O Κυριάκος Ασημακόπουλος μιλάει για τις εικαστικές του δημιουργίες στο presspop.gr

Στα έργα του απεικονίζεται ο σύγχρονος αστικός παραλογισμός και οι χαρακτήρες του δείχνουν να ταλανίζονται από καταιγιστικές συνειρμικές διαδικασίες που οδηγούν σε αδιέξοδα. Ο Ελληνο-Πορτογάλος δημιουργός  Κυριάκος Ασημακόπουλος δέχθηκε να με συναντήσει για μια συνέντευξη που κατέληξε σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση γύρω από την αμεσότητα των συνθέσεών του και την οικονομία των υλικών που χρησιμοποιεί , αλλά και την εύθραυστη κοινωνικοπολιτική κατάσταση την οποία βιώνουμε όλοι μας και καλείται να εκμεταλλευτεί και να δημιουργήσει.

Πες μας δυο λόγια για το πώς ξεκίνησε όλο αυτό. Το σπούδασες, υπήρχε πάντα στο μυαλό σου, ή προέκυψε στην πορεία;

Από όσο θυμάμαι τον εαυτό  μου πάντοτε μου άρεσε να εκφράζομαι μέσω της τέχνης, όχι απαραίτητα μόνο της ζωγραφικής, αλλά των εικαστικών γενικότερα (κολάζ, φωτογραφία, βίντεο, κ.ά.). Δεν έχω σπουδάσει κάτι σχετικό με τη ζωγραφική και ούτε έχω παρακολουθήσει ποτέ κάποιο μάθημα.

Έχω την εντύπωση ότι και η μητέρα σου ασχολείται με τα εικαστικά έτσι δεν είναι;

Η μητέρα μου είναι ζωγράφος, οπότε φαντάζομαι ότι από μικρή ηλικία η τέχνη και η ζωγραφική ειδικότερα, διαμόρφωσαν την προσωπικότητά μου.

Καλλιτέχνες που διαμόρφωσαν, και επηρέασαν την καλλιτεχνική σου persona;

Σίγουρα είναι άπειροι οι καλλιτέχνες οι οποίοι έχουν επηρεάσει το έργο μου χωρίς να θέλω να ξεχωρίσω κάποιον από αυτούς και χωρίς να προέρχονται όλοι αυτοί απαραίτητα μόνο από τον χώρο της ζωγραφικής. Όλα αυτά τα μηνύματα, χρώματα, σκέψεις, εικόνες, μουσικά ακούσματα, μπαίνουν μέσα σε ένα χωνευτήρι και στο τέλος μένει ένα τελικό απόσταγμα. Είναι λίγο πολύ σαν την φράση του Chuck Palahniuck «I am the combined effort of everyone I' ve ever known».

Τι υλικά σου αρέσει να χρησιμοποιείς ;

Τα υλικά που χρησιμοποιώ είναι ακριλικά σε συνδυασμό με μαρκαδόρους posca. Αν  παρατηρήσεις στα έργα μου, είναι ιδιαίτερα εμφανής η οικονομία των μέσων που χρησιμοποιώ. Τριχρωμίες και ξεκάθαρες φόρμες.

Στα έργα σου είναι διάχυτη μια αστική αισθητική. Πόσο σε επηρεάζει το περιβάλλον που ζεις και δημιουργείς;

Σίγουρα το περιβάλλον που ζει κάποιος ασκεί  μεγάλη επιρροή στον τρόπο που αυτός λειτουργεί και κατά συνέπεια εκφράζεται και παράγει τέχνη. Παρόλο που η ιδιοσυγκρασία μου είναι πιο κοντά στο φυσικό περιβάλλον, σε κάποιο αστικό κέντρο μπορεί κάποιος να βρει πιο εύφορο έδαφος για σκέψη και προβληματισμό.

Υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα πράγματα  που τροφοδοτούν την εκκίνηση στην παραγωγική διαδικασία, που σε ιντριγκάρουν ;

H έντονη ανάγκη δημιουργίας είναι κάτι το όποιο έρχεται και παρέρχεται και έχει να κάνει περισσότερο πιστεύω με την εσωτερική ψυχική κατάσταση του ατόμου την εκάστοτε περίοδο. Τα μηνύματα που εκλαμβάνεις σε καθημερινή βάση είναι άπειρα. Κάποια στιγμή όλα αυτά συσσωρεύονται  και εκεί είναι που πλέον νιώθεις την ανάγκη να εκφράσεις το τελικό απόσταγμα.

Παρόλο που η «ανάγνωση» ενός έργου τέχνης είναι προσωπική υπόθεση και διαθλάται μέσα από τα βιώματα του καθενός, υπάρχουν συγκεκριμένες αντιδράσεις που θα ήθελες να δεις  από αυτούς που έρχονται σε επαφή με τις δημιουργίες σου;

Όχι δεν θα είχα ποτέ την απαίτηση  να δω κάποια συγκεκριμένη αντίδραση από κάποιον που έρχεται σε επαφή με κάποια δημιουργία μου. Σίγουρα επειδή για οτιδήποτε έχω δημιουργήσει έχω αφιερώσει κάποιο χρόνο και κάποιο κομμάτι του εαυτού μου, με κολακεύει αν κάποιο έργο μου μπορεί να επικοινωνήσει με κάποιον  θεατή-αναγνώστη.

Υπάρχει η αίσθηση του μονόλογου σε αρκετές από τις εικόνες σου. Πόσο αυτοβιογραφικό είναι (ή γίνεται) το αποτέλεσμα;

Νομίζω ότι ο οποιοσδήποτε δημιουργεί κάτι, όλη η διαδρομή και η διαδικασία που διανύει μέχρι το τελικό αποτέλεσμα, είναι φιλτραρισμένη μέσα από τα δικά του βιώματα. Από αυτήν την άποψη, είναι δύσκολο να απαντήσω στο ερώτημα πόσο αυτοβιογραφικό καταλήγει να είναι το αποτέλεσμα των έργων μου, ή αν μέσα σε αυτό πραγματεύομαι αλήθειες που βιώνω γύρω μου σαν παρατηρητής. Όπως και να έχει ,σίγουρα είναι θέματα που με έχουν απασχολήσει είτε σε προσωπικό επίπεδο, είτε τα νιώθω να υφίστανται στο ευρύτερο περιβάλλον μου.

Μου είπες ότι έχεις ασχοληθεί και με άλλες μορφές τέχνης σχετικές με την εικόνα, φωτογραφία και κολάζ. Το αναφέρω γιατί  φαίνεται να υπάρχει μια αμεσότητα στις δημιουργίες σου.

Η φωτογραφία είναι ένα επίσης μέσο που με βοηθά να εκφραστώ και που μου αρέσει να καταπιάνομαι κατά καιρούς, όπως επίσης και το κολάζ. Ίσως αυτοί οι δυο παράγοντες να ευθύνονται για την αμεσότητα, και την εικαστική δύναμη αφίσας δρόμου που αποπνέουν τα έργα μου πολλές φορές.

Θεωρείς ότι τα εικαστικά είναι πάντα ένα βήμα «μπροστά» από τους υπόλοιπους τρόπους έκφρασης; Είναι ένα είδος τέχνης που πρωτοπορεί σε σχέση π.χ. με την λογοτεχνία, αν εξαιρέσουμε βέβαια τον τρόπο που αντιμετώπιζε την πρόζα του ο W.S. Burroughs;

Υπάρχει ένα μεγάλο μέρος της λογοτεχνίας που ακριβώς επειδή συμπεριλαμβάνει και εικόνα κατατάσσεται αν θες και στην κατηγορία comic. Αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της και γενικά έτσι όπως την βιώνουμε δείχνει να είναι αυτάρκης, σαν να μην θέλει να συμπεριληφθεί στους κόλπους της κάποια άλλη τέχνη, σε αντίθεση με την ζωγραφική που νομίζω μπορεί να είναι πιο ενδοτική στο να φιλοξενεί και να ενσωματώνει άλλες τέχνες  χωρίς να χάνει την εικαστική της διάσταση. Επίσης στην λογοτεχνία (και δεν μιλώ για την ποιητική πρόζα ή την ποίηση που θεωρείται μια εκ των «καλών τεχνών») δεν επιλέγουμε εμείς την σημασία που έχει η κάθε λέξη, γεγονός που δεν συμβαίνει στην ζωγραφική, η οποία μπορεί να επαναπροσδιορίζει την σχέση σημαίνοντος και σημαινομένου. Δεν ξέρω αν κάποιος αναγνώστης θα έδειχνε την ίδια ανοχή απέναντι σε ένα λευκό βιβλίο με λευκές σελίδες, με αυτήν που θα έδειχνε κάποιος θεατής μπροστά σε ένα λευκό πίνακα. Ίσως κάποιοι από αυτούς τους λόγους να κάνουν μερικούς να πιστεύουν ότι τα εικαστικά πρωτοπορούν σε σχέση με την λογοτεχνία. Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω ότι ισχύει κάτι τέτοιο και το σίγουρο είναι ότι τόσο τα εικαστικά όσο και η λογοτεχνία, παρότι έχουν διαφορετικό αντικείμενο και χρησιμοποιούν διαφορετικά μέσα και τεχνικές, είναι και τα δυο πλασμένα από την ανάγκη του ανθρώπου για έκφραση και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Είσαι ένας άνθρωπος που από όσο γνωρίζω κινείται σε εναλλακτικούς χώρους σχετικούς με μουσική, κινηματογράφο κτλ. Πως βλέπεις τα πράγματα να κινούνται; Πιστεύεις ότι με όλες τις ζυμώσεις που γίνονται γύρω μας υπάρχει νέο κοινό μέσα από το οποίο μπορεί να δούμε ίσως και νέους δημιουργούς όπως εσύ;

Η περίοδος κρίσης που διανύουμε το τελευταίο διάστημα, όπως και κάθε κρίση, πιστεύω εμπνέει την παραγωγή πολιτισμού και θα θέσω σαν παράδειγμα την δεκαετία του 60 ,την δικτατορία κτλ. Στις περιόδους ειρήνης παραμονεύει ο κίνδυνος της επανάληψης για τον δημιουργό. Η τέχνη θέλει συνθήκες στέρησης που θα βοηθήσουν τον καλλιτέχνη να επανεξετάσει τα θεμελιώδη ερωτήματα που τον τροφοδοτούν, καθώς και την αντοχή των υλικών του. Κάθε κρίση δημιουργεί και την πρόκληση τρόπων επίλυσής της και συχνά από ότι έχουμε δει η τέχνη προπορεύεται της επιστήμης.

Δείτε μερικά έργα του: