Damon Albarn - Everyday Robots

Έπρεπε να περάσει τα σαράντα του χρόνια ο φίλτατος Damon Albarn για να δει το όνομά του στο εξώφυλλο ενός pop δίσκου. Τα λόγια και προφανώς είναι περιττά για τον άνθρωπο που καθόρισε τη βρετανική pop στα 90ς με τους Blur και από το 2003 που αυτοί κυκλοφόρησαν τον τελευταίο τους δίσκο, ο Albarn έχει καταπιαστεί με κάθε πιθανό και απίθανο project. Το πλέον πετυχημένο προφανώς και είναι οι Gorillaz, που εξερεύνησαν τα όρια της popular κουλτούρας, όντας ταυτόχρονα και μαζικοί. Παράλληλα ο Albarn ασχολήθηκε και με τη world music, έστησε  το one off project των The Good The Bad & The Queen και ασχολήθηκε ενεργά με το καλλιτεχνικό κομμάτι των Ολυμπιακών αγώνων του Λονδίνου. Οι Blur έχουν επιστρέψει συναυλιακά τα τελευταία χρόνια και ο Damon Albarn αποφάσισε να κυκλοφορήσει ένα solo album που πρακτικά θα αποτυπώνει τις μουσικές του ενασχολήσεις των τελευταίων δέκα χρόνων. Για το ύφος του δίσκου πρέπει να προσμετρηθεί ότι ο Albarn διανύει τη πέμπτη δεκαετία της ζωής του και προφανώς δεν έχει τη διάθεση να γράψει νεανικούς ύμνους σαν το ''Girls & Boys'' ή το ''Country House'', ούτε πιασάρικες τσιχλόφουσκες σαν το ''Song 2''. O δίσκος κινείται σε mid tempo ρυθμούς με ακουστικά όργανα, χαλαρά πιανάκια και κρουστά να χτίζουν τις μελωδίες πάνω στις οποίες ο Albarn απαγγέλνει ράθυμα τους στίχους του. Οι φωνές που ακούγονται στο ξεκίνημα του ομώνυμου κομματιού αποτίουν φόρο τιμής στην εισαγωγή του ''What's Going On'' του Marvin Gaye, το ίδιο το κομμάτι όμως δεν έχει καμία σχέση με την οικουμενική soul του Gaye, αλλά είναι μία μυοχαλαρωτική pop πρόταση, από αυτές που κυριαρχούν στο σημερινό κόσμο του Damon Albarn. Tα ''Ηostiles'' και ''Lonely Press Play'' παραπέμπoυν στις χαλαρές στιγμές των The Bad The Good and The Queen, που όμως η απουσία κανονικής μπάντας τους στερεί  το περιπετειώδη χαρακτήρα, ενώ στο ''Mr. Tempo'' είναι εμφανής η ενασχόληση του Albarn με τη world music. Με τα χαρακτηριστικά πιάνα σε πρώτο πλάνο και τα φωνητικά να είναι χαμηλόφωνα και σχεδόν αισθησιακά, έχουμε το ''The Shelfish Giant'', ένα κομμάτι που θα μπορούσε να είναι b side στους Blur την εποχή του ''The Great Escape''. Το επτάλεπτο ''You & Me'' είναι το πιο χαρακτηριστικό απόσπασμα του ''Everyday Robots''. Mε freestyle pop δομή και μία υποτυπώδη μελωδική γραμμή, σε ταξιδεύει στον κόσμο του Albarn χωρίς να στον αναλύει. Αυτό είναι και το πνεύμα του δίσκου, περισσότερο σκιαγραφεί παρά ζωγραφίζει, αφήνοντας τον κάθε ακροατή να δημιουργήσει τις δικές του εικόνες.

Ο Damon Albarn με το ''Everybody Robots'' δεν προσθέτει κάτι στο μύθο του. Αυτό το έκανε με τους Blur είκοσι χρόνια πριν. Ακόμα και στις εποχές της μεγάλης δόξας, τότε που έβλεπε τη φάτσα του καθημερινά στα πρωτοσέλιδα του μουσικού τύπου, έδειχνε ότι ήταν ένας άνθρωπος που δεν θέλει να εγκλωβίζεται σε μουσικές φόρμες, αλλά προτιμά να εξερευνά τη δημιουργικότητά του συνεχώς. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Blur ήταν και οι πρώτοι που κατέβηκαν από το τρένο της brit pop, όταν ένιωσαν ότι δεν έχουν κάτι άλλο να δώσουν. Η μουσική παρουσία του Albarn είναι το ακριβώς αντίθετο του Noel Gallagher. Εκεί που ο Damon συνεχώς ψάχνεται με νέα για αυτόν πράγματα, έστω και αν κάποιες φορές τρώει τα μούτρα του γιατί δεν του βγαίνουν, ο Noel συνεχώς δουλεύει πάνω σε παραλλαγές μπητλικών μελωδιών. Το ''Everyday Robots'' μπορεί να μην είναι ένα album που θα χαρακτηρίσει την εποχή του, αλλά θα αρέσει σε αυτούς που παρακολουθούν τη πορεία του Albarn όλα αυτά τα χρόνια, έστω και αν δεν μπαίνει τόσο συχνά στo player όσο το Parklife για παράδειγμα.