The Callas - Half Kiss Half Pain

Τα τελευταία χρόνια η εγχώρια κιθαριστική σκηνή έχει σημειώσει τεράστια βήματα προόδου. Καλύτεροι δίσκοι, με φρέσκιες ιδέες και καλύτερες παραγωγές και τα ελληνικά συγκροτήματα δείχνουν να συγχρονίζονται με τα παγκόσμια μουσικά τεκτενόμενα, απαλλαγμένα από τη χρονοκαθυστέρηση που υπήρχε στο παρελθόν. Τα παραδείγματα πολλά και σίγουρα ένα από αυτά είναι οι The Callas. Τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό ''Am I Vertical?'' επιστρέφουν με το ''Half Kiss Half Pain''. Στη καρέκλα του παραγωγού κάθεται και αυτή τη φορά ο Jim Sclavounos, ο οποίος πέρα από τη δουλειά του σαν παραγωγός, δίνει και extra πόντους στο αθηναϊκό συγκρότημα μόνο με την αναγραφή του ονόματός του στα credits του δίσκου.

Οι Callas έχουν αφομοιώσει αρκετές επιρροές και μας τις καταθέτουν μέσα από το δικό τους πρίσμα. Το ''Half Kiss Half Pain'' ξεκινά με δύο εντυπωσιακά pop singles, από αυτά που σπάνια βλέπουμε σε δίσκους, και στη συνέχεια φορά το πιο σκληρό του πρόσωπο και επιδίδεται σε ένα μπαράζ κιθαριστικών ήχων. Το ''It's Sunday I 'm Bleeding'' είχαν επιλέξει να το δώσουν στη δημοσιότητα πειν την κυκλοφορία του δίσκου, οπότε και έχει παίξει πολλές φορές στο player ήδη. Ένα κομμάτι που κολλάς εύκολα μαζί του αν αγαπάς τις κιθάρες. Κιθάρες που παραπέμπουν σε Sonic Youth λογική. Κιθάρες που κάτω από τις παραμορφώσεις και τα εφέ κρύβουν μία pop καρδιά. Κατάλληλο για κάθε χρήση, σπιτικές ακροάσεις, ραδιόφωνο και άνετα μπάινει σε prime time εναλλακτικού bar. Προσωπικά είναι σίγουρο ότι θα περιλαμβάνεται στη λίστα με τα κομμάτια που θα ακούσω περισσότερες φορές μέσα στο 2016. Εκεί θα μπει και το ''Sad Erection''. Αυτό είναι ακόμα ένα σπουδαίο κομμάτι για τους Callas, που άνετα θα μπορούσε να σταθεί αυτόνομα ως single. Πατάει πάνω στην κλασσική συνταγή σκληρά αντρικά φωνητικά να εναλλάσσονται με αθώα κοριτσίστικα. Κάτι παρεμφερές με το ''Sometimes Always' των Jesus and Mary Chain και εξίσου γοητευτικό με αυτό. Το ''Cut'' ξεκινά θυμωμένο, με κιθάρες που παραπέμπουν στη hardcore λογική των Husker Du, στη συνέχεια ρίχνει στροφές για να ξαναανεβάσει αργότερα. Σίγουρα από τα κομμάτια που θα δημιουργούν χαμό στα mosh pit των συναυλιών τους και από αυτά που θα αρέσουν στο πιο punk κομμάτι του ακροατηρίου τους. Το ομώνυμο κομμάτι ''τα σπάει'' και θυμίζει μία αφαιρετική προσέγγιση στον ήχο των Nirvana. Το ''The Great Eastern'' είναι μία πεντάλεπτη θλιμμένη ελεγεία με αργόσυρτα φωνητικά, που στο τέλος της η δυναμική είσοδος των τυμπάνων λειτουργεί καθαρτικά. Ακόμα ένα κομμάτι που ξεχωρίζει είναι το ''La Jalousie'', έντονα κιθαριστικό και ριφάκια που αποτυπώνονται κατευθείαν στο μυαλό. Στο ''Blue'' βγαίνουν οι post punk επιρροές τους ενώ το ''So Sweet'' είναι η πιο no wave στιγμή του δίσκου. Ο δίσκος κλείνει με το ''River, Drool, Ear, Rope'' ένα πεντάλεπτο κομμάτι που μοιάζει σαν να έχει προκύψει από τζαμάρισμα και να έχει κρατηθεί η ουσιά αυτού του τζαμαρίσματος. Ιδανικό για το φινάλε του δίσκου. Οι Callas έκαναν ακόμα έναν καλό δίσκο και στον Jim Sclavounos πρέπει να αποδωθούν τα εύσημα για τη παραγωγή. Χωρίς περιττά τεχνάσματα εστιάζει στον πυρήνα των συνθέσεων και αναδεικνύει το κάθε όργανο ξεχωριστά, κάνοντας το να ακούγεται ξεκάθαρα. Εξάλλου οι ηχογραφήσεις όπου τα όργανα κάλυπτε το ένα το άλλο ήταν πολύ συνηθισμένες για την εγχώρια σκηνή.