Deerhunter - Monomania

Οι Deerhunter επιστρέφουν με το  ''Monomania'' τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό  ''Halcyon Digest''. Οι Deerhunter αποτελούν το κύριο εκφραστικό μέσο του εκκεντρικού και ιδιαίτερα ταλαντούχου Bradford Cox, ο οποίος βέβαια δεν αρκείται στις κυκλοφορίες του κύριου συγκροτήματός του αλλά τρέχει παράλληλα και τους Atlas Sound, οι οποίοι έχουν μία εξίσου ενδιαφέρουσα δισκογραφία. Το ''Halcyon Digest'' είχε αποτελέσει μία από τις ναυαρχίδες του δισκογραφικού έτους 2010, θέτοντας τον πήχη της σύγκρισης με τον διάδοχό του ιδιαίτερα ψηλά. Οφείλω να ομολογήσω ότι το ''Monomania'' δεν με ενθουσίασε με την πρώτη ακρόαση, αλλά μη θέλοντας να παραδεχτώ ότι ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες των τελευταίων χρόνων δεν κατάφερε να ικανοποιήσει τις προσδοκίες μου, του έδωσα και άλλες ευκαιρίες. Σιγά σιγά οι μελωδίες του καινούριου πονήματος των Deerhunter άρχισαν να στριφογυρνούν όλο και συχνότερα στα αυτιά μου, ακόμα και στις πιο άκυρες φάσεις. Μερικές ακροάσεις μετά, το ''Monomania'' αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι του καθημερινού soundtrack.
 
Τελικά αυτό που διαφοροποιεί το ''Monomania'' σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές των Deerhunter είναι ότι είναι πιο άναρχα δομημένο και ενορχηστρωμένο. Το σύνηθες για μία μπάντα είναι να στρογγυλεύει τον ήχο της από την στιγμή που καταφέρνει να πετύχει σημαντική επιτυχία. Οι Deerhunter όμως έδειξαν ότι δεν είναι μία συνηθισμένη μπάντα και δεν ακολουθούν συνηθισμένες πορείες, οπότε και το Monomania είναι ένα βήμα προς το underground και όχι το κλείσιμο του ματιού προς πιο mainstream κατευθύνσεις. Και αυτό το καθιστούν σαφές από την αρχή του δίσκου. Τα δύο πρώτα κομμάτια ''Neon Junkyard'' και ''Leather Jacket II'' είναι στριφνά και δύστροπα και απομακρύνουν όποιον επιθυμεί εύκολα ακούσματα. Το μεν πρώτο είναι ένα ημιακουστικό folk κομμάτι που βασίζεται σε περίεργους ήχους, ενώ το δεύτερο έιναι αγνός rock ‘n’ roll δυναμίτης σαν αυτους που μας έχει συνηθίσει να μας προσφέρει απλόχερα ο Ty Segall. Πρέπει να φτάσουμε στο τρίτο κομμάτι το ''The Missing'', το οποίο και υπογράφει ο Lockett Pundt για να μας θυμίσει είτε τον ήχο του ''Halcyon Digest'', είτε τις ηχογραφησεις με το δικό του side project τους Lotus Plaza. Το ''Pensacola'' τους φέρνει κοντά στους συντοπίτες τους Black Lips ως σύγχρονους σωτήρες του groovy rock ‘n’ roll. Το ''T.H.M.'' αποτελεί ένα διάλειμα στη μέση του δίσκου από τις συνεχόμενες παραμορφωμένες κιθάρες και με την λιτή μελωδία του και φωνητικά σε πρώτο πλάνο, οδηγεί σε ένα κλίμα αθωότητας. Για τα ''Sleepwalking'' και ''Back To The Middle'' ισχύουν ότι και για το ''The Missing'' με την μόνη διαφορά ότι πρόκειται για συνθέσεις του Bradford Cox. Στο ομόνυμο κομμάτι του δίσκου συνυπάρχουν φωνητικά από το υπρπέραν με τελείως παραμορφωμένες κιθάρες που εκτροχιάζονται σταδιακά δημιουργώντας μία οργιαστική ατμόσφαιρα ενδεικτική της περιόδου που διανύει το συγκρότημα. Σίγουρα θα αποτελεί και highlight των ζωντανών εμφανίσεων τους, όπου θα τους δίνεται η ευκαιρία να το τραβήξουν σε ακόμας πιο ακραίες μορφές. Το ''Punk (La Vie Anterieure)'' που κλείνει τον δίσκο δεν είναι καθόλου punk, αντίθετα πρόκειται για ένα μονότονο mid tempo κομμάτι ιδανικό για την προσγείωση από το trip του ''Monomania''.

Οι Deerhunter αντιμετωπίζουν το rock ‘n’  roll με τον ίδιο τρόπο που έκαναν οι  Velvet Underground πολλά χρόνια πριν. Δηλαδή παίρνουν μία μουσική φόρμα που παντεταρίστηκε αφάνταστα  από τη στιγμή που ο Elvis άρχισε να κουνά προκλητικά τους γοφούς του , σοκάροντας τους πουριτανούς συμπατριώτες του, και του φέρονται άλλοτε με απόλυτη βαναυσότητα πετόντας έξω κυριολεκτικά τα σωθηκά του και άλλοτε γίνονται απελπιστικά γλυκοί όντας το ίδιο συγκρότημα που έχει κατακρεουργήσει κάθε είδους σύμβαση του είδους. Σίγουρα πρόκειται για συγκρότημα αναφοράς της εποχής μας και αναμένεται να μας απασχολήσουν πολλάκις και στο μέλλον.