The Dead Weather - Dodge And Burn

The man is back και για φέτος, όπως και σχεδόν κάθε χρόνο από τότε που μας πρωτοσυστήθηκε, προ δεκαπενταετίας, με τους White Stripes. Και για όσους δεν κατάλαβαν ο man είναι ο ''πολύς'' Jack White. Για τη φετινή του δισκογραφική παρουσία ενεργοποίησε το project των Dead Weather. Το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Jack White όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι έχει καταφέρει να θεωρείται ένας εμπορικός καλλιτέχνης, όταν έχει γράψει ελάχιστα mainstream κομμάτια, που μετρώνται στα χέρια του ενός χεριού, άντε και των δύο. Παρόλα αυτά θεωρείται από τα πιο εμπορικά ονόματα του σύγχρονου rock, απολαμβάνοντας το status ενός super star σε όλα τα επίπεδα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της λογικής είναι ο καινούργιος δίσκος των Dead Weather. Το ''Dodge And Burn'' δεν περιλαμβάνει κανένα κομμάτι, που πραγματικά να απευθύνεται στους πάντες, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν θα το εμποδίσει να γράψει μία αξιόλογη εμπορικά διαδρομή και το συγκρότημα να παίξει μπροστά σε μεγάλα ακροατήρια. Αν, βέβαια, θελήσει να κάνει tour για τη προώθηση του δίσκου, μιας και όλα τους τα μέλη ασχολούνται και με άλλα συγκροτήματα. Πέρα από τον White η Alisson Mosshart είναι η τραγουδίστρια των Kills, o Dean Fertita κιμπορντίστας των Queens Of The Stone Age και ο Jack Lawrence πέρα από στχνός συνεργάτης του White, χαρίζει τις μπασογραμμές του σε αρκετές ακόμα μπάντες.  Αντικειμενικά οι Dead Weather είναι ο ορισμός του soupergroup, σαν αυτά που φτιάχνονταν στα '60ς, από ήδη γνωστούς μουσικούς, που μαζεύονταν, έγραφαν έναν δίσκο και μετά σκόρπιζαν στα πέντε σημεία του ορίζοντα, δηλαδή εκεί απ' όπου είχαν έρθει εξαρχής. Οι Dead Weather, όμως, επιστρέφουν για τρίτη φορά στον τόπο του εγκλήματος για το ''Dodge And Burn''.

To ''Three Dollar Hat'' ήταν το κομμάτι που είχαμε ακούσει λίγο καιρό πριν τη κυκλοφορία του δίσκου. Οι κιθάρες στριγγλίζουν, ο Jack σχεδόν ραπάρει από πάνω τους μέχρι να μπουν όλα τα όργανα και η Mosshart να αναλάβει τα φωνητικά. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται και οι Dead Weather μόλις έχουν κυκλοφορήσει ένα από τα πιο περίεργα singles τους. Στον δίσκο κυριαρχούν οι σκληρές κιθάρες, που φλερτάρουν κάπου ενδιάμεσα από τις blues φόρμες και με έναν ήχο κοντά στο hard rock. Σε αυτή τη λογική είναι κομμάτια σαν το ''I Feel Love (Every Million Miles)'', το ''Open Up'' και το ''Mile Markers''. Οι Jon Spencer Blues Explosion και η βρώμικη και λάγνα εκδοχή τους στα blues έρχονται στο μυαλό με τα ''Let Me Through'' και ''Be Still''. Μοναδικό κομμάτι που διαφοροποιείται αισθητά είναι το ''Impossible Winner'' που κλείνει το δίσκο. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα κομμάτι που βασίζεται στα πλήκτρα και τα φωνητικά της Mosshart. Κατά μία έννοια είναι ένα τελείως radio friendly κομμάτι. Η άποψη που έχει πατεντάρει ο Jack White για το σύγχρονο rock είναι διάχυτη σε όλο το album και αρκούν λίγα δευτερόπλεπτα ενός κομματιού για να γίνει αντιληπτό το ποιος κάνει κουμάντο εδώ. To ''Dodge And Burn'' δεν είναι ο καλύτερος δίσκος που έχει γράψει ο Jack White, πιθανόν δεν είναι και ο καλύτερος των Dead Weather, αλλά είναι τέτοια τα ποιοτικά standards που έχει θέσει ο White που είναι σίγουρο ότι δεν θα απογοητεύσει το φανατικό κοινό που ο ίδιος έχει δημιουργήσει. Εξάλλου κάθε του δισκογραφική απόπειρα είναι μία άποψη το πως πρέπει να ακούγετει το rock τον 21ο αιώνα.