Photo Stories

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου τα εγκαταλελειμμένα κτίρια, παντός τύπου, μου ασκούσαν μια ιδιαίτερη έλξη. Δεν ξέρω αν ήταν η παντελής έλλειψη της ανθρώπινης παρουσίας ή ίσως οι ιστορίες που κουβαλούσαν από την εποχή της άνθισής τους, χαμένες σε μια παρακμιακή πια ησυχία. Παρότι αρκετές φορές στο παρελθόν μπαίναμε στα κρυφά με φίλους σε ερημωμένα εργοστάσια για να τα φωτογραφίσουμε, αυτή η γοητεία του τι θα βρεις στο εσωτερικό τους με ακολουθεί μέχρι σήμερα.

Το σωφρονιστικό σύστημα στις περισσότερες χώρες του κόσμου πάσχει. Αναλώνεται στην  εφαρμογή μεμονωμένα του ποινικού μέρους της όλης διαδικασίας , του εγκλεισμού δηλαδή των κρατουμένων και αφήνει απέξω το σημαντικό μέρος του να δημιουργήσει τις βάσεις για να επανενταχθεί ο εκάστοτε τρόφιμος στην κοινωνία ως ένας διαφορετικός άνθρωπος. Φυσικά το ζήτημα δεν έχει να κάνει μόνο με το κάθε αρμόδιο υπουργείο που είναι υπεύθυνο για τις φυλακές και τέτοιου είδους ιδρύματα.

“Είδα τά καλύτερα μυαλά τής γενιάς μου χαλασμένα απ' την  τρέλα, λιμασμένα υστερικά γυμνά, νά σέρνονται μέσ' απ' τούς νέγρικους δρόμους τήν αυγή γυρεύοντας μιά φλογισμένη δόση, χίπστερς αγγελοκέφαλοι πού καίγονταν γιά τόν αρχαίο επουράνιο δεσμό μέ τό αστρικό δυναμό στή μηχανή τής νύχτας, φτωχοί καί κουρελήδες μέ βαθουλωμένα μάτια, πού φτιαγμένοι ξενυχτούσαν καπνίζοντας στό υπερφυσικό σκοτάδι παγωμένων διαμερισμάτων, αρμενίζοντας πάνω από τίς κορ φές τών πόλεων αφοσιωμένοι στήν τζάζ...”  

“Αν είχα γράψει την πάσα αλήθεια για τα τελευταία δέκα χρόνια, περίπου 600 άνθρωποι - συμπεριλαμβανομένου και εμού του ιδίου- θα σάπιζαν σήμερα σε κελιά φυλακών από το Rio μέχρι το Seattle. Η απόλυτη αλήθεια είναι ένα σπάνιο και επικίνδυνο εμπόρευμα στα πλαίσια της επαγγελματικής δημοσιογραφίας.”

 H.S. Thompson,
Rolling Stone,1973