The Cave Children - Quasiland

Η νεοψυχεδελική σκηνή της Ελλάδας βρήκε τον καινούργιο σημαντικό της εκπρόσωπο στους The Cave Children. Με τη κυκλοφορία του ντεμπούτου album τους, ''Quasiland'', τοποθετούν άλλον έναν κρίκο στην αλυσίδα μίας σκηνής, που μερικά χρόνια πριν κανείς δεν φαντάζονταν ότι μπορούσε να υπάρξει στην Ελλάδα. Δημιουργήθηκαν πριν από δύο χρόνια και αφού έκαναν το απαραίτητο ''αγροτικό'' τους σε προβάδικα και συναυλιακούς χώρους της Αθήνας, κτίζοντας ήχο και όνομα, ένιωσαν έτοιμοι να μπουν δυναμικά στον χώρο της δισκογραφίας. Η αγάπη τους για τα ψυχεδελικά '60ς είναι δεδομένη και απόλυτα εμφανής σε όποιον ακούσει το ''Quasiland''. Δεν στέκονται μόνο εκεί όμως. Οι ψυχεδελικοί ήχοι συνυπάρχουν με το ανεξάρτητο rock και τις κινηματογραφικές αναφορές. Σε αυτό το τελευταίο να σημειώσουμε ότι πλέον τα κινηματογραφικά soundtrack (κυρίως '60ς, '70ς) αποτελούν σταθερή αναφορά για αρκετές σύγχρονες μπάντες, τόσο της εγχώριας όσο και της αλλοδαπής σκηνής.

Αν μπορούσαμε να συγκρίνουμε το ''Quasiland'' με κάποιον σύγχρονο δίσκο, αυτός θα ήταν το ''Sun Structures'' των βρετανών Temples. Ένας δίσκος που με το ένα πόδι πατάει στην Αγγλία της μετά british invasion εποχής και με το άλλο στην ψυχεδελική σκηνή της Καλιφόρνια της ίδιας εποχής. Σε αυτό το μίγμα προστίθονται και κάποιες διακριτικές τεχνολογικές παρεμβάσεις, απλώς για να δείξουν ότι ο δίσκος ηχογραφήθηκε τώρα και δεν είναι ένα από τα άπειρα χαμένα διαμαντάκια των '60ς.  Το ''Maybeland'', με τον επιβλητικό ρυθμό των drums, μας εισάγει στον κόσμο των Cave Children δυναμικά και αφήνει μία αίσθηση ότι έτσι θα ακούγονταν οι Oasis αν τους ενδιέφεραν τα ψυχεδελικά ΄60ς και όχι να αντιγράψουν τα riffs των Beatles και των Kinks, τα οποία τους οδήγησαν με μαθηματική ακρίβεια στην ηγεσία της brit pop. Το ''Lazy God'' είναι σαφέστατα πιο rock, με τις κιθάρες να μπαίνουν δυναμικά και στη συνέχεια να γίνονται πιο ταξιδιάρικες. Το ''I See Death'' έχει μία γλυκιά και κολλητική μελωδία, που κάτι θυμίζει αλλά δυσκολεύεσαι να προσδιορίσεις. Η ψυχεδελική περίοδος των Beatles αποτυπώνεται στο ''Pillowfingers'', ένα κομμάτι επικό σε σύλληψη όσο και σε εκτέλεση. Ένα κομμάτι που ουσιαστικά αποτελεί συρραφή δύο διαφορετικων ιδεών που όμως δένουν αρμονικά μεταξύ τους. Κάτι, που ως γνωστόν, δεν είναι καθόλου εύκολο για οποιαδήποτε μπάντα. Το πρώτο κομμάτι που ακούσαμε ήταν το ''Antigone''. Ένα πιασάρικο single στα πρότυπα του ''Feels Like We Only Go Backwards'' των Tame Impala (κατάλληλη αλλαγή για d.j. sets), που άνετα θα μπορέσει να συμπεριληφθεί σε μία υποθετική συλλογή στο τέλος του χρόνου με τα καλύτερα νεοψυχεδελικά κομμάτια της χρονιάς. Στο ''Metaphor'' είναι επηρεασμένο από το ανεξάρτητο αμερικάνικο rock, όντας νευρικό και οργισμένο. Λίγο Pixies, λίγο Lemonheads και έχουμε ακόμα ένα υποψήφιο single μέσα από το ''Quasiland''. Για το ''Apart'' επανέρχονται σε μία pop ψυχεδέλεια με γλυκά πλήκτρα και νυχτερινά φωνητικά. Το ''Pelorian'', με το ρομποτικό ρυθμό του παραπέμπει στους labelmates Baby Guru, αλλά οι γιγάντιες κιθάρες του είναι βγαλμένες κατευθείαν από το πρώτο μισό των '70ς. Ο δίσκος κλείνει με το γλυκό ''Vixen Tapes'', κομμάτι που θα μπορούσε να βρίσκεται στο soundtrack ταινιών σαν το ''Taxi Driver'' του Scorsese. Το ''Quasiland'' είναι ένα ολοκληρωμένο album από μία καινούργια μπάντα και αφήνει πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Οι Cave Children είναι άλλη μία απόδειξη ότι η εγχώρια ανεξάρτητη σκηνή μπορεί να κοιτάζει στα μάτια τις μπάντες της αλλοδαπής.