Primal Scream - More Light

Οι Primal Scream αποτελούν αναμφίβολα μία από τις σημαντικότερες μπάντες των τελευταίων είκοσι και κάτι χρόνων. Είναι από τα πρώτα συγκροτήματα που έβαλαν στο μπλέντερ τα κλασσικά indie riffs με τα ευφορικά house beats, το κούνησαν γερά και το αποτέλεσμα που προέκυψε ήταν το οριακό ''Screamadelica'' του 1991. Από τότε έχουν περάσει αρκετά χρόνια και οι Primal Scream αποδεικνύονται συνεπείς με τα δισκογραφικά τους ραντεβού ανά δύο με τρία χρόνια. Το ''More Light'' είναι ο δέκατος studio δίσκος του συγκροτήματος και ακολουθεί το σχετικά αδύναμο ''Beautiful Future''. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία δεκαετία η μπάντα είχε περιοριστεί σε σχετικά μέτριους δίσκους, με μόνο μερικά κομμάτια να ξεχωρίζουν και η παρακμή έμοιαζε με ανοπόφευκτο γεγονός. Ο Bobby Gillespie, ηγετική φυσιογνωμία της μπάντας, προφανώς δεν μπορούσε να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι το κάποτε πρωτοποριακό συγκρότημα του μετατρέπεται σε μία μπάντα δεινοσαύρων που απλώς εισπράτουν τις δάφνες ενός ένδοξου παρελθόντος. Οπότε αποφάσισε να χρησιμοποιήσει αυτό το ένδοξο παρελθόν δημιουργικά και όχι διεκπεραιωτικά. Υπό αυτήν την οπτική γωνία το ''More Light'' αποτελεί μία ανασκόπηση της μέχρι τώρα πορείας των Primal Scream. Στο ''More Light'' οι Primal Scream επανέρχονται στην λoγική των ηχοτοπίων που οι ίδιοι χρησιμοποίησαν σε δίσκους σαν το ''Screamdelica'' ή το ''XTRMNTR''. Ταυτόχρονα χρησιμοποιούν και πιο κλασσικές rock φόρμες, παραπέποντας στα ''Give Out But Don't Give Up'' και ''Evil Heat''.

Ο δίσκος ξεκινά με το εννιάλεπτο ''2013'', ένα ψυχεδελικό διαμαντάκι με πολλά πνευστά και ανεβαστικά φωνητικά, που μας επαναφέρει δυναμικά στις ημέρες δόξας του Hacienda και της έκρηξης του rave. Το ''River of Pain'', που ακολουθεί, είναι αργόσυρτο με έναν ρυθμό να έρπεται πίσω από τα βαριεστημένα φωνητικά του Gillespie, κατάλληλο για στιγμές χαλάρωσης. Το οργισμένο ''Hit Void'' μοιάζει να ξεπήδησε μέσα από ''Evil Heat'', ενώ πολλές είναι και οι αναφορές στον πιο αμερικάνικο δίσκο τους, το άνισο ''Give Out But Don't Give Up''. Όπως το ''Invisible City'', με τα χαρακτηριστικά γυναικεία φωνητικά, το ''Goodbye Johnny'' και το ''Elimination Blues'', που προσπαθεί να πιάσει τον ήχο του αμερικάνικου νότου. Στο ''Tenement Kid'' υποβόσκει έντονα μία soul αίσθηση, όπου καθοδηγεί με ακρίβεια τον Gillespie να υποδυθεί τον μεγάλο τραγουδιστή που ποτέ δεν ήταν. Το ''Relativity'' μας θυμίζει την εποχή που έγραφαν το ''Trainspotting'', για την μεταφορά στον κινηματογράφο του ομόνυμου μυθηστορήματος του κολλητού τους Irvine Welsh. Μεγάλο σε διάρκεια, με υπνωτισμένα φωνητικά και ένα εθιστικό beat να περιφέρεται σε όλη την διάρκεια του κομματιού. Το ''More Light'' κλείνει με το σχεδόν funky ''Ιt's Alright, it's OK'', ιδάνικό για κλείσιμο δίσκου με την αισιόδοξη ατμόσφαιρά του να μας ξεπροβοδίζει και να δίνει ραντεβού στο μέλλον για νέες περιπέτειες με μια μπάντα που έδειχνε να μένει στάσιμη, αλλά κατάφερε να ανατρέψει το προγνωστικά.

Κάποτε είχα διαβάσει ότι οι δίσκοι των Primal Scream είναι μία καταγραφή των ναρκωτικών που χρησιμοποιούσαν την περίοδο που έγραφαν τον εκάστοτε δίσκο. Έτσι στο ''Screamadelica'' είχαν ανακαλύψει τα ecstasy, στο ''Give Out But Don't Give'' την 'έμνευση' την έδινε η ηρωίνη (μάλλον αμφισβητούμενη η επιτυχία της), ενώ το ''Vanishing Point'' σηματοδοτούσε την ενασχόληση του συγκροτήματος με πιο 'εξυπνα' drugs. Υπό αυτό το πρίσμα οι Primal Scream στις ηχογραφήσεις του ''More Light'' χρησιμοποιούσαν όλα τα παραπάνω ναρκωτικά και μάλιστα έχοντας πατημένα τα πενήντα! Μάλλον αδύνατο. Πέρα από την πλάκα οι Primal Scream χρησιμοποίησαν όλες τις χαμαιλεοντικές τους ικανότητες προκειμένου να γυρίσουν τα δεδομένα υπέρ τους, όταν οι περισσότεροι τους είχαν ξεγραμμένους. Το ''More Light'' μπορεί να μην αλλάξει την πορεία της μουσικής (το έχουν κάνει παλαιότερα), είναι όμως ένας πολύ καλός δίσκος που θα κάνει τους δημιουργούς του περήφανους.