Arcade Fire - Reflektor

Επιτέλους το πολυαναμενόμενο ''Reflektor'' των Arcade Fire κυκλοφόρησε και όλοι καλούμαστε ψύχραιμα να το αποτιμήσουμε. Έχοντας προκαλέσει τεράστιο ντόρο γύρω από την επικείμενη κυκλοφορία και με δεδομένο το σπουδαίο τους παρελθόν, οι Arcade Fire έχουν ανεβάσει κατά πολύ τον πήχη των προσδοκιών για το ''Reflector'' και το μόνο που μένει είναι να δούμε κατά πόσο τελικά αυτές επαληθεύονται. Ο πολύς James Murphy στρογγυλοκάθισε στην καρέκλα του παραγωγού και ανέλαβε να κατευθύνει το σημαντικότερο συγκρότημα της εποχής μας. Εξαρχής μία τέτοια επιλογή για τη θέση του παραγωγού δείχνει τη βούληση των Arcade Fire να κινηθούν σε ανεξερεύνητα από αυτούς ηχητικά πεδία. Προφανώς μία τέτοια επιλογή θα προκαλέσει τουλάχιστον σκεπτικισμό σε μία αρκετά μεγάλη μερίδα των ακροατών τους. Αλλά έτσι δεν γινόνταν πάντα όταν οι σπουδαίοι καλλιτέχνες αποφάσιζαν να διαφοροποιηθούν από το ήδη επετυχημένο παρελθόν τους; Ενδεικτικά αναφέρουμε την αποδοκιμασία που εισέπραξε ο Bob Dylan, από το παραδοσιακό κοινό του, όταν εξηλέκτρισε τον ήχο του ή τη νευρικότητα που προκάλεσαν οι Radiohead με τη κυκλοφορία του ''Kid A'' μετά τον θρίαμβο του ''OK Computer''. Βέβαια και στις δύο παραπάνω περιπτώσεις οι καλλιτέχνες δικαιώθηκαν για τις επιλογές τους και προφανώς αυτές ήταν που τους έδωσαν και extra points στο συνολικό τους εκτόπισμα. Βέβαια υπάρχουν και περιπτώσεις που οι ηχητικές αλλαγές δεν δικαιώθηκαν και οι εμπλεκόμενοι αναγκάστηκαν είτε να επιστρέψουν στις γνώριμες για αυτούς φόρμες, είτε τους κόστισαν οριστικά και αμετάκλητα στη πορεία τους. Οι Arcade Fire όμως δεν είναι από αυτούς και το αναμφισβήτητο ταλέντο τους αποτελεί εγγύηση ότι θα απέφευγαν τις κακοτοπιές.

Από τις πρώτες ακροάσεις του ''Reflektor'' γίνεται αντιληπτό ότι οι Arcade Fire δίνουν σημασία στο κέντημα των ηχοτοπίων τους, έστω και εις βάρος της συνθετικής ιδέας του κομματιού, δηλαδή δίνοντας έμφαση στο περιτύλιγμα και όχι στον πυρήνα σύμφωνα με τη χρόνια rock αντίληψη της μουσικής. Προφανώς και δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, αφού το ίδιο είχαν κάνει  οι Primal Scream με το οριακό ''Screamadelica'' και αρκετοί ακόμα στη συνέχεια. Αυτή η επιλογή δημιουργίας των κομματιών του ''Reflektor'' στερεί από τους Arcade ένα βασικό τους ατού των προηγούμενων χρόνων. Τη δυνατότητα τα κομμάτια τους να συγκλονίζουν από την πρώτη ακρόαση. Σκέψου τι έννιωσες όταν άκουσες για πρώτη φορά το ''Neighborhood #1'' ή το ''Rebelion'', αυτό το σφίξιμο στο στομάχι και η αίσθηση ότι κάτι σπουδαίο γίνεται εδώ, αντιληπτό με τη μία, δεν υπάρχει στο ''Reflektor''. Αντίθετα το ''Reflektor'' απαιτεί χρόνο και χώρο για να αποκαλύψει τις αρετές του. Όποιος περιμένει να βρει νέα κομμάτια μεγάλης συναισθηματικής έντασης ή επικά rock κομμάτια, όπως αυτά ορίστηκαν από τους ίδιους τους Arcade, θα απογοητευτεί. Το ''Reflektor'' είναι υπερβολικά στιλιζαρισμένο για να ασχοληθεί με αυτά. Κατά μία έννοια έιναι η πιο pop δουλειά των Καναδών super stars. Pop υπό το πρίσμα ότι οι Arcade Fire πλέον φτιάχνουν μουσική για τα μεγάλα ακροατήρια, φτιαγμένη για να αρέσει σε πολλά και διαφορετικά γούστα, φλερτάροντας με πολλά υποείδη αλλά και διατηρώντας πάντα το προσωπικό τους στίγμα. Το ομώνυμο κομμάτι, που το έχουμε ακούσει εδώ και αρκετό καιρό, με τα tribal τύμπανα και το υπόγειο groovy ήχο, παραπέμπει στους πειραματισμούς των Tallking Heads με τον Brian Eno την εποχή του ''Remain In Light''. Σίγουρα είναι από τις στιγμές που η παρουσία του Murphy είναι καθοριστική και οδηγεί τη μπάντα σε μία διαφορετική προσέγγιση του υλικού της. Ακόμα και το ''Normal Person'', ότι πιο κοντινό σε παλιούς Arcade, παρουσιάζεται με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο, στολισμένο με διακριτικά εφέ, που πάντως δεν κρύβουν τον rock προσανατολισμό του. Η σύγχρονη pop βρίσκει σημείο αναφοράς στο ''We Exist'', ένα κομμάτι όπου τα όργανα και τα φωνητικά αναπτύσσονται πάνω σε μία σταθερή ρυθμική βάση. Το ''Flashbulb Eyes'' θα μπορούσε να έχει φτιαχτεί από τον Caribou ή τους LCD Soundsystem, κάτι τελείως απρόσμενο για την έως τώρα εντύπωση που είχαμε για τους Καναδούς. Στο ''Here Comes The Night Time'' μπλέκονται beats, πιανάκια, ρυθμικά κουτιά προσπαθώντας να σκιαγραφήσουν τα σύγχρονα πολύχρωμα και πολυπολιτισμικά αστικά κέντρα. Μπορεί να μην πετυχαίνουν διάνα, αλλά δεν αστοχούν κιόλας. O Win Butler ερμηνεύει το ''You Already Know'' με τον αέρα του μεγάλου star, ενώ το ''Joan Of Arc'' είναι ταυτόχρονα επικό (όπως ταιριάζει και στον τίτλο του) και νευρικό, τοποθετώντας το στα κομμάτια που ξεχωρίζουν από το ''Reflektor''. Το ''Awful Sound (Oh Eyridice)'' δεν είναι καθόλου άσχημο. Αντίθετα πρόκειται για μία μελαγχολική ελεγεία από αυτές που μας έχουν συνηθίσει οι Arcade, απλά διαφορετικά παιγμένη. Μία βιομηχανική 80ς προσέγγιση κάνει την εμφάνιση της στο ''It's Never Over (Oh Orpheus)'' και σε αυτό συμβάλλει τόσο ο μονότονος ρυθμός όσο και τα παραμορφωμένα φωνητικά. Η παρουσία του Murphy γίνεται για άλλη μία φορά αισθητή στο ''Porno''. Χωρίς αυτόν πίσω από τη κονσόλα θα ήταν αρκετά δύσκολο για ένα rock συγκρότημα να φτιάξει τέτοια κομμάτια. Το ''Afterlife'' είναι από τα κομμάτια που θα ακουστούν περισσότερο μέσα από το ''Reflektor'', αφού είναι ταυτόχρονα groovy και πιασάρικο. Ο δίσκος ολοκληρώνεται με το εντεκάλεπτο ''Supersymmetry'', το οποίο για τα πέντε πρώτα λεπτά είναι ένα χαμηλόφωνο ηλεκτρονικό κομμάτι για να μετατραπεί σε ένα αναιμικό ambient αποχρώσεων φινάλε.

To ''Reflektor'' προφανώς καλύπτει τη διάθεση των Arcade Fire για ηχητικούς πειραματισμούς με ήχους και είδη που δεν μας είχαν συνηθίσει. Η συνεργασία τους με έναν παραγωγό σαν τον Murphy αυτό έδειχνε εξαρχής. Ο δίσκος αισθητικά είναι άψογος αλλά υστερεί σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές στους στο θέμα των ίδιων των συνθέσεων αλλά και στη 'ψυχή' που αυτοί έβγαζαν. Από την άλλη όμως δεν γίνεται να παραβλέψουμε ότι οι Arcade Fire είναι το μεγαλύτερο συγκρότημα των τελευταίων χρόνων και αυτό από μόνο του αλλάζει τα δεδομένα για τη μπάντα. Εξάλλου για παρεμφερείς λόγους και οι U2 είχαν αναθέσει την παρασγωγή του ''POP'' στον Howie B γύρω στα δεκαπέντε χρόνια πριν. Προφανώς θα ειπωθούν αντικρουόμενα σχόλια, κάποιοι θα το αγαπήσουν και κάποιοι θα το θεωρήσουν κατώτερο των προσδοκιών τους. Αλλά όλα αυτά μάλλον δεν ενδιαφέρουν καθόλου τους ίδιους τους Arcade Fire, οι οποιοί έχουν ήδη κατακτήσει το δικαίωμα να κάνουν ότι θέλουν και όλοι να ασχολούνται μαζί τους.