Review: Tricky - False Idols [False Idols, 2013]

Ας γυρίσουμε πίσω στις αρχές της δεκατίας του ’90 και συγκεκριμένα στο Bristol της Αγγλίας. Οι Massive Attack μαζί με τον Tricky (και πολλούς ακόμα) κυκλοφορούν ένα δίσκο που έμελε να αλλάξει την ηλεκτρονική μουσική και να φέρει μια επανάσταση που δημιούργησε και καθόρισε ένα μουσικό είδος. Blue Lines o τίτλος αυτού και εγένετο trip-hop, χωρίς ούτε καν οι ίδιοι να καταλάβουν ότι με την δικιά τους συμβολή γεννήθηκε ένα είδος. Απλά έμπλεξαν την soul που τόσο αγαπούσαν, με ηλεκτρονικά και hip-hop στοιχεία με τα γνωστά αποτελέσματα.

Τέσσερα χρόνια μετά ο Tricky αποχωρεί από τους Massive Attack για να αφιερωθεί στην σόλο δισκογραφία. Πιο ωμός, πιο “μαύρος” και με περισσότερα samples στην μουσική του, ο Tricky κυκλοφορεί έκτοτε σταθερά καλούς δίσκους με αρκετά διαμαντάκια ανάμεσα τους (Maxinquaye, Juxtapose, Blowback). Την τελευταία πενταετία αφήνει σε ένα βαθμό την γκρίζα αστική αισθητική και προσθέτει και αρκετά soul στοιχεία. Πάντα ανήσυχος και πάντα δημιουργικός είχε όλα αυτά τα χρόνια μια σταθερή θέση στο ηλεκτρονικό στερέωμα, ακόμα και αν δεν πρωτοπορούσε στο βαθμό που κάνουν άλλοι στο νησί (Burial, Four Tet).

Δύο δεκαετίες και κάτι μετά τι έχει να προσφέρει ο Tricky είναι το εύλογο ερώτημα. Και η απάντηση είναι το False Idols. Από το εναρκτήριο Somebody's Sins με την συμμετοχή της Patti Smith στα φωνητικά το άλμπουμ κάνει ένα επιβλητικά μινιμαλιστικό ξεκίνημα. Ακολουθεί το soul-ίζον Nothing Matters με την Nneka Lucia Egbuna στα φωνητικά, ενώ στο τρίτο κομμάτι με τίτλο Valentine συναντάμε samples από το My Funny Valentine και μια υπέροχα υγρή και ψυθυριστή ερμηνεία απο τον Tricky. Κάπως έτσι συνεχίζεται και η ιστορία στον υπόλοιπο δίσκο όπου συμμετέχουν μεταξύ άλλων η Francesca Belmont στα περισσότερα φωνητικά, οι Βρετανοί Antlers στις κιθάρες στο εκπληκτικό Parenthesis, ακόμα και ο David Sylvian στο υπέροχο Hey Love. Γενικά ο Tricky αρέσκεται στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου να κάνει “σχόλια” με την βαθιά και επιβλητική του φωνή, αφήνοντας σε άλλους να αναδείξουν την μουσική του με τις εξαιρετικές τους ερμηνείες.

Ο ιδιοφυής μουσικός απο το Bristol στα 45 του, γυρνάει πίσω στις ρίζες του trip-hop και την δεκαετία του ’90, γράφοντας ένα δίσκο που δείχνει οτι το trip-hop δεν είναι ξεπερασμένο. Ακούγεται όπως ένα δίσκος του τότε αλλά και όπως θα μπορούσε να είναι το trip-hop του σήμερα.

To ακούμε ολόκληρο από playlist του youtube