Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit

Η νεαρή Courtney Barnett από την Αυστραλία απολαμβάνει ένα από τα μεγαλύτερα hype στο χώρο της μουσικής των τελευταίων χρόνων. Αφορμή αποτελεί το ντεμπούτο album της, ''Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit'', (είχε προηγηθεί ένας δίσκος που περιλάμβανε τα δύο πρώτα της Ε.Ρ.). Οι Public Enemy τραγουδούσαν ''Don't Believe The Hype'' πριν από αρκετά χρόνια και συνήθως δικαιώνονται για την προτροπή τους, όχι όμως και στην περίπτωση της Barnett. Ακούγοντας το δίσκο εύκολα διαπιστώνεις ότι το κορίτσι έχει σίγουρα ταλέντο, το αν σου αρέσει το υλικό της είναι το επόμενο ζητούμενο. Αλλά το ταλέντο είναι αδιαπραγμάτευτο, όπως οι πολλές και διαφορετικές επιρροές που έχει ενσωματώσει στα τραγούδια της. Πατώντας με το ένα πόδι στη folk και με το άλλο στο εναλλακτικό αμερικάνικο rock, η Barnett φτιάχνει ένα γοητευτικό χαρμάνι, εύγευστο και κολλητικό. Και μάλιστα αποφεύγει τον μεγαλύτερο σκόπελο που έχει γκρεμοτσακίσει τόσους και τόσους που καταπιάστηκαν με την americana και τα παρακλάδια της. Τα τραγούδια της έχουν μία pop αμεσότητα, αυτή δηλαδή που λείπει από τόσους ομότεχνους της, που καταλήγουν να έχουν όμορφους και καλοστημένους δίσκους, αλλά δυστυχώς οι δουλειές τους να φλερτάρουν αδιάκοπα με τη βαρεμάρα και τη νύστα. Η Barnett αντίθετα προτάσσει το νεαρό της ηλικίας της και την ορμή που το συνοδεύει.

Το ''Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit'' περιέχει ένα από τα καλύτερα γυναικεία rock singles των τελευταίων χρόνων. Ένα κομμάτι που στέκει επάξια δίπλα στο ''Good Fortune'' της P.J. Harvey για παράδειγμα. Το όνομά του είναι ''Pedestrian At Best'' και έχει παράλληλα την οργή των πρώιμων ημερών της Harvey με τις εναλλακτικές κιθάρες των Breeders στο ''Canonball''. Ένα single που είναι φτιαγμένο για όλες τις χρήσεις και προορισμένο να ακουστεί μέχρι τελικής πτώσης παντού. Το ''Pedestrian At Best'' όμως δεν νιώθει μοναξιά στο δίσκο. Γύρω του κινούνται οι δορυφόροι με τίτλους ''Elevator Operator'' και ''An Illustration Of Loneliness (Sleepless In New York). Το πρώτο ένα υπέροχο εναλλακτικό rock τραγούδι, με επαναλαμβανόμενους ρυθμούς στα τύμπανα και τη Barnett να απαγγέλνει κατεβατά από τους στίχους με ρυθμούς χιονοστιβάδας, ενώ το δεύτερο σαφέστατα πιο ήρεμο και χαλαρό, μας ταξιδεύει στη νύχτα οποιουδήποτε σύγχρονου αστικού κέντρου (Η Barnett προφανώς και έχει στο μυαλό της τη Νέα Υόρκη). Το επτάλεπτο ''Small Poppies'' είναι η δική της εκδοχή πάνω στη παραδοσιακή folk, ενώ το ''Depreston'' είναι μία από τις πιο όμορφες και εύθραυστες μπαλάντες που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια. Η ζωηρή indie pop επανέρχεται για το ''Aqua Profunda!'', ενώ το ''Dead Fox'' βγάζει ταυτόχρονα δυναμισμό και ευαισθησία. Η σύγχρονη γυναικεία τραγουδοποιία βρίσκει την κατάλληλη διέξοδο στα ''Nobody Really Cares If You Don't Go To The Party'' και ''Debbie Downer'', με τους στίχους της Courtney να είναι εύστοχοι και καυστικοί. Το ''Kim's Caravan'', το οποίο είναι και το πιο πρόσφατο videoclip, είναι ένα αργόσυρτο κομμάτι που φλερτάρει με τη παράδοση των blues και τις νυχτερινές ατμόσφαιρες. Το ''Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit'' θα είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που θα ακούσουμε μέσα στο 2015, αφού η Courtney Barnett αφομοίωσε δημιουργικά τις πολλές και διαφορετικές επιρροές που έχει και τις εμπλούτισε με την ορμή που της δίνει το νεαρό της ηλικίας της. Ένας δίσκος βιωματικός για τη δημιουργό του, που μπορεί εύκολα ο ακροατής να ταυτιστεί μαζί του. Αυτό που απομένει να απαντήσει η Courtney Barnett με τους επόμενους δίσκους της είναι αν η γενιά των '10ς απέκτησαν τη δική τους Patti Smith ή P.J. Harvey. Αλλά αυτό ανήκει στο απώτερο μέλλον και εμείς προς το παρόν ας απολαύσουμε έναν δίσκο με ψυχή και ενέργεια.