Carte Postale - Carte Postale

Οι Πατρινοί Carte Postale κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους album και η πρότασή τους διαφέρει αρκετά από τα συνηθισμένα της ελληνικής ανεξάρτητης σκηνής. Μακριά από το hype της εποχής και τα παρελκόμενα του, δηλαδή μούσια, επιμελώς ατημέλητα μαλλιά, τατουάζ και τα συναφή, οι Carte Postale στο δίσκο τους βασίζονται στις μελωδίες που έχουν. Μελωδίες λεπτεπίλεπτες που παραπέμπουν σε άλλες εποχές, σαφέστατα πιο ευγενικές και ρομαντικές. Ο κόσμος των Carte Postale δεν περιλαμβάνει μόνο τα κλασικά όραγανα (κιθάρα - μπάσο - τύμπανα), αλλά έχει πληθώρα πνευστών, πλήκτρων και εγχόρδων. Χρησιμοποιούν παιδικά όργανα, που δίνουν μία άλλη διάσταση στον ήχο τους, αρκετά πιο ανθρώπινη και αθώα. Παρόλο που φέτος κυκλοφόρησε ο πρώτος τους δίσκος, σαν σχήμα υπάρχουν αρκετά χρόνια, πάντα με κινητήριο δύναμη τον Αντώνη Σπαθή, και αφού πέρασαν αρκετά μέλη από τη σύνθεση τους, έκαναν αρκετά live και δοκίμασαν διάφορα τραγούδια, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για την αποτύπωση αυτής της διαδρομής σε έναν δίσκο. Ένας δίσκος που αντλεί έμπνευση από τον μεγάλο Μάνο Χατζιδάκι, την κλασσική pop, αλλά και από σύγχρονους δημιουργούς σαν τον Beirut.

Μετά από ένα σύντομο εισαγωγικό πρελούδιο, ακούμε το ''Acrobats'', μία από τις πιο μελαγχολικές στιγμές του δίσκου με έντονο συναίσθημα και έξυπνη μελωδία. Το ''Kyklamino'' είναι ένα καθαρά ανοιξιάτικο τραγούδι που αποτυπώνει τα χρώματα του ομώνυμου λουλουδιού. Τα συνοδευτικά πνευστά δίνουν extra credits στο κομμάτι και του χαρίζουν τον χαρακτηριστικό ήχο του. Κομμάτι που φτιάχτηκε για να παίζεται στο repeat στα ραδιόφωνα, ανεξάρτητα του ύφους των σταθμών που το χρησιμοποιούν. Αυτό είναι ακόμα ένα χαρακτηριστικό των Carte Postale, ότι δηλαδή δεν απευθύνονται σε συγκεκριμένο είδος μουσικόφιλων, αλλά απευθύνονται σε όλους αυτούς που εκτιμούν τη σπουδαία μουσική. Το ''Rio'' είναι το πιο Beirut-ικό κομμάτι τους, με το συνολικό κλίμα να παραπέμπει σε Βαλκάνια, αλλά με το πρίσμα ενός pop συνθέτη και όχι μίας μπάντας που περιφέρεται σε πανηγύρια και αποζητά την εύκολη διασκέδαση και το street πνεύμα. Εξάλλου οι Carte Postale είναι ένα συγκρότημα που έχει ζημωθεί σαν μία pop μπάντα που αφομοιώνει τις επιρροές της και όχι σαν ένα σχήμα που αναβιώνει παραδοσιακές μουσικές που έχουν πνευστά και αυτό το στοιχείο είναι που μας κάνει να μας θυμίζουν τη λογική του Beirut. Το ''Mary'' θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως soundtrack σε ρομαντική κομεντύ, ή έστω το κομμάτι με τα πνευστά θα μπορούσε να αντικαταστήσει τη μουσική των Calexico στους Πρωταγωνιστές, αν και όταν ο Θεοδωράκης αποφασίσει να τελειώσει με τη πολιτική και να επιστρέψει στη δημοσιογραφία. Το ''Music Land'' είναι από τα πιο pop κομμάτια τους, όπως περίπου θα ήταν τα κομμάτια που θα έγραφαν οι Belle & Sebastian αν είχαν μεγαλώσει στην ηλιόλουστη Ελλάδα και όχι στη βροχερή Σκωτία.

Οι Carte Postale φτιάχνουν μουσική πέρα από εποχιακές μόδες, αλλά ακολουθούν το δικό τους δημιουργικό οίστρο. Σε αυτό τους βοήθησε και η πολύ έξυπνη παραγωγή του δίσκου, που καταφέρνει να δώσει το απαραίτητο βάθος και χώρο στις συνθέσεις του συγκροτήματος. Αυτό που μένει από την ακρόαση του δίσκου τους είναι μία γλυκιά αίσθηση νοσταλγίας και η βεβαιότητα ότι το επόμενο βήμα τους θα είναι ακόμα καλύτερο. Και ένα tip για το τέλος. Οι Carte Postale κάνουν πολύ ωραία live, γι' αυτό αν τους πετύχετε κάπου, φροντίστε να μην τους χάσετε.