Days of Our Likes #01: No guts, No glory!

Κοιτώντας το “υλικό” - που έκανε πάνω από δύο δεκαετίες να συλλέξει- να γεμίζει ολόκληρο το ησυχαστήριο του  στο υπόγειο του σπιτιού, ο Π. ήξερε ότι το μόνο που έμενε ήταν να το αξιοποιήσει κατάλληλα. Έδεσε τα κορδόνια από τα adidas του, γέμισε ένα ποτήρι νερό,κατέβασε δυο παυσίπονα just in case - κάτι που συνήθιζε πάντα πριν βγει - φόρεσε το λαδί σακάκι με τα προστατευτικά στους αγκώνες και ανοίγοντας την εξώπορτα κατευθύνθηκε προς το πάρκινγκ.

Χρειάστηκε κάτι λιγότερο από ένα τέταρτο για να ακουστούν οι Walkmen σε πλήρη ένταση από τα ανοιχτά παράθυρα του αυτοκινήτου του στο κέντρο της πόλης:

«... when I used to go out i 'd know everyone that I saw, now I go out alone...» με το ψυχρό πρόσωπο του Π. να  μην προδίδει σε καμία περίπτωση το άγχος του. Είχε μάθει να το κοντρολάρει τόσα χρόνια κυκλοφορώντας και δουλεύοντας σχεδόν μόνο νύχτα. Αυτό το σαββατόβραδο όμως ήταν διαφορετικό καθώς η αμφιβολία για το αν θα μπορούσε να βρει τους καλύτερους να ολοκληρώσουν αυτή την δουλειά είχε αρχίσει να τον καταβάλει. Σταματημένος τώρα στο φανάρι, θα ακουμπήσει στο κάθισμα του συνοδηγού το μαύρο κουτί που είχε πάρει μαζί του από το σπίτι.  

“Σήμερα θα τα καταφέρω και θα ολοκληρώσω την δουλειά...”

Θα στρίψει ξανά και ξανά δίπλα από μια διανυκτερεύουσα κάβα και στην συνέχεια σε ένα ανταλλακτήριο χρυσού για να παρκάρει. Βγήκε έξω και μηχανικά ακολούθησε τα βήματά του προς την μουσική που ενώ στην αρχή έφτανε στα αυτιά του σαν γδούπος, στην συνέχεια θα πλαισιωνόταν από μελωδίες και φωνές που τέλος θα έμοιαζαν ανέλπιστα οικείες .Ακούμπησε το χερούλι της πόρτας του bar κοιτώντας στο κλειστό παράθυρο το είδωλό του, που φορούσε την μπλούζα των Belle Sebastian, να δείχνει δέκα χρόνια μεγαλύτερο από όταν την αγόρασε...“ you are losing your edge... you don't know what you really want” άκουσε τον James Murphy να στοιχειώνει το μυαλό του, με το χέρι κοκαλωμένο ακόμα στην πόρτα... Αυτό ήταν! Ο Π. θα άνοιγε την πόρτα του μαγαζιού και ο  Pop Father θα την έκλεινε πίσω του. Στο εσωτερικό έσπευσαν να τον χαιρετίσουν ένας τύπος τον οποίον είχαν γαζώσει με κουμπιά μέχρι τον λαιμό,μια τύπισσα πιο γρήγορη από την σκιά της - η οποία σε τρία λεπτά μπορούσε να ποστάρει δύο κομμάτια και μία φωτογραφία στο προφίλ της- ενώ δυο γκόμενες που χόρευαν άρρυθμα, νομίζοντας ότι είναι σέξι αλλά ούτε  teaser δεν μπορούσαν είναι, του ένευσαν καθώς άκουγε την κοκκινομάλλα φίλη να του εξιστορεί ότι κατάπιε το βίντεο της και τώρα ζει μέσα της και ο DJ του έστελνε sms από την άλλη άκρη του μπαρ ότι “πρέπει να φάμε burger στο καινούριο εδώ πιο κάτω” κάνοντας αλλαγή σε FM Belfast. Την βραδιά ακολούθησε ένας επικός καυγάς δυο δίδυμων πιτσιρικάδων για το ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος των Arcade Fire και οι οποίοι έδειχναν αστείοι και υπέροχοι μέσα στο πανομοιότυπο ντύσιμό τους, με τα σακάκια πάνω από τα κοντά σορτς τους και τα παλιακά jockey τους. Ο Π. (Pop Father πια) θα ακολουθούσε προς την έξοδο ένα φίλο του γραφίστα και την γκόμενά του ,η οποία φλέρταρε ακόμα και με τα έπιπλα, αλλά είχε αλλεργία στο δεξί της μάτι και έπρεπε να φύγουν νωρίς. Έξω ένας τύπος με φάτσα από το παρελθόν - του θύμισε πρώην band member - καθόταν μόνος φορώντας λεπτή γραβάτα καρώ μαύρη. Του είπε μεταξύ άλλων: «άλλοι το περιγράφουν... εγώ το ζω το Rock n Roll» κάπνισε δυο τζούρες από το μονόφυλλο του, χωρίς να του απαντήσει και μέσα σε όλα αυτά έπρεπε να πάρει το μαύρο κουτί που ήταν στο αυτοκίνητο, δέκα τετράγωνα μακρυά. Όλα όσα έψαχνε ήταν ήδη εκεί.

* Ο Π. 36 και κάτι ψιλά πρώην DJ θα αποφασίσει να φτιάξει ένα ηλεκτρονικό περιοδικό . Θα συγκεντρώσει μια ομάδα, όπου θα είναι όλοι μαζί και όλοι μόνοι τους, κάτω από το πόστερ των Stone Roses στο υπόγειο του σπιτιού του. Ανάμεσα στην συλλογή του από μουσικά περιοδικά των 90΄s, τα οποία σύμφωνα με τον ίδιο σήμερα απλά κουβαλούν τις ταμπέλες της ένδοξης εκείνης εποχής, o James Murphy θα συνεχίζει να τον στοιχειώνει: “I used to work in the record store... I was the first guy playing Daft Punk to the rock kids... I had everything before anyone...I'm losing my edge to the art-school Brooklynites in little jackets and borrowed nostalgia for the unremembered eighties...But I was there.”

 “Εδώ είμαι” θα τους φωνάξει, με τα μάτια του να καθρεφτίζουν το εσωτερικό του μαύρου κουτιού:  την βιντεοκασέτα από το prive πάρτι στο Manchester με τους Belle Sebastian φορώντας εκείνο το σταυροκούμπωτο παλτό από το Portobello αγορασμένο μια μέρα πριν, τις κονκάρδες από το παζάρι του Camden, τις  φωτογραφίες ξαπλωμένος έξω από το πεζοδρόμιο του εστιατορίου V Revolution δίπλα από τις στάμπες των μπαντών της πόλης που τον διαμόρφωσαν. Θα τους μιλήσει για τα Dj set με την ομάδα How does it feel ,για τις προβολές στις καταλήψεις του Βερολίνου και ενώ τα βινύλια της Rough Trade θα διαδέχονται το ένα το άλλο, την ίδια στιγμή το team θα κοιτάζει αδιάφορο τις νέες αφίξεις του Asos τρώγοντας frozen yogurt. H ημερομηνία γέννησης του site ήταν και η ημέρα  που ο Π. χειροτονήθηκε pop father τοποθετώντας πάνω από το γραφείο του το κορνιζαρισμένο jersey του Cantona.                          

James Murphy: Cool τύπος που άλλαξε την έννοια του groove με τους LCD soundsystem. Στην συνέχεια, ενώ ήταν στην κορυφή του hype , τους διέλυσε για να διαβάζει περισσότερο και να κάνει βόλτες με το γαλλικό bulldog του. Όταν βρίσκει ελεύθερο χρόνο ξεπετάει καμιά παραγωγή σε Arcade Fire και David Bowie και κάνει Dj sets.