Δισκοκριτικές

Η Inner Ear Records ανέκαθεν προσδιοριζόταν από την πολυσυλλεκτικότητά της – έστω και αν η βάση της, στην ευρύτερη συνείδηση τουλάχιστον, αποτελείται από ηχοχρώματα διαβασμένου indie rock (με την ευρύτερη έννοια) προσανατολισμού. Είναι μάλλον δε η πρώτη φορά που δισκογράφημα κυκλοφορίας της –το παρόν, ντε- παραπέμπει τόσο έντονα σε μια άλλη (εγχώρια) δισκογραφική – την Fabrika Records. Κάτι που, για τον γράφοντα – λάτρη του σκοτεινού ήχου, αποτελεί ένα εναρκτήριο λάκτισμα – κοπλιμέντο.

Μέσα σε όλη την καταστροφή και (περαιτέρω) καταστροφολογία που μας έφερε το όχι και τόσο σωτήριον έτος του 2020, και ενώ η παγκόσμια δισκογραφία συνεχίζει ακάθεκτη, αν και με εύλογα μειωμένους ρυθμούς, μία από τις πιο ιστορικές ροκ μπάντες της εγχώριας μουσικής σκηνής αποφασίζει να κυκλοφορήσει τον όγδοό της δίσκο. Ένα αγγλόφωνο (ως επί το πλείστον) μουσικό σχήμα, οι The Callas βαφτίζουν το δίσκο "Είμαι Ένα Ξενοδοχείο", παρουσιάζουν μια tracklist εξ' ολοκλήρου στα ελληνικά και τη συνοδεύουν με μυστήριο, καταπραϋντικών αποχρώσεων artwork.

Οι Working Men's Club έρχονται με φόρα να ταράξουν τα νερά της λιμνάζουσας μουσικής βιομηχανίας. Νέοι, εμπνευσμένοι και αγριεμένοι, κυκλοφορούν το ομώνυμο ντεμπούτο τους ως τη χορευτική πρόταση για τη γενιά που ακούει Idles, Fontaines D.C, Fat White Family, Sleaford Mods κτλ. Τη φήμη τους την έκτισαν με ορισμένα singles που κυκλοφόρησαν πέρσι, αλλά είναι τέτοιος ο δίσκος τους, που δικαιούνται την απογείωση. Είναι εξίσου επιθετικοί με τους προαναφερθέντες, αλλά η δική τους πρόταση είναι ηλεκτρονική και κατα μία punk οπτική, χορευτική.

Οι κατηγοριοποιήσεις στη μουσική είναι κάτι που σίγουρα δεν ενδιαφέρει τον Sufjan Stevens. Με εικοσαετή, πλέον, παρουσία στο χώρο, η δσκογραφία του το αποδεικνύει. Με χαρακτηριστική άνεση κινείται ανάμεσα από διαφορετικά είδη όλα αυτά τα χρόνια, προσφέροντας μας συνήθως αξιόλογα αποτελέσματα. Πολυοργανίστας ο ίδιος αλλά και με μεγάλη ικανότητα στο να συνθέτει και να ενορχηστρώνει κομμάτια τελείως διαφορετικά μεταξύ τους.