Αλέξανδρος Μίαρης (Electric Litany) - "Οι κοινωνικοί αγώνες έχουν ταυτιστεί με την αληθινή αγάπη στη ζωή μας"

- Σε τι φάση βρίσκεστε με τους Electric Litany αυτήν την περίοδο;

Καλά είμαστε. Κυκλοφορούμε το νέο EP αυτό το μήνα πάλι σε συμπαραγωγή Γιώργου Μπότη και Alan Parsons. Γράφουμε και παίζουμε νέο υλικό για τον καινούργιο δίσκο σιγά σιγά. Ετοιμάζουμε ένα πιο μεγάλο τούρ σε Ευρώπη, Αμερική και Ασία. Μουσικές για ταινίες. Γενικά καλά.

- Τι καινούρια στοιχεία θα ανακαλύψουμε στην νέα κυκλοφορία σας;

Μια κάποια αμεσότητα και μια γλυκύτερη σκοτεινιά ίσως είναι αυτό που εμείς βλέπουμε στο πως προχωράει ο ήχος μας. Ά βέβαια και αρκετά νεα αναποδα μηνύματα του Σατανά του ίδιου.

- Από το 2010 μέχρι και την φετινή χρονιά σταθερά κάθε δύο χρόνια κυκλοφορείτε κάτι καινούριο.Οπότε, σύμφωνα πάντα με την μέχρι τώρα δισκογραφική ροή σας, να αναμένουμε σε δύο χρόνια το νέο ολοκληρωμένο album σας;

Λέμε να το σπάσουμε αυτή τη φορά και να βγάλουμε τον δίσκο 1 χρόνο συντομότερα. Γραάφουμε αρκετά πιο πυκνά μετά τον γολγοθά που ζήσαμε με το Enduring Days You Will Overcome. Κατά πάσα πιθανότητα λοιπόν μέσα στο 2016, εκτός και αν μας προλάβει κάποιος επίσημος 3ος Παγκόσμιος, ή αν οι αδικημένοι αυτής της γής καταφέρουν να τα κάνουν επιτέλους όλα πουτάνα! Σε αυτήν την περίπτωση ναι, θα αργήσουμε ένα χρόνο ακόμη.

- Γνωρίζετε αν θα συνεχιστεί η συνεργασία σας με τον Alan Parsons;

Στο EP είναι ακόμη μαζί μας στα 4 από τα 5 κομμάτια. Για τον νέο δίσκο δεν ξέρουμε, δεν έχουμε ακόμη συζητήσει με τον Alan κάτι τέτοιο. Ίσως, όλα είναι ανοιχτά.

- Ένα από τα χαρακτηριστικά που έχετε σαν μπάντα είναι το ότι παρ΄όλο που δεν κινήστε στα πλαίσια της ανταγωνιστικότητας ή του εύκολου δρόμου της φήμης (μουσικά και σαν προφίλ) και πάλι η αποδοχή που δέχεστε είναι μεγάλη. Πόσο δύσκολο (γιατί είναι και μάλιστα πολύ) είναι να βρει κανείς αυτήν την πολύ λεπτή γραμμή και να ισορροπήσει πάνω της;

Τρείς σκέψεις. 

1η.  Μουσική - ανταγωνιστικότητα θα έπρεπε να έχουν την ίδια πιθανότητα να βρίσκονται στην ίδια πρόταση όσο για παράδειγμα οι λέξεις Αρχιτεκτονική - πέναλτι. Η μουσική έκφραση όσο περισσότερο υπακούει σε όρους ανταγωνιστικότητας τόσο πιο πολύ “αλαφραίνει” και εκφυλίζεται μην απαντώντας σε μουσικούς όρους, μα σε όρους εσόδων-εξόδων-επιτυχίας κτλ. Είναι αυτονόητο πως η μουσική έκφραση έχει άλλη αφετηρία, χρήση και σκοπό από το να πωληθεί μόνο. Το γιατί συμβαίνει αυτό το βλέπουμε εύκολα γύρω μας στην εποχή που ζούμε και υπάρχει και εδώ όσο πιο καθαρογραμμένα γίνεται “Guy Debord - Η κοινωνία του θεάματος”, για όποιον δεν το έχει διαβάσει.

2η. Για εμάς μακράν το δυσκολότερο είναι αυτή η ισσοροπία. Μια πλάστιγγα όπου στην μια μεριά είναι η αξιοπρέπεια και η ειλικρίνια πως αυτό που γράφουμε-παίζουμε-κινούμαστε μπορεί να είναι άξιο, μέτριο ή κακό, αλλά τουλάχιστον δεν είναι ψέμματα. Αρκετές φορές είχαμε “προσφορές” για “πλούσια δώρα” με αντάλλαγμα όμως την παράδοση μέρους της καλλιτεχνικής μας ελευθερίας. Ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε, φάγαμε. Βέβαια όσο μεγαλώνει η μπάντα και ανεβαίνουν οι πίστες, μεγενθύνονται όλα, και μέχρι να ζυγίσουμε την ισορροπία νιώθουμε λίγο σκάρτοι, αλλά το φτιάχνουμε στο τέλος.

3η. Ο κόσμος που ακούει σωστά πάντα υπάρχει και πάντα θα υπάρχει. 

- Φόβοι, ματαιώσεις, κοινωνικοί αγώνες, όνειρα αλλαγής και φυσικά αγάπη - προδομένοι έρωτες - πόνος (το όπιο του καλλιτέχνη). Γύρω από αυτές τις ανησυχίες σου κινείται μέχρι στιγμής η μουσική σας. Υπάρχει κάτι άλλο για το οποίο θα ήθελες να γράψεις στο μέλλον;

Συγκυριακά και για να σπάσει πλάκα με εμάς, κάποιος σίγουρα έχει χρονολογικά ταυτίσει τους αγώνες με την αληθινή αγάπη στη ζωή μας. Όντως. Βαδίζουν με σημειολογική απόκλιση της τάξεως των 28 περίπου ημερών. Άρα, ώσπου να λυθούν και να κερδηθούν οι κοινωνικοί αγώνες και ώσπου να λυθεί και να κερδηθεί η αληθινή αγάπη εκεί θα είμαστε. :) 

Βέβαια ούτως ή άλλως οι δύο αυτές έννοιες από μόνες τους μέσα έχουν τις εκφάνσεις του όλου (ελευθερία, χαρά, πόνος, συντροφικότητα, μοναξιά και πάει λέγοντας).

- Σύμφωνα με τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί πλέον με τις δισκογραφικές εταιρίες και την όλο και εντονότερη παρουσία των ανεξάρτητων εταιριών και παραγωγών, θα λέγαμε ότι ένας καλλιτέχνης ή μια μπάντα επιλέγουν αν θα είναι ελεύθεροι δημιουργικά ή όχι. Έτσι, τουλάχιστον σε ότι αφορά τις ελληνικές μπάντες, παρατηρούνται όλο και περισσότερες ποιοτικές κυκλοφορίες τα τελευταία χρόνια. Πιστεύεις ότι οφείλεται στην συνειδητή δημιουργία που απορρέει από το γεγονός αυτό;

Είναι φυσικό επακόλουθο οι μπάντες και οι μουσικοί να βρίσκουν πάντα διέξοδο να εκφραστούν ακόμη και τώρα, ή μάλλον ειδικά τώρα που οι δισκογραφικές έχουν καταφέρει να αυτοκαταστραφούν και μαζί να καταστρέψουν και μεγάλο μέρος της δισκογραφίας. Ναι υπάρχουν πολλές ποιοτικές κυλοφορίες πλέον που δεν είναι μέρος κάποιου label απαραίτητα και αυτό ίσως πλέον δεν είναι και θέμα απόφασης, μα απλά η μόνη εναλλακτική για να βγάλεις την μουσική σου προς τα έξω. 

- Κάτι το οποίο παρατηρείται έντονα τα τελευταία χρόνια, είναι η χρήση παραδοσιακών οργάνων από εναλλακτικούς καλλιτέχνες και μαζί με αυτό και η αποδοχή αυτού του μουσικού δεσίματος από το κοινό. Εσείς ανήκετε σε αυτήν την κατηγορία και μάλιστα είδαμε στο live σας τον περασμένο Νοέμβριο στο Fuzz ότι έχετε προσθέσει και λύρα στις νέες συνθέσεις σας. Που εντοπίζεις εσύ αυτήν την στροφή στην χρήση των στοιχείων της παράδοσης, αλλά και την αποδοχή τους;

Η χρήση παραδοσιακών οργάνων από μη παραδοσιακούς καλλιτέχνες είναι κάτι που γίνεται πολλές δεκαετίες τώρα, δεν ξέρω αν είναι κάτι που έχει φουντώσει περισσότερο τώρα, μπορεί να κάνω και λάθος. Για εμάς μας βγαίνει κάπως απλοικά, ακούμε και παίζουμε παραδοσιακά όργανα εκτός της μπάντας και έτσι κάποιοι ήχοι μπαίνουν και στους Litany.

- Βλέπουμε στην Ελλάδα, στην Ευρώπη των κλειστών συνόρων και των ανθρώπων που χάνονται για να καταφέρουν να περάσουν σε αυτήν (όλο και πιο έντονα τελευταία), αλλά και γενικώς στον κόσμο τις κοινωνικές/ανθρώπινες ελευθερίες και δικαιώματα να εκμηδενίζονται, όπως και η αξία της ανθρώπινης ζωής και οντότητας. Ένα ακόμα πιο ανησυχητικό γεγονός είναι ότι όλα αυτά γίνονται με εντελώς βίαιο και επιβλητικό τρόπο στις συνειδήσεις των ανθρώπων και στο σύνολο των κοινωνιών. Βέβαια όλα αυτά δεν είναι καινούρια μέσα στο πέρασμα των χρόνων και δυστυχώς έχουμε απλά μια επανάληψη γεγονότων και καταστάσεων. Μέσα σε όλα αυτά η μουσική και η τέχνη γενικότερα έδιναν πάντοτε δύναμη και ένα πάτημα σε πολλούς να αντισταθούν μέσα από τους δικούς τους τρόπους έκφρασης, είτε ατομικά - είτε συνολικά. Σήμερα η μουσική, σκεπτόμενοι πάντοτε την μορφή που έχει πάρει, πιστεύεις πως έχει την ίδια ισχύ και φωνή όπως παλιότερα;

Επειδή το πράγμα έχει γίνει περισσότερο και από προφανές ακόμη και σε έναν κλασσικό δεξιό, έτσι και η στάση μας απέναντι σε αυτό πρέπει και αυτή πλέον να είναι στιβαρή και αμείλικτη. Δεν μπορεί να σκοτώνουν μετανάστες, να τους φυλακίζουν, να ξεσκίζουν την ζωή φίλων και συγγενών γύρω μας και εμείς να κρατάμε μια ευρωπαϊκή ευγένεια στην κριτική μας. 

 Πρέπει να χωνέψουμε καλά πως οι μουσικοί δεν είναι κάποιο ξεχωριστό και ιδιαίτερο κομμάτι της κοινωνίας πράγμα το οποίο συνεπάγεται πως η οποιαδήποτε έλλειψη αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπό τους είναι το ίδιο ή και περισσότερο κατακριτέα λόγω της πολυτέλειας του βήματος και του χρόνου σκέψης που κάποιοι μουσικοί έχουν.

 Παρόλη την απύθμενη χιπστεροβλακεία που για λίγο καιρό ακόμη θα μας απασχολεί τον εγκέφαλο βλέποντας μουσικούς να δουλεύουν μόνο το περιτύλιγμα και όχι την ίδια την τέχνη, από την άλλη υπάρχουν παντού σε όλη την γή μουσικοί και καλλιτέχνες που όντως συνδυάζουν την τέχνη τους με τη φωνή τους. Είναι πολλοί και δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν ευτυχώς.

- Μετά από όλα τα δύσκολα που έχουν συμβεί στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια θεωρείς ότι υπάρχουν δείγματα ότι κοινωνικά τουλάχιστον αλλάζει, έστω και σε ορισμένα σημεία;

Η αλήθεια είναι ότι χάνουμε μέχρι τώρα, για να είμαστε ρεαλιστές. Αυτό δεν σημαίνει πως πολλοί δεν παλεύουν, παλεύουν μα ως τώρα η μάχη είναι δύσκολη για μια κάποια οργανωμένη κοινωνική δράση. Σε αυτό τεράστιο ρόλο έπαιξαν οι φρούδες αηδίες του Σύριζα και η αποπολιτικοποίηση πολλών που απογοητεύτηκαν από τα καμώματα της “και καλά” αριστερής όπως αποδείχθηκε κυβέρνησης. 5 χρόνια να πεινάς και να σου φέρνουν ένα ωραίο φαί, μόνο για να αποδειχθεί πως είναι πλαστικό και δεν τρώγεται ούτε κ αυτό.

Σίγουρα έχουν εμφανισθεί θετικά δείγματα στην κοινωνία μα εωσότου αυτά να γίνουν η νόρμα και να υπερτερήσουν των άλλων πρέπει να το δουλεύουμε σκληρά ως τότε.

Το καίριο που μένει νομίζω πλέον είναι να γίνει κοινή συνείδηση το απλό σχήμα που λέει πως αφού όχι μόνο δοκιμάστηκαν πλέον όλα τα κόμματα μαζί και οι κατάντιες νεοναζί αποβλήτων και κάθε λογής γελοίων κωμικών και μη, συνεπάγεται εκ του φυσικού πως κανένα κόμμα δεν δύναται να κυβερνήσει σωστά (για πολλούς λόγους) αλλά ακόμη πως και αυτή η βερζιόν κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν πιάνει τόπο αποδεδειγμένα. Κανένα κόμμα, κανένας αφέντης και σεβασμός της ετερότητας είναι η ουτοπία που φαντάζει πιο όμορφη από ποτέ τώρα.

- Το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει μάρτυρες ενός άσχημου μπαράζ θανάτων αγαπημένων καλλιτεχνών, με πιο εκκωφαντική απώλεια ίσως αυτήν του David Bowie. Ποια ήταν η σημαντικότητα αυτού του μουσικού για εσένα; Υπήρξε κάποιο από τα κομμάτια του ή κάποιος δίσκος του με μεγάλη προσωπική αξία;

Πολλοί άνθρωποι λίγο ή πολύ έχουν συνδέσει κάτι στη ζωή τους με την μουσική του Bowie.

Θυμάμαι 2 χαρακτηριστικά. Γύρω στα 14-15 στη Λευκίμμη φτιάξαμε την πρώτη μας μπάντα και θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά τον πολύ καλό μου φίλο και ντράμμερ Προκόπη Τσούκια να μου γνωρίζει ουσιαστικά την μουσική του Bowie και αυτό να συμπίπτει με την πρώτη εμπειρία μπάντας. Έγιναν όλα κάπως ένα μέσα στο κεφάλι μου τότε.

Επίσης το κομμάτι Heroes κάποτε το έβαζα στο repeat για κυριολεκτικά 4-5 ώρες. Για καιρό. Πρόβλημα. 

- Μια λίγο άχαρη και μάλλον "αγενής" ερώτηση που προσωπικά μου αρέσει να κάνω σε μουσικούς, είναι εάν υπάρχει κάποιος δίσκος στην μουσική ιστορία που θα ήθελε να τον έχει γράψει ή να έχει συμμετάσχει σε αυτόν. Είναι η σειρά σου.

Εάν πρέπει να πω οκ ναί.

Ennio Morricone - Once upon a time in America

Κλάδος - Μαύρες Φορεσιές

Smashing Pumpkins - Adore

Black Sabbath - 8 πρωτοι δισκοι

- Η βραδιά στο Fuzz τον περασμένο Νοέμβριο μαζί με τους εξαιρετικούς Gravitysays_I ήταν εκπληκτική και σαφώς η ανυπομονησία να σας ξαναδούμε πάλι σε κλειστό χώρο και με νέο υλικό στις αποσκευές σας, μεγάλη. Πως βιώσατε εσείς εκείνη την βραδιά;

Ήταν βραδιά σόκ για όλους μας. Ο κόσμος είναι αυτός που μας προσδιορίζει και ο λόγος που υπάρχουμε.

Αλέξανδρε σε ευχαριστώ για όλα. Να είστε γεροί όλοι σας και να απολαμβάνετε πάντοτε αυτό που κάνετε. Τα λέμε στην σκηνή. 

Και εμείς. Καλή αντάμωση