Πήγαμε στην έκθεση Ρευστότητα ΙΙ και μιλήσαμε με τον Γεράσιμο Γαλιατσάτο

Βλέποντας τους πίνακες σου είναι ξεκάθαρο ότι ανήκουν σε  ένα abstract κομμάτι των εικαστικών  όπως το έθεσαν δημιουργοί σαν τον Jackson Pollock.Θες να μου μιλήσεις για κάποιες από τις επιρροές σου;

Από τον Pollock μου άρεσε η ελευθερία με την οποία δημιουργούσε τα έργα του. Όμως, όσο αφορά την δομή και την γεωμετρία της σύνθεσης, θαυμάζω τις βυζαντινές εικόνες. Έχουν μια αρμονία, το κάθε σημείο βρίσκει την θέση του πάνω στην επιφάνεια, όλα είναι φανερά και ο θεατής γίνεται μέρος του έργου. Διαχωρίζω το κομμάτι της τέχνης των βυζαντινών εικόνων από τον λόγο για τον οποίον κατασκευάστηκαν. Δεν είμαι θρήσκος, διαφωνώ με την ιδέα, ότι κάποιος μεσσίας μας αγαπάει και θα μας σώσει στην μετά θάνατον ζωή. Πιστεύω ότι εμείς  ορίζουμε τις ζωές μας και  οφείλουμε να ζούμε για να τις βελτιώσουμε σε τέτοιο σημείο, ώστε να μην έχουμε ανάγκη από ψευδαισθήσεις ή από προστάτες παντός τύπου. Ο Τέρνερ, ο Μουνκ, ο Μοντιλιάνι και ο Ρόθκο είναι επίσης από τους αγαπημένους μου και από τους σύγχρονους έλληνες, ο Μποκόρος, ο Μόραλης και ο Σπυρόπουλος. Αυτό που αναζητώ,μέσα από τους πίνακες,  είναι η απόλυτη ελευθερία χωρίς αυτή  να μετατρέπεται σε ασυδοσία.

 Ο Francis Bacon πίστευε ότι η αφηρημένη τέχνη, δεν καταγράφει τίποτα άλλο πέραν της αισθητικής του καλλιτέχνη. Είναι μια πραγματικότητα ότι σε αυτό το είδος τελικά το ενδιαφέρον περιστρέφεται κυρίως γύρω από την ομορφιά των σχημάτων και των μοτίβων;

Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για πολλά έργα της παραστατικής τέχνης. Είναι πολύ γενικός αυτός ο ορισμός. Ο καθένας έχει τον τρόπο του για να στηρίξει το έργο του. Δεν μου αρέσει να προκαλώ αμηχανία στην θέα ενός abstract πίνακα. Γι αυτό κάθε έργο μου, συνοδεύεται  από ένα κείμενο το οποίο χρησιμεύει σαν πυξίδα για τον θεατή. Γράφω τις αιτίες που με ώθησαν να χρησιμοποιήσω το μέγεθος, το υλικό, τις φόρμες, τα χρώματα και τον σκοπό για τον οποίο φτιάχτηκε το έργο. Έτσι φτιάχνεται μια γέφυρα ώστε να μπορούμε επικοινωνήσουμε.

  Θες να μας μιλήσεις για την τεχνική σου και τα υλικά που χρησιμοποιείς;

Ακρυλικό σε τελαρωμένο καμβά. Η τεχνική λέγεται σταλαγμός. Ρίχνω το χρώμα από ύψος χωρίς να έχω επαφή με την επιφάνεια του καμβά. Όπως έκανε, περίπου και ο Pollock. Έτσι μπορώ και έχω απεριόριστη ελευθερία στην γραφή.

Συνηθίζεις να κάνεις αλλαγές ή τις φοβάσαι κατά την διάρκεια της παραγωγής; Μπορεί ακόμα και να καταστρέψεις έναν πίνακά σου αν διαφωνείς με το τελικό αποτέλεσμα;

Οι αλλαγές γίνονται συνέχεια κατά την διάρκεια της δημιουργίας. Από τα προσχέδια μέχρι το τελικό αποτέλεσμα υπάρχουν πολλά στάδια, οπότε αναγκαστικά θα υπάρξουν πολλές αλλαγές, είτε χρωματικές, είτε συνθετικές, είτε σχεδιαστικές .Πολλές φορές, οδηγείσαι από το ίδιο το έργο. Δεν καταστρέφω τα έργα μου, αλλά μερικές φορές, για λόγους οικονομίας φτιάχνω κάτι άλλο πάνω από ένα έργο το οποίο δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, αφού το φωτογραφίσω πρώτα.

Στους πίνακές σου «Κερί» και «Μεσσίας» θέτεις κάποια ερωτήματα γύρω από την θρησκευτικότητα. Θες να μου μιλήσεις για αυτό;

Δεν αναφέρομαι ευθέως στην θρησκευτικότητα. Απλά τυχαίνει η θρησκεία να συνδέεται με την ανησυχία που θέτουν αυτοί οι πίνακες. Για το ‘’ Κερί ’’ γράφω: ‘’Σύμβολο της ψυχής και της ανάστασης. Αλλά όσο του περιορίζουμε το χώρο, τόσο περιορίζουμε το φως, τόσο περιορίζουμε το οξυγόνο που χρειάζεται για την καύση. Τελικά, το κερί είναι σύμβολο ανάστασης; ή παθητικής, μοιρολατρικής υπομονής;’’  Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε περιορίζει τον άνθρωπο, θα μπορούσε να είναι ένα ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον, που περιορίζει την ανάπτυξη της προσωπικότητας ενός παιδιού. Ή θα μπορούσε να είναι ένα κοινωνικό περιβάλλον ή μια  οργάνωση που θέτει άτυπους νόμους και κανόνες. Το ερώτημα ‘’ Τι θα πει η κοινωνία; ‘’ είναι αυτό που απασχολεί την πλειοψηφία των ανθρώπων. Πόσες φορές δειλιάσαμε να κάνουμε κάτι, ή να εκφραστούμε ελεύθερα,  μόνο και μόνο επειδή φοβηθήκαμε τι θα πει ο κοινωνικός μας περίγυρος; Για τον ‘’ Μεσσια ‘’ γράφω : ‘’ Ποιος έχει περισσότερη ανάγκη ποιόν; Το πλήθος τον μεσσία; Ή ο μεσσίας το πλήθος; Ποιος κρύβει το μεγαλύτερο κενό; Ποιος είναι μετέωρος και χρειάζεται την στήριξη του άλλου για να μην χαθεί; ‘’Γεμίσαμε  μεσσίες,  γεμίσαμε  ανθρώπους   που  θέλουν  να  αναλάβουν  την  σωτηρία  του ανθρώπου  και του πλανήτη, αλλά στην ουσία δημιουργούν στρατόπεδα αντιπαλότητας. Το δόγμα  τους  είναι  ‘’  Αν  δεν  είσαι  δικός  μας,  τότε  είσαι  εχθρός  μας  ‘’ . Μέση  λύση  δεν αναγνωρίζουν.  Αναζητούν  την  λατρεία  του  πλήθους,  που  νοιώθει  την  ανάγκη  να  ανήκει κάπου. Έτσι εμφανίζονται πολιτικοί μεσσίες, διατροφικοί μεσσίες, οικολογικοί μεσσίες, θρησκευτικοί μεσσίες, οικονομικοί μεσσίες, πνευματικοί μεσσίες. Γίναμε σούπερ μάρκετ από μεσσίες, που βάζουν δόγματα, κανόνες και νόμους. Αλλά στην ουσία ποιος έχει περισσότερη ανάγκη ποιόν; Ο μεσσίας έχει ανάγκη το πλήθος για να χορτάσει την ματαιοδοξία του; Ή το πλήθος έχει ανάγκη τον μεσσία για να χορτάσει την ανασφάλειά του;

Είσαι ένας νέος ζωγράφος και ηλικιακά. Υπάρχει κάποιος αναδυόμενος ζωγράφος που σου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον πρόσφατα;

Έχω φίλους καλλιτέχνες με τους οποίους κάνουμε παρέα, συζητάμε αυτά που φτιάξαμε και θα έλεγα επηρεάζει ο ένας τον άλλο δημιουργικά. Θα ήταν άδικο να αναφέρω κάποιον συγκεκριμένο . Δεν είναι μόνο ζωγράφοι, είναι και γλύπτες, φωτογράφοι, συγγραφείς, ποιητές. Θα ήθελα να οργανώσουμε όλοι μαζί μια ομαδική έκθεση, οπότε θα είναι μια καλή ευκαιρία να τους γνωρίσεις από κοντά, μαζί με τις δημιουργίες τους.

Πέρα από την ζωγραφική ασχολείσαι παράλληλα και με την μουσική πολλά χρόνια. Οι δύο αυτές ενασχολήσεις καλύπτουν διαφορετικές ανάγκες σου ή είναι η διαφορετική έκφραση της ίδιας ανάγκης;

Υπήρξα μέλος μιας punk­rock μπάντας και για ένα διάστημα ήμουν συνιδρυτής σε μια ψυχεδελική μπάντα που λεγόταν ‘’’ένζυμο’’ . Τώρα έχουμε ένα σχήμα που λέγεται ‘’ηχόνιο’’ και    παίζουμε    ψυχεδέλεια  .  Το  ευτύχημα  με  το  τωρινό  σχήμα  είναι  ότι  εμείς  τα  μέλη αποτελούμε ταυτόχρονα και το κοινό, μιας και δεν υπάρχει κανένας άλλος να μας ακούσει. Οπότε πάντα,  οι συναυλίες μας, θεωρούνται (από μας) πετυχημένες. Η μουσική είναι αποτέλεσμα συνεργασίας, γράφουμε και παίζουμε όλοι μαζί, οπότε καλύπτονται οι ανάγκες έκφρασης των μελών. Υπάρχει συνεννόηση, αλληλοκατανόηση, συνεργασία  αλλά  και  ελευθερία  έκφρασης  χωρίς να φτάνει στα όρια της ασυδοσίας.  Όλα γίνονται με γνώμονα την αρμονία και την επικοινωνία. Θεωρώ ότι η μουσική με την ζωγραφική και τον λόγο είναι αλληλοεξαρτώμενες τέχνες, γι αυτό και μια τέχνη δανείζεται όρους από την άλλη. Στην ζωγραφική προσπαθούμε να έχουμε ρυθμό, στην μουσική χρώμα, στον λόγο και ρυθμό και χρώμα.

Υπάρχουν κάποια σχέδια που είναι άμεσα προγραμματισμένα;

Πέρα από την έκθεση, που υπάρχει αυτή τη στιγμή, δεν έχω κανονίσει ακόμα κάτι άμεσα. Θα κάνω μια ατομική έκθεση την Άνοιξη στην Αθήνα  και με το ‘’ηχόνιο’’ θα κάνουμε κάνα δύο εμφανίσεις στην Αθήνα πάλι την Άνοιξη αν όλα πάνε καλά.

Τέλος ξεχωρίζεις  κάποιο από τα έργα σου που ίσως θα ήθελες να συστήσεις  και στους αναγνώστες μας;

Είναι ένας από τους αγαπημένους  μου πίνακες, που είχα εκθέσει στην Αθήνα στο πρώτο σκέλος της θεματικής ‘’ Ρευστότητα’’ το 2012 στην Αθήνα.( ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσω να παρουσιάσω την θεματική ολοκληρωμένη ).

‘‘η αγκαλιά’’

Η ασφάλεια της μητρικής αγκαλιάς. Ο ευχάριστος λήθαργος της ασφάλειας. Το μωρό νοιώθει προστασία από την αγκαλιά της μητέρας. Πολλοί ενήλικες αφιερώνουν την ζωή τους χτίζοντας μια απομίμηση της αγκαλιάς που έχασαν. Στον πίνακα υπάρχουν δύο στοιχεία που ίσως αλλάξουν την εικόνα του έργου. Η γυναίκα δεν κρατάει κάτι συγκεκριμένο. Η στάση του σώματος δείχνει την  πτώση της προς τα αριστερά, πτώση προς το μαύρο, το αβέβαιο. Μερικές φορές η ασφάλεια που επιδιώκουμε, ίσως και να μην έχει το αποτέλεσμα που θα θέλαμε, από το να βλέπαμε κατάματα τους κινδύνους και τις προκλήσεις.