Cat Power live @ Fuzz Live Music Club 21/11

Την Παρασκευή που μας πέρασε στην συναυλία της Cat Power στο Fuzz έζησα μια αξέχαστη εμπειρία. Θα σας τα περιγράψω παρακάτω όσο καλύτερα μπορώ όμως πρώτα πρέπει να σταθώ λιγάκι στην δική μας νεράιδα, την Nalyssa Green η οποία άνοιξε την συναυλία. Μια εύθραυστη και λεπτεπίλεπτη φιγούρα η οποία με τα σκέρτσα και την ευγένεια της πάνω στην σκηνή θύμιζε ηρωίδα  του Wes Anderson αλλά και λιγάκι Grimes. Έπαιξε για μια ώρα και ήταν άκρως απολαυστική! Ομολογώ πως αυτό που μου έμεινε από την εμφάνισή της, εκτός της όμορφης σκηνικής της παρουσίας, ήταν ο τρόπος που έκτιζε σιγά σιγά το τελευταίο κομμάτι του προγράμματός της. Ξεκινώντας με το drum machine για να δώσει τον ρυθμό, περνούσε σταδιακά στην μνήμη (του KORG αν θυμάμαι καλά) την πρώτη κιθάρα, μετά την δεύτερη, τα φωνητικά της και τέλος το θέρεμιν… Ήταν απόλαυση να την βλέπεις να τα κάνει όλα μόνη της και να φαίνεται τόσο απλό, πράγμα που δεν ήταν! Πολύ καλή η επιλογή της για opening act.

Και ήρθε η ώρα της Cat Power… Πριν από 20 μέρες όταν ήμουν πάλι στο Fuzz ρωτούσε η παρέα να μάθει γι’ αυτήν. Τους επισήμανα να δουν την Cat Power σε λάιβ και ΟΧΙ σε επίσημο βιντεοκλίπ ή κάποια εμφάνισή της σε Αμερικάνικο σόου. Ότι έχει αρκετά τικ αλλά και ότι είναι «δύσκολη» στην σκηνή. ‘Όπως δύσκολη άλλωστε είναι και η μουσική της, μη γελιόμαστε. Φαίνεται όμως ότι ο περισσότερος κόσμος που ήρθε στο Fuzz την Παρασκευή την ήξερε πολύ καλά. Και ήταν πολύς ο κόσμος! Προσωπικά δεν το περίμενα και εξεπλάγην ευχάριστα. Να σημειωθεί επίσης εδώ ότι ακριβώς λόγω της ημέρας που έγινε η συναυλία όλοι μα όλοι που παρευρέθηκαν θεωρούνται μικροί ήρωες καθώς είναι γνωστό ότι δύσκολα κάνεις δυο πράγματα την ίδια ημέρα στην Αθήνα… Οι περισσότεροι φαντάζομαι ήρθαν μετά την δουλειά τους και παρόλα τα τερτίπια της Cat Power έμειναν εκεί μέχρι το τέλος και την στήριξαν όσο μπορούσαν!

Δεν της βγήκε η βραδιά της Cat Power… Το έλεγε συνέχεια, σιχτίριζε τον εαυτό της και μας ζητούσε συνέχεια συγνώμη. Διέκρινες καθαρά ότι είναι καταπονημένη και έτοιμη να τα παρατήσει… Την ενοχλούσε το λιγοστό φως που έπεφτε στο πιάνο (εκεί είχε δίκιο), την ενοχλούσε που είχε παχύνει, δεν της έβγαινε η φωνή και δεν μπορούσε να κουνηθεί λόγω της εγκυμοσύνης της (δεν τα βάζεις με τις ορμόνες…) , σήκωνε συνεχώς το δεξί της χέρι την ώρα που έπαιζε πιάνο, με παρατεταμένο τον δείκτη, σαν να λέει κάτι στον Θεό ή στον φανταστικό ηχολήπτη από πάνω της, διέκοψε μια φορά και κατέβηκε στο κοινό για να βοηθήσει μια κοπέλα που λιποθύμησε, άλλη μία πάλι το ίδιο (παρέμεινε όμως πάνω στην σκηνή). Τιμή της.  Την πειράζαν όλα τα μόνιτορ που είχε στα πόδια της (τα πηγαινόφερνε όλη τη βραδιά), την πείραζε ο συμπιεσμένος ψηφιακός ήχος και μας εξηγούσε πόσο καλύτερα είναι τα πράγματα με τον αναλογικό. Πολλά τραγούδια τα ξεκινούσε 3 και 4 φορές. Μέσα σε αυτά και το “The greatest”, ένα από τα δύο κομμάτια που ήθελα ν’ ακούσω πολύ αυτή τη βραδιά. Το άλλο, το “Nothin but time” δε θυμόταν πώς να το παίξει…  Εκεί όμως αυτή! Εκεί όμως και εμείς! Πείσμα αυτή, πείσμα και εμείς! Και επιτέλους, μια ώρα προτού τελειώσει η συναυλία, βρήκε την βολή της, πλησιάζοντας με το μικρόφωνο και την κιθάρα της σε απόσταση αναπνοής το κοινό. Αυτό έψαχνε όλο το βράδυ… Το πάρε δώσε με το κοινό. Και ήταν μια απόλαυση να την βλέπεις και να την ακούς με την κιθάρα της… Αυτός ο πρώιμος, λιτός και ακατέργαστος ήχος της… Καθαρό rock’n’roll παιδιά… Και μετά στο τέλος που ξανακάθισε στο πιάνο όπου είχε πια “λασκάρει” και πλέον είχαμε γίνει όλοι μια παρέα και της ζητούσαμε τραγούδια… Ναι, στις 3 σχεδόν ώρες που έπαιξε υπήρξαν πολλές στιγμές που ξεδίπλωσε το μεγαλείο της σαν μουσικός και ακόμα περισσότερες αυτές οι στιγμές που φάνηκε ότι είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ, που δεν πάει με τις επιταγές των promoters και των εταιριών (σηκώνοντας χαρακτηριστικά το μεσαίο δάκτυλο στον αέρα όταν μας το έλεγε),  αλλά και μεγάλη ψυχή! Και εκεί μας κέρδισε! Γι’ αυτό και δεν ακούστηκε κιχ σε όλη την συναυλία! Όσοι κουράστηκαν, έφυγαν, το έκαναν όμως με τρόπο και αυτοί που έμειναν μέχρι το τέλος δεν μουρμούρισαν έντονα καμιά στιγμή! Ήταν πραγματικά αποθέωση αυτή η βραδιά και με τον τρόπο που σεβάστηκε ο κόσμος την Cat Power, την επευφημούσε και την στήριζε αλλά και με τον τρόπο που το πάλεψε η ίδια πάνω στην σκηνή!
The greatest!

Αντρέας Πρεντάνος