Sofie Olsen: Ο υπέροχος και ασυμβίβαστος κύριος Ingar Aasen

Ο Ingar Aasen είναι από τις περιπτώσεις που αν σταθείς στην εξωτερική του εμφάνιση έχεις χάσει το παιχνίδι και σίγουρα την επαφή με μια πρωτόγονα καλλιτεχνική φυσιογνωμία που ο ίδιος την αποκαλεί Art Ranger. Θεωρεί τον εαυτό του έναν “φύλακα” της τέχνης, άλλα και προστάτη οποιουδήποτε ζει στο περιθώριο γιατί η κοινωνία τον θεωρεί ξένο σώμα. Ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά αυτή την κατάσταση, καθώς από πολύ μικρή ηλικία ένιωσε ότι τα όρια της κοινωνίας ήταν πολύ στενά γι' αυτόν και την δημιουργικότητά του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η παιδική του ιστορία, στην οποία αρνιόταν πεισματικά να μάθει το πως λειτουργούν οι δείκτες του ρολογιού, μέχρι να βρει λίγα χρόνια αργότερα ταύτιση με τον “χρόνο” των σουρεαλιστικών ρολογιών του Dali.

 “Η κοινωνία έχει δημιουργήσει την ψευδαίσθηση του χρόνου , και με το να είσαι μέρος της, θα πρέπει να ζεις με ένα ρολόι θανάτου το οποίο χτυπάει στον καρπό σου .”  Ingar Aasen

Ο γεννημένος στην Νορβηγία Ingar πέρασε αρκετά χρόνια γεμάτα βία, αλκοόλ και ναρκωτικά μέχρι να βρει τις ισορροπίες του. Τα τελευταία 20 χρόνια, θέλοντας να έχει απόλυτη ελευθερία και έλεγχο της ζωής του, επέλεξε να ζει σε μια αραιοκατοικημένη κοινόχρηστη περιοχή έξω από το Fredrikstad. Σε αυτόν το χώρο που αποτελεί ταυτόχρονα καταφύγιο για τα αποδημητικά πουλιά, αλλά και τον τόπο απόσυρσης παλαιών λεωφορείων, τροχόσπιτων και φορτηγών του στρατού, θα τον συναντήσει η φωτογράφος Sofie Olsen φέρνοντας στο ευρύ κοινό την ιστορία του εκκεντρικού αυτού καλλιτέχνη με τα τατουάζ στο πρόσωπο. Εκεί θα διαπιστώσει ότι τα λόγια του:“Είμαι πολύ ελεύθερος για την κοινωνία” ακολουθούνται πιστά από ένα τρόπο ζωής χωρίς ηλεκτροδότηση, παροχή νερού, με οχήματα χωρίς πινακίδες, αλλά και παντελή αποφυγή πληρωμής φόρων ή οποιασδήποτε άλλης υποχρέωσης απέναντι στο κράτος. Παρόλο τον σκεπτικισμό που αντιμετωπίζει τις αρχές και την αστυνομία, τις όσες φορές βρέθηκε απέναντί τους είτε συμμετέχοντας σε διαμαρτυρίες για την ελευθερία της έκφρασης, είτε για τις επιθετικές performances του, δεν χρειάστηκε κάτι παραπάνω από μια συζήτηση  και έναν καφέ μαζί τους για να λυθούν τα όποια προβλήματα. Αυτή όμως η ζωή “εκτός συστήματος” άρχισε να ενοχλεί τους συντηρητικούς πολιτικούς μηχανισμούς όταν ο Ingar βλέποντας κάποιες οικογένειες Ρομά να κοιμούνται στα σκουπίδια κάτω από μουσαμάδες, τους φιλοξένησε στον χώρο του. Ο ίδιος θεώρησε  ότι έπραττε το αυτονόητο, όμως οι αρχές είχαν διαφορετική γνώμη ζητώντας του να διαλύσει τον οικισμό του με την αιτιολογία της καταπάτησης δημόσιας έκτασης αλλά και μόλυνσης λόγω άχρηστων αντικειμένων. Ο Ingar Olsen όμως δείχνει απτόητος και έτοιμος να ξαναχτίσει νέες “εικαστικές εγκαταστάσεις”, όπως του άρεσε να λέει το “art camp” του, με τον επόμενο προορισμό να παραμένει άγνωστος.