Δισκοκριτικές

Η ιδέα να γράψω ένα κείμενο αφιερωμένο στο νέο δίσκο της St. Vincent (Annie Clark το κανονικό της όνομα) πέρασε από το μυαλό μου όταν άρχισαν να σχηματίζονται στο νου μου διάφορες εκφράσεις – χαρακτηρισμοί του είδους «πραγματική εναλλακτική ποπ» ή «η δυσκολία του ταμπελιστή (αυτού που βάζει εύκολα ταμπέλες στα διάφορα είδη της μουσικής) ή «ερμαφροδιτισμός και ευαισθησία» ή ακόμα «δεξιοτεχνικές ακροβασίες από το ένα είδος της σύγχρονης ποπ στο άλλο» και άλλα τέτοια λεκτικά σχήματα. Σχήματα που όσο δύσκολο είναι να γίνουν κατανοητά εξαρχής.

Στις αρχές των 00ς οι κιθάρες επέστρεψαν δυναμικά στο προσκήνιο και συγκροτήματα όπως οι Srokes, οι White Stripes και οι Interpol ήταν εκ των βασικών υπεύθυνων αυτής της τάσης. Οι πρώτοι κοίταζαν προς τη μουσική παράδοση της Νέας Υόρκης (Velvet Underground, Ramones, Television), οι δεύτεροι προς τη αμερικάνικη μουσική παράδοση γενικότερα, ενώ οι τρίτοι είχαν το βλέμμα στραμμένο προς την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Οι δικοί τους ήρωες ήταν πρωτίστως οι Joy Division, οι Cure και οι Chameleons.

Ο Ty Segall έχει πλέον καθιερωθεί ως ο βασικός εκπρόσωπος του ψυχωμένου rock 'n' roll της Δυτικής Ακτής. Επίσης έχει γίνει ο Mark E. Smith της γενιάς του, καθώς η δισκογραφία του είναι τόσο εκτεταμένη και χαοτική, όσο και αυτή του ιδιόρρυθμου Άγγλου μουσικού.

Μιας και έχουμε φτάσει στα μέσα και βάλε της θερινής περιόδου, είναι μια καλή ευκαιρία να μεταφερθούμε μουσικά στην Καλιφόρνια και να ακούσουμε ένα δίσκο με την καλοκαιρινή αύρα της περιοχής. Εκεί θα βρούμε τον ταλαντούχο κύριο Nick Waterhouse (ακόμα και το όνομα του παραπέμπει σε κάτι δροσιστικό) και το δεύτερο του άλμπουμ με τίτλο Holly. Πρέπει όμως πρώτα να ανατρέξουμε στην πορεία του, για να δούμε τους λόγους που θεωρείται ταλαντούχος και που τον έχουν κάνει γνωστό σε ετερόκλητα ακροατήρια.