Η απαγωγή του κύριου Heineken (Kidnapping Mr. Heineken) 2015

του Κώστα Νταλιάνη

Η αληθινή ιστορία της απαγωγής του Άλφρεντ Χάινεκεν (που συνέβη στο Άμστερνταμ το 1983) γίνεται κινηματογραφική ταινία για δεύτερη φορά (είχε προηγηθεί η ολλανδική εκδοχή με τον Ρούτγκερ Χάουερ στον ρόλο του Χάϊνεκεν). Πρόκειται για μία ταινία διεθνούς συμπαραγωγής (Ολλανδία – Βέλγιο – Αγγλία), με σκηνοθέτη τον Σουηδό Ντάνιελ Άλφρεντσον (γνωστό από την τριλογία Millennium) και πρωταγωνιστές τους Τζιμ Στάρτζες (Interstellar), Σαμ Γουόρθινγκτον (Άβαταρ) και Άντονι Χόπκινς στο ρόλο του Χάινεκεν.

Η ιστορία αναφέρεται σε μία πενταμελής παρέα, που είδε τα οικονομικά σχέδιά της να καταστρέφονται από την τότε οικονομική κρίση και αποφασίζει να προβεί σε μία ακραία πράξη: να απαγάγει τον διάσημο επιχειρηματία Άλφρεντ Χάινεκεν, ζητώντας λύτρα.

Η πρώτη πράξη της ταινίας, θεαματική και γοργή, θυμίζει ταινία “εγκλήματος” του Χόλυγουντ, με αυτοκινητιστικές καταδιώξεις και πυροβολισμούς. Δυστυχώς όμως, εδώ είναι και η ρίζα των προβλημάτων της ταινίας: η εισαγωγή των χαρακτήρων των 5 απαγωγέων γίνεται βιαστικά και χωρίς βάθος. Μόνο οι ρόλοι που παίζουν ο Στάρτζες και ο Γουόρθινγκτον προβάλλονται αρκετά, αφήνοντας, όμως τους υπόλοιπους σε ρόλου κομπάρσου. Συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι, ότι παρακολουθούμε την ιστορία να εκτυλίσσεται από απόσταση και δεν νιώθουμε αγωνία για την τύχη των ηρώων (καλά - καλά δεν θυμόμαστε τα ονόματά τους).

Όσον αφορά τον Χόπκινς, προσπαθεί να δώσει κάτι από τον χαρακτήρα του Χάνιμπαλ Λέκτερ στον ρόλο του Χάινεκεν (παίζοντας ψυχολογικά παιχνίδια με τους απαγωγείς του), αλλά αυτό το μέρος της ταινίας δεν αναπτύσσεται και μένει ανεκμετάλλευτο.

Ένα επίσης αρνητικό είναι ότι ακόμα και αν δεν γνωρίζεις την αληθινή ιστορία, η πλοκή της ταινίας φαίνεται προβλέψιμη, χωρίς ιδιαίτερες ανατροπές. Αυτό, που περιμένεις να γίνει, γίνεται.

Στα θετικά της ταινίας είναι η κινηματογράφηση, που σε μεταφέρει πειστικά στην Ολλανδία του 1983, κάνοντας την ιστορία ρεαλιστική και οι ερμηνείες, με καλύτερη του Γουόρθινγκτον (που και αυτός μένει σχετικά ανεκμετάλλευτος στην ταινία).

Εν τέλει, πρόκειται για μια καλογυρισμένη ταινία που μένει πιστή στα γεγονότα, αλλά η δραματουργία της είναι φτωχή και μοιάζει περισσότερο με δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ.