Laetitia Sadier: Η γαλλική σκηνή επιτέλους απελευθερώνεται από το κόμπλεξ δεκαετιών

Η Laetitia Sadier των Stereolab, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της σόλο άλμπουμ "Something Shines", μίλησε στην Μαριέττα Μπάρλου και το Presspop.gr για τη μουσική γαλλική σκηνή, το παρελθόν της στη Γαλλία, τους Stereolab, ένα ξεχωριστό βράδυ στη Θεσσαλονίκη και πολλά άλλα.

Πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν ακόμα βρισκόσουν στο Παρίσι, γνώρισες τον Tim Gane. Πώς αποφάσισες να τα αφήσεις όλα πίσω σου και να ξεκινήσεις μια νέα ζωή στο Λονδίνο; Υπάρχουν στιγμές που μετανιώνεις γι’ αυτή σου την απόφαση;

Εκείνη την περίοδο ήταν πολύ δύσκολο να βρεις ανθρώπους στο Παρίσι για να συνεργαστείς μουσικά μαζί τους. Βέβαια γνώρισα μερικούς, αλλά για κάποιο λόγο δεν φτάσαμε ποτέ σε τέτοιο σημείο ώστε να μπορέσουμε να βρεθούμε σε έναν χώρο για πρόβες και να κάτσουμε μαζί να δουλέψουμε πάνω σε κάτι.
Γενικά, τότε υπήρχε μια πολύ “φτωχή” ατμόσφαιρα στο Παρίσι και οι άνθρωποι δεν είχαν τη σιγουριά και την αυτοπεποίθηση να μετατρέψουν τις επιθυμίες τους σε πράξη. Και ακόμα και αυτοί που την είχαν, συχνά δέχονταν κακεντρεχή κριτική. Οπότε ή έπρεπε να είσαι υπερβολικά δυνατός, ώστε να επιβιώσεις με αυτή τη μεταχείριση ή απλά να φύγεις προς καλύτερα και πιο υποστηρικτικά μονοπάτια.

Όταν αποφασίσατε να σχηματίσετε τους Stereolab, φαντάστηκες ποτέ πόσο σημαντικό θα κατέληγε να είναι αυτό το γκρουπ τόσο για την ποπ κουλτούρα όσο και για την εξέλιξη της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής;

Από πιο νωρίς είχα ένα προαίσθημα για το ότι η μουσική μας είχε μια δυνατή παγκόσμια διάσταση που θα μπορούσε να ξεπεράσει πάρα πολλά εμπόδια. Αλλά πραγματικά δεν είχα ιδέα ή καμία τέτοιου είδους προσδοκία του τι θα συνέβαινε ή τι είδους επιτυχία θα είχαμε στη συνέχεια. Δεν θέλαμε συγκεκριμένα να γίνουμε μεγάλοι σταρ και να φτάσουμε στην κορυφή. Όλα έγιναν πολύ φυσικά και τελικά έφτασαν σε ένα σημείο στο οποίο βρισκόμασταν συνεχώς σε περιοδεία ή στο στούντιο και δεν κάναμε διάλειμμα για διακοπές για 7 χρόνια! Χωρίς καν να το συνειδητοποιήσουμε…

Κατά τη γνώμη σου, ποιο άλμπουμ είναι το “αριστούργημα” των Stereolab; Με άλλα λόγια, το άλμπουμ για το οποίο όταν τελειώσατε την ηχογράφησή του σκέφτηκες: “Εντάξει. Έχουμε κάνει κάτι μεγάλο και σημαντικό εδώ.”

Το Dots And Loops με είχε συγκινήσει. Είχε μια αμεσότητα που με έκανε να σκεφτώ ότι θα μπορούσαμε να αγγίξουμε τους ανθρώπους σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ότι αν ήμασταν μια μικρή indie μπάντα. Αλλά και μουσικά ήταν ένα αρκετά εξελιγμένο και μοντέρνο άλμπουμ, δεν ήταν απαραίτητα εύκολο στην ακρόαση. Χρειαζόταν να κάνεις προσπάθεια για να το κατανοήσεις. Και πράγματι, είναι αυτό που πούλησε τα περισσότερα αντίτυπα.

Τι είδους μουσική άκουγες ως έφηβη όταν ήσουν στο Παρίσι;

Young Marble Giants, The Residents, Joy Division, Mc Carthy, The Wolfhounds, Orange Juice, Passion Fodder, Kas Product, the Smiths...

Ποια είναι η γνώμη σου για την ανεξάρτητη γαλλική μουσική σκηνή του σήμερα; Εσύ προσωπικά θεωρείς τον εαυτό σου ως κομμάτι της σκηνής αυτής;

Εγώ νιώθω πως είμαι κομμάτι της γαλλικής μουσικής σκηνής σήμερα και αυτό γιατί κάποιοι φίλοι μου, με τους οποίους έχω δουλέψει και έχουν επηρεαστεί από τη δουλειά μας, έχουν αρχίσει πλέον και υποστηρίζουν τον εαυτό τους με έναν σαφώς πιο ορατό και εμφανή τρόπο. Αναφέρω ενδεικτικά τους Aquaserge, Julien Gasc, Moodoïd, Superbravo, Astrobal, Eddy Cramps, Hyper Clean.

Είμαι πολύ χαρούμενη που η γαλλική μουσική σκηνή τώρα απελευθερώνεται από το μεγάλο κόμπλεξ των προηγούμενων δεκαετιών, το οποίο έκανε τους ανθρώπους στη Γαλλία να φιλοδοξούν να αντιγράψουν το στυλ των Βρετανών και των Αμερικανών, χωρίς να αναγνωρίζουν και να τιμούν πρώτα τους ίδιους τους εαυτούς τους. Αυτό ήταν πραγματικά πολύ κουραστικό. Τώρα πλέον, μετά τους Air, Daft Punk, Phoenix, Justice, γενικά την σύγχρονη γαλλική σκηνή που αναπτύσσεται όλο και περισσότερο, οι άνθρωποι απελευθερώνονται από την ιδέα ότι το να είσαι Γάλλος είναι κακό πράγμα.

Οι Moodoïd αποτελούν επίσης ένα μεγάλο μουσικό φαινόμενο στη Γαλλία. Ψάξτε τους!

Φέτος κυκλοφόρησες το τρίτο σου σόλο άλμπουμ “Something Shines”, το οποίο έχει και μια πολιτική διάσταση. Πες μας κάποια πράγματα για αυτή τη νέα δουλειά. Ποιες είναι οι προσδοκίες και τα επερχόμενα σχέδιά σου;

Η δημιουργία του Something Shines διήρκησε περισσότερο συγκριτικά με τα δύο πρώτα LP (The Trip και Silencio), τα οποία έγιναν πολύ γρήγορα και σε κατάσταση πίεσης.

Θα έλεγα πως η νέα δουλειά έχει μια πιο πειραματική ποιότητα. Ήθελα να περιμένω να ωριμάσει, να αφήσω το χρόνο να κάνει τα δικά του, έτσι ώστε να δοθεί χρονικό περιθώριο στη μουσική να εκπέμψει τα στοιχεία της ζύμωσης, μιας διαδικασίας μετασχηματισμού που εγώ την βρίσκω συναρπαστική.

Το Something Shines φέρει έναν ξεκάθαρα πολιτικό χαρακτήρα. Γνωρίζουμε ολοένα και καλύτερα τα ελαττώματα του συστήματος που μας κυβερνά, τώρα μπορούμε να δούμε τον τρόμο του πολύ καθαρά και να νιώσουμε τις συνέπειές του απευθείας στις ζωές μας. Αλλά παρόλα αυτά δεν έχουμε ιδέα τι να κάνουμε ή τι μπορεί να γίνει με επιτυχία, ώστε να νικήσουμε τις θανάσιμες δυνάμεις του καπιταλισμού. Έτσι εγώ προσδιορίζω την κατάσταση και με αυτό τον τρόπο τοποθετώ τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου σε αυτό το δίσκο, με στόχο να ξεκινήσει μια δημόσια συζήτηση σχετικά με το τι πρέπει να γίνει για να αλλάξουμε δυναμικά τις υπάρχουσες συνθήκες.

Υπάρχουν νέες μπάντες ή καλλιτέχνες τους οποίους θαυμάζεις και θα ήθελες να συνεργαστείς μαζί τους;

Αγαπώ τους Moodoïd. Δεν ξέρω αν θα συνεργαστούμε ποτέ, αλλά τραγούδησα μαζί τους σε live που έκαναν στο Λονδίνο. Ήταν πολύ δυνατή στιγμή για μένα.

Υπάρχει επίσης μια μπάντα στην Πολωνία, η οποία με έχει εντυπωσιάσει πολύ και την αισθάνομαι κοντά μου μουσικά και καλλιτεχνικά. Λέγονται Enchanted Hunters και συνεργαστήκαμε την περασμένη χρονιά στο Gdansk, κάτι που ήταν ιδιαίτερα καρποφόρο και ευχάριστο για μένα. Θα ήθελα σίγουρα να επιδιώξω να δουλέψω μαζί τους στο μέλλον.

Συμμετέχεις επίσης και στο project των Little Tornados, κυκλοφορώντας το ντεμπούτο άλμπουμ “We Are Divine” πριν από λίγο καιρό. Θα μπορούσες να μας περιγράψεις αυτό το project, καθώς και τις επιρροές του;

Οι Little Tornados είναι το project του David Thayer. Επί της ουσίας, είναι τα δικά του τραγούδια και οι δικές του ιδέες, στις οποίες εγώ συμμετέχω σε κάποιο βαθμό, κυρίως με μπασογραμμές, δεύτερα φωνητικά, γενικές ιδέες. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι γράψαμε μαζί το μανιφέστο, το οποίο μεταφράσαμε  και σε πολλές γλώσσες. Στο τέλος της συνέντευξης έχω παραθέσει ένα αντίγραφο του μανιφέστου αυτού. Νομίζω τα λέει όλα.

Όπως έχουμε ήδη διαβάσει, αυτή την περίοδο οι Stereolab βρίσκονται σε ένα διάλειμμα αδιευκρίνιστης διάρκειας. Πρόκειται να αλλάξει αυτό στο μέλλον;

Δεν γνωρίζω. Δεν το νομίζω. Δεν μπορώ να πω. Εσύ πιθανόν γνωρίζεις καλύτερα!

Θα θέλαμε πολύ να σε δούμε ξανά εδώ στην Ελλάδα για την παρουσίαση του νέου σου άλμπουμ. Ύπαρχουν κάποιες ιδιαίτερες στιγμές ή αναμνήσεις που έχεις φυλάξει από τις ζωντανές σου εμφανίσεις στη χώρα μας;

Ναι, πράγματι υπάρχουν. Ο Κώστας ήταν το πρώτο άτομο που με κάλεσε να παίξω σόλο μετά το διάλειμμα των Stereolab. Με συγκίνησε το ότι έδειξε εμπιστοσύνη σε μένα και τη μουσική μου και με προσκάλεσε. Πήγα τότε στη Θεσσαλονίκη με το αγόρι μου και έζησα μια απόλυτα συναρπαστική εμπειρία μετά το live, γνωρίζοντας μια ομάδα υπέροχων ανθρώπων σε ένα διπλανό μπαρ. Ένιωσα όλους αυτούς τους ανθρώπους σαν φίλους μου, μιλήσαμε για τη ζωή, την πολιτική, τα ελληνικά έθιμα και γενικώς γελάσαμε πολύ. Ήταν τόσο χαρούμενα και ευχάριστα. Στο τέλος της βραδιάς αγκαλιαστήκαμε όλοι μεταξύ μας. Αλλά και η περιήγησή μας στην πολή ήταν πλήρως κατατοπιστική. O Κώστας, ως οικοδεσπότης και ξεναγός, μας είπε πολλά για την ιστορία του τόπου, σχετικά με το ταραγμένο παρελθόν. Ήταν μια πολύ εποικοδομητική επίσκεψη και εγώ ένιωσα ότι κέρδισα πράγματα ουσίας. Μου χάρισε επίσης και ένα μπουκάλι με σπιτικό ελαιόλαδο από την οικογένειά του. Ήταν με διαφορά το καλύτερο που είχα ποτέ δοκιμάσει και αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν είναι όλα τα ελαιόλαδα ίδια.

Θυμάμαι επίσης την πρώτη φορά που ήρθαμε στην Ελλάδα με τους Stereolab. Τότε είχα παρατηρήσει τις τηλεφωνικές κάρτες των 50 μονάδων (50 Monades), κάτι που με έκανε να καταλάβω ότι Monade σημαίνει Μονάδα. Ήμουν πολύ ένθερμη υποστηρίκτρια του μεγάλου στοχαστή και συντρόφου, Κορνήλιου Καστοριάδη. Αυτός ενέπνευσε και το όνομα της σόλο μπάντας μου Monade (Μονάδα), περιγράφοντάς την ως κάτι το οποίο δεν μπορεί να διαιρεθεί.