Nick Cave and the Bad Seeds - Push the Sky Away

Καινούριος δίσκος για τον Nick Cave , παρέα με τους Bad Seeds, πέντε χρόνια μετά την κυκλοφορία του ροκενρολάδικου  ''Dig, Lazarus, Dig !!!''. Στο μεσοδιάστημα ο Cave πραγματοποίησε το comeback των Grinderman και ασχολήθηκε εκτεταμένα με την μουσική για τον κινηματογράφο. Ούτως ή άλλως ο Cave μας έχει συνηθίσει από την αρχή της πορείας του να είναι απόλυτα συνεπής στα δισκογραφικά του ραντεβού  με το κοινό του , μιας και σχεδόν κάθε χρόνο έχει κάτι να παρουσιάσει. ''Push The Sky Away'' ο τίτλος του νέου πονήματος του Nick Cave και δείχνει να σηματοδοτεί μία αλλάγή πλεύσης στο ηχητικό περιβάλλον του Αυστραλού καλλιτέχνη. Από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας ο Nick Cave , είτε με τους Grinderman είτε με τους Bad Seeds, βούτηξε στην αρχή της καριέρας του και θέλησε να επαναπροσδιορίσει το πρωτόγονο rock ‘n’ roll που έπαιζε στα τέλη των 70ς με αρχές των 80ς. Αυτό είχε ως συνέπεια να μας παραδώσει μία σειρά από δίσκους που χαρακτηρίζονταν από ωμή ενέργεια και μία back to basics αισθητική. Πλέον με το ''Push The Sky Away'' στρέφεται στην εποχή του μεταξύ του ''The Boatman’s Call'' και του ''Nocturama'',  όπου σημασία έχει  η ατμόσφαιρα και η μελωδία. Εξάλλου κοινό γνώρισμα όλων των σπουδαίων καλλιτεχνών είναι, από ένα σημείο και μετά, να προσδιορίζουν το μέλλον τους κοιτώντας το παρελθόν τους. Και ο Nick Cave κάπως έτσι κινέιται εδώ και κοντά μία δεκαετία.  

Στο ''Push The Sky Away'',κυρίαρχη φιγούρα πέρα από τον ίδιο τον Cave, είναι ο πιο σταθερός του συνεργά της τα τελευταία χρόνια, ο Warren Ellis. Ο Ellis παίζοντας μελαγχολικά θέματα με το βιολί του αποτυπώνει το συνολικό κλίμα του δίσκου. Χαρακτηριστικό αυτού είναι το ''Water’s Edge'', όπου ο Ellis δίνει βάθος στις βιβλικού τύπου απαγγελίες του Cave. Ο δίσκος ξεκινά με το ''We No Who UR'', το οποίο είχε ήδη δοθεί προς ακρόαση εδώ και αρκετό καιρό, και προδιαθέτει για το συνολικό ύφος του δίσκου. Λιτές μελωδίες, διακριτική παρουσία των μουσικών που δίνουν σημασία στη λεπτομέρια και ένας Cave που απαγγέλει μόνιμα σε σταθερό τόνο αποφεύγοντας τα λυτρωτικά ξεσπάσματα του παρελθόντος. Το ''Jubilee Street'' αποτελούμενο από μία γλυκιά μελωδία είναι αυτό που ξεχωρίζει από την πρώτη ακρόαση και βρίσκει μία θέση ως μία από τις κορυφαίες χαμηλόφωνες στιγμές της πορείας του Nick Cave. Από κοντά ακολουθούν ως δορυφόροι τα ''Mermaids'' και ''We Real Cool'' με τον Warren Ellis να αναλαμβάνει τα χαρακτηριστικά έγχορδα. Στο ''Higgs Boson Blues'' οι κιθάρες γίνονται ηλεκτρικές και ο Cave μας παραθέτει την δικιά του άποψη για την κλασσική αμερικάνικη μουσική κοντά στο ύφος του Tom Waits. Ο δίσκος κλείνει με το ομόνυμο κομμάτι που λειτουργεί καθαρτικά στην εν γένει σκοτεινή ατμόσφαιρα που κυριαρχεί.

Στο ''Push The Sky Away'' βλέπουμε τους  Bad Seeds να αποσύρονται σε δεύτερο πλάνο και να μην επιδίδονται στα ηχητικά όργια που μας έχουν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια. Είναι περισσότερο ένας προσωπικός δίσκος του Cave,  που  αποτυπώνει την δική του ψυχοσύνθεση έχοντας περισσότερα από τριάντα χρόνια παρουσίας  στο μουσικό προσκήνιο. Πλέον ο Cave έχει καταφέρει να τοποθετήσει τον εαυτό του δίπλα στο μεγάλο του είδωλο τον Bob Dylan, μιας και οι δίσκοι του αναμένονται με ανυπομονησία από το κοινό του και διατηρούν πάντα τα ποιοτικά standards που αρμόζουν στην ιστορία του, αλλά όλοι ξέρουν ότι τα αριστουργήματα του παρελθόντος  δεν πρόκειται να επαναληφθούν.