Days of Our Likes #02: ILLINOIZ

Ο χοντρός κύριος στην απέναντι βεράντα βλέπει τώρα την A. να σκοντάφτει πάνω σε μια πρόχειρα κλεισμένη βαλίτσα, με το εσωτερικό της να διασκορπίζεται στον κήπο, ενώ πίσω της ένας ημίγυμνος τύπος δείχνει να χειρονομεί προς το μέρος της φορώντας μονό το παντελόνι του. Εκείνη κακήν κακώς θα φορτώσει το βανάκι της ενώ θα επιστρέψει στο σπίτι μόνο για να ξαναβγεί λίγο αργότερα με την κιθάρα της και τον ημίγυμνο άνδρα να την ακολουθεί, παρακαλώντας και απειλώντας την ταυτόχρονα να μην φύγει, εισπράττοντας το υψωμένο μεσαίο της δάχτυλο ως απάντησή του. Ο χοντρός κύριος της απέναντι βεράντας, έχοντας ξαναζήσει παρόμοιες σκηνές, θα ακουμπήσει αδιάφορα ένα αδειανό κουτάκι μπύρας μαζί με τα άλλα κάτω από την ψάθινη καρέκλα του και μόνο όταν την δει να πηδάει στο μπροστινό κάθισμα γκαζώνοντας - μέχρι την στιγμή που ο ημίγυμνος άντρας που τρέχει τώρα πίσω της να είναι μια μικρή κουκκίδα στους καθρέφτες της - θα γυρίσει τον αυχένα του προς το εσωτερικό του σπιτιού:

«Η τρελή μάλλον πάει πάλι περιοδεία»

Ώρες μετά θα κλείσει την πόρτα του δωματίου 103 πίσω της. Tίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε. Πριν δυο χρόνια μεθυσμένη χώριζε σε αυτό το δωμάτιο με τον drummer της, διαλύοντας ουσιαστικά και την μπάντα. Η βελουτέ μπορντό πολυθρόνα, ο καθρέφτης πάνω από το τζάκι, ο θαλασσί αναγεννησιακός καναπές κολλημένος στον ξεφτισμένο κίτρινο τοίχο, είναι ακόμα εκεί. Θα βγάλει τα ρούχα της και θα μπει στο μπάνιο. Κάνοντας στην άκρη την βρώμικη κουρτίνα της ντουζιέρας, θα δει σε ένα από τα εναπομείναντα πλακάκια του τοίχου, το αυτοκόλλητο της μπάντας της. Από εκείνη την στιγμή χρειάστηκε δέκα λεπτά μέχρι το σημείο που θα έπεφτε στο κρεβάτι με τον ουρανό, φορώντας το σκισμένο της τζιν και την μπλούζα των Ramones. Θα κοιτούσε στο ταβάνι την νευρωτική κίνηση μιας καφέ νεοϋορκέζικης κατσαρίδας μέχρι να κλείσουν τα μάτια της. Το βράδυ λίγο πριν τα μεσάνυχτα θα βρίσκεται όρθια, πάνω στο κρεβάτι αυτή την φορά, βάζοντας το βύσμα της κιθάρας της στον ενισχυτή μπροστά στους ενοίκους του ξενοδοχείου οι οποίοι ξεκινούν να συρρέουν για να την ακούσουν. Οι τοίχοι θα συνεχίσουν να δονούνται και ο κόσμος θα συνεχίσει μαζεύεται στο δωμάτιο 103, στο δωμάτιο που ο Sid Vicious δολοφόνησε την Nancy Spungen , σε αυτό το δωμάτιο όπου όλοι τώρα υπό το φως των αναμμένων κεριών περνούν την τελευταία νύχτα στο ξενοδοχείο. Πολλοί από αυτούς θα υποστηρίξουν αργότερα ότι είδαν τον Jack  Kerouac να διαβάζει στιχάκια του Elliot Smith γραμμένα στους τοίχους, άλλοι τον W. S. Burroughs με τον David Bowie να φωτογραφίζονται στην ταράτσα και κάποιοι τον Leonard Cohen να ψάχνει το παλτό του. Η  Α. πίνοντας, καπνίζοντας και παίζοντας ασταμάτητα, το μόνο που θα δει είναι μπλε επαναλαμβανόμενες λάμψεις έξω από τα παράθυρα, μέχρι την στιγμή που θα τις συνδέσει με τους  ένστολους που τώρα μπαίνουν στο ξενοδοχείο αποφασίζοντας την λήξη.

Το επόμενο πρωί η Α. κατέβηκε από την σκάλα κινδύνου, μπήκε στο φορτηγάκι, γύρισε το κλειδί και οδηγώντας αργά, μπροστά από την ερημωμένη είσοδο, είδε μια ομάδα εργατών να περνούν κάτω από την κούνια με την papier mache κούκλα που κρεμόταν στο ταβάνι του lobby. Σε λίγες ώρες θα βρισκόταν εκτός νέας Υόρκης και τα καλαμποκοχώραφα στα δεξιά της θα την οδηγούσαν  πίσω στην πολιτεία του Illinois.

Την ίδια ώρα ο μοναδικός γκρουμ του ξενοδοχείου θα ξεκινήσει αργά για να φτάσει στο πλατύσκαλο, όπου ασθμαίνοντας θα ακουμπήσει με τον δεξί του ώμο στους τηλεφωνικούς θαλάμους του πρώτου ορόφου. Ισιώνοντας τους στραβούς πίνακες στα δεξιά της γοτθικής σκάλας, θα διασχίσει τον ετοιμόρροπο διάδρομο και προσπερνώντας το γεμάτο κηλίδες ματωμένο στρώμα έξω από το δωμάτιο 102 θα χτυπήσει αρκετές φορές στο δωμάτιο 103 χωρίς να πάρει απάντηση…

* Αρκετούς μήνες πριν ανακοινώθηκε η παύση λειτουργίας του Chelsea Hotel και η πώλησή του για 80 εκ .δολάρια στον εργολάβο Josheph Chetrit, ο οποίος σκοπεύει να το μετατρέψει σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο ή σε ένα σύνολο ακριβών κατοικιών. Σε ένα λαϊκό προσκύνημα λίγο πριν το τέλος του, δεκάδες καλλιτέχνες έσπευσαν για ένα τελευταίο βράδυ σε κάποιο από τα δωμάτια του ξενοδοχείου, που στάθηκε ορόσημο αλλά και καταφύγιο για κάποιους από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες,μουσικούς και εικαστικούς. Mark Rothko,Dylan Thomas, Janis Joplin, Andy Warhol όπως και οι  δημιουργοί της γενιάς των beat Jack Kerouac Allen Ginsberg κ.α..Οι τελευταίες μέρες ήταν πραγματικά επεισοδιακές, με αρκετούς από τους μόνιμους ενοίκους να αρνούνται να φύγουν ακόμα και μετά από τα ειδοποιητήρια, καθώς ένιωθαν ότι σταματώντας να ζουν ανάμεσα στους τοίχους του ξενοδοχείου, οι οποίοι είχαν ποτίσει από έργα και πίνακες που είχαν δωρίσει κάποιοι από τις διασημότητες που ενίοτε είχαν ζήσει εκεί, αυτόματα εγκατέλειπαν ένα μέρος της ιστορίας της la vie de boheme.