Είδαμε τον Παύλο Παυλίδη & B-Movies στο Λιθογραφείον

Ο Παύλος Παυλίδης & B-Movies εμφανίστηκαν για ακόμα μία φορά στη Πάτρα τα τελευταία χρόνια. Αυτή τη φορά επέλεξαν ως χώρο το Λιθογραφείον και προφανώς έπραξαν σωστά, μιας και ο συγκεκριμένος χώρος είναι ο πλέον κατάλληλος για rock συναυλίες του μεγέθους του κόσμου που πηγαίνει στον Παυλίδη. Προφανώς και έχει θέματα με τον εξαερισμό, αφού η καπνούρα κάνει πολλούς να δυσφορούν, αλλά δεν είναι ένας αποκλειστικά συναυλιακός χώρος, ώστε να πληρεί όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Εξάλλου το Πατραϊκό κοινό έχει επιλέξει να μην υπάρχει ένας αποκλειστικά συναυλιακός χώρος στη πόλη, αφού όσες προσπάθεις έχουν γίνει εδώ και αρκετά χρόνια απέτυχαν παταγωδώς. Επειδή οι προσπάθειες ήταν αρκετές, δεν γίνεται να ευθύνονταν μόνο οι επιχειρηματίες. Προφανώς δεν ήταν αρκετή η προσέλευση του κοινού. 

photo: Παντελής Νικολακόπουλος

Πάμε όμως στη δική μας συναυλία. Οι εμφανίσεις του Παυλίδη έχουν γίνει με στοιχηματικούς όρους στανταράκια. Είναι σίγουρο ότι θα προσελκύσουν αρκετό κόσμο, ο οποίος θα μείνει ευχαριστημένος από το live. Αυτό είναι και η καλύτερη διαφήμιση για το επόμενο live. Πλέον δεν χρειάζεται ούτε μεγάλη αφισοκόλληση, ούτε ραδιοφωνικό promotion. Ο Παυλίδης κάνει sold out με όπλο τη φήμη του. Κάπως έτσι έγινε και το Σάββατο.  Η μπάντα εμφανίστηκε στη σκηνή παίζοντας κομμάτια από τη προσωπική δισκογραφία του Παυλίδη, αλλά και κομμάτια από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών. Στα πιο χορευτικά και δυνατά κομμάτια ο κόσμος ανταποκρίθηκε, ενώ στα πιο ατμοσφαιρικά και χαμηλότονα το κοινό συνόδευε στους στίχους τον Παυλίδη. Δεν έχει μεγάλο νόημα να προσπαθήσουμε να βρούμε highlights, μιας και ο Παυλίδης έχει τέτοια σχέση με το κοινό του, που όποια κομμάτια και να επιλέξει να παίξει το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ενδεικτικά αναφέρουμε το ''Θα 'ρθει μια μέρα'', ''Αερικό'', ''Ο Βροχοποιός'' και το ''Ρόδες'' όπου έγινε και ο προβλεπόμενος χαμός.

photo: Παντελής Νικολακόπουλος

Μετά από μιάμιση ώρα έγινε ένα μικρό διάλειμα και η μπάντα επέστρεψε για άλλη μία ώρα. Ακούστηκαν κομμάτια όπως το ''Ατλαντίς'' και το ''Φωτιά στο Λιμάνι'', όπου εμείς οι μεγαλύτεροι αναπολήσαμε τα εφηβικά μας χρόνια και το πόσο σημαντικό συγκρότημα ήταν τα Σπαθιά για εμάς τότε. Η συναυλία τελείωσε αλλά ο κόσμος ήθελε και άλλο. Παρόλο που η ώρα είχε παράσει κατά πολύ τα μεσάνυχτα και οι μηνύσεις καραδοκούσαν στη γωνία, ο Παυλίδης επέστρεψε για άλλη μία φορά και έπαιξε τη ''Σιωπή'', που προφανώς με το μελωδικό της χαρακτήρα ήταν και ιδανικό φινάλε για μία τρίωρη συναυλία.

photo: Ανδρέας Λαμπρόπουλος

Έχοντας παρακολουθήσει πολλές συναυλίες του Παυλίδη, μου δίνεται η εντύπωση ότι πάνω στη σκηνή είναι πιο ευτυχισμένος και άνετος από ποτέ. Σίγουρα νιώθει τη μεγάλη αγάπη του κοινού και ο ίδιος θα νιώθει δικαιωμένος για τη προσπάθεια και τη συνέπειά του όλα αυτά τα χρόνια. Ας μην ξεχνάμε ότι ο δρόμος του δεν ήταν πάντοτε στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά κατάφερε και ξεπέρασε όλες τις αντιξοότητες με πίστη στο υλικό του και την εμπνευσή του και χωρίς να κάνει εκπτώσεις. Το σίγουρο είναι ότι θα ξαναπάμε να τον δούμε όταν θα έχουμε την ευκαιρία.