Maraveyas Ilegal live @ ΕΑΚ Δημήτριος Τόφαλος 8/9

Πάτρα, Ψηλαλώνια, ώρα 6 και μισή το απόγευμα.
Καφές, τσιγάρο κι air condition και βρίσκομαι μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας. Χτυπάει το τηλέφωνο.
- Ψήνεσαι για Μαραβέγια; Μου ξέμεινε ένα εισιτήριο και βαριέμαι να ψάξω γι’ άτομα να το πουλήσω!
Στο άκουσμα του ονόματος του αηδού, ο οποίος επάξια κερδίζει τον όρο ‘σάουντρακ’ στα φετινά καλοκαιρινά ξενύχτια μου, όφειλα αν μη τί άλλο να σηκωθώ από τον καναπέ, να ρίξω κάτι πάνω μου και να πάω ν’ ακούσω τη ‘Λόλα’ από κοντά. Όπως κι έγινε.

Προαύλιος χώρος, Τόφαλος, ώρα και 8 μισή το απόγευμα.
Πληθώρα καρεκλών, λευκών στο χρώμα και πλαστικών στο υλικό, μας χαιρετίζει στην είσοδο του χώρου. Οι εν λόγω καρεκλίτσες πρόσφεραν άνεση σε οικογένειες με παιδάκια καθώς και μεσήλικες. Αρχίζω ν’ απορώ για το αν ήρθαμε στο σωστό συναυλιακό χώρο, αλλά συγχρόνως προσπαθώ να φανώ ανοιχτόμυαλη –στην τελική, όλοι έχουν δικαίωμα στη διασκέδαση. Διασχίζοντας τις καρέκλες και φτάνοντας στο stage, είμαι πλέον σίγουρη ότι έχουμε έρθει σε σχολική γιορτή. Παρέες εφήβων χαμογελούν αυτάρεσκα που κατάφεραν να πιάσουν τις μπροστινές θέσεις. Παιδάκια αρχίζουν να παίζουν κηνυγητό και η ισορροπία μου κλονίζεται επικίνδυνα. Ζεύγος φιλιέται προλητικά μπροστά μου. Κι όλα αυτά υπό την ηχητική υπόκρουση όπερας. Δε δίνω σημασία και ανάβω το πρώτο τσιγάρο. Κάποιο λάθος θα έχει γίνει...

Προαύλιος χώρος, Τόφαλος,  ώρα 10 παρά είκοσι (και 10 τσιγάρα μετά)
Έπειτα από μια γενναιόδωρη καθυστέρηση κι ενώ φλέρταρα άσχημα με την ιδέα να πάω για ποτό, ξαφνικά, τα φώτα σβήνουν, τα παιδάκια κάθονται και οι συνομιλίες σταματούν. Ο Κωστής Μαραβέγιας κάνει την εμφάνισή του επί σκηνής με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας και μας υποδέχεται με το ‘Welcome to Greece’.

Κωστής Μαραβέγιας... Ό,τι και να πεις γι’ αυτόν τον άνθρωπο δεν είναι αρκετό για να περιγράψει αυτό που σου προσφέρει όταν τον βλέπεις επί σκηνής. Η θετική ενέργεια που εξέπεμπε απ’ τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα ήταν αρκετή ώστε να ξεχάσω γκρίνιες, έγνοιες, τα δωδεκάποντα που φορούσα  και ν’ αφεθώ στους ρυθμούς ενός καλοκαιριού που δεν τελειώνει ποτέ. Ήταν μια συναυλία που τα είχε όλα: μπαμπάδες να τραδουδάν με τις κορούλες τους στους ώμους, μια μικρή θαυμάστρια που έδωσε επί σκηνής λουλούδια στον τραγουδιστή, εκστασιασμένος έφηβος (και η φυσιογνωμία που λάτρεψα ως το τέλος της συναυλίας μέχρι που άδειασε πάνω μου ένα μπουκάλι νερό) που δάνεισε απλόχειρα το πουκάμισό τους στον τραγουδιστή προκειμένου να εκτελέσει το ‘Στην καταιγίδα’. Λικνιστήκαμε στο χαρακτηριστικά προσωπικό μουσικό στυλ του Κωστή που παντρεύει θεσπέσια τη Μεσόγειο με τα Βαλκάνια κι αυτά υπερκερασμένα με jazz και bossa nova στοιχεία προσαρμοσμένα φυσικά στο δικό του χιούμορ και φιλοσοφία. Ένας ιδιαίτερος τραγουδοποιός για την εποχή του που δίνει στο κοινό αυτό που υπόσχεται: ένα μουσικό ταξίδι όλο κέφι, χορό και διάθεση για να συνεχίσεις τις χορευτικές σου φιγούρες κάπου αλλού μετά τη συναυλία. Εγκαταλείψαμε το συναυλιακό χώρο σιγοτραγουδώντας ‘Φίλα με ακόμα’ και αναρωτηθήκαμε και μεις πού να βρούμε κάποιον να του μοιάζει...

Κείμενο: Stasa
Φωτογραφίες: Παντελής "Ted" Νικολακόπουλος