Road trip στα Βαλκάνια: 4 φίλοι, 6 ημέρες #Part 1

Λίγο μετά το καρναβάλι ήταν, όταν κάποιος από την παρέα έριξε την ιδέα για ένα road trip στα βαλκάνια. Στην αρχη όλοι γελάσαμε αλλά μετά είπαμε κατευθείαν «ε και δεν πάμε». Αυτό ήταν! Μόλις ειπώθηκαν αυτές οι τέσσερις μαγικές λεξούλες ήταν σαν να υπογράψαμε συμβόλαιο.Γνωρίζετε πως σε όλες τις παρέες υπάρχει πάντα ένας «nerd» που κανονίζει όλες τις λεπτομέρειες για το ταξίδι -ξενοδοχεία, δρόμους-εισιτήρια-χαρτιά-, ε για εμάς αυτό το άτομο ήταν ο κουμπάρος! Μέσα σε λιγότερο από δύο βδομάδες είχε κανονίσει τα πάντα. Όλη τη διαδρομή που θα ακολουθούσαμε, τα ξενοδοχεία, τα αξιοθέατα κλπ . Το deal ήταν απλό, μικρό budget, 6 μέρες -3 χώρες. 

1^ος σταθμός Βελιγράδι #Day 1 & 2 

Μετά από 7 ώρες οδήγηση και αφού είχαμε ακούσει τη θεϊκή ατάκα «τσιγαράκι-ουζάκι;»  από έναν συνοριακό φύλακα στα Σκόπια, φτάσαμε επιτέλους στο Βελιγράδι. Η πρώτη εντύπωση διασχίζοντας τον αυτοκινητόδρομο για να πάμε στο κέντρο ήταν το πόσο μεγάλο και φωτεινό είναι! Κάναμε αρκετή ώρα να βρούμε το ξενοδοχείο, γιατί το GPS μας πήγαινε όπου να ναι. Αυτό που συνειδητοποιήσαμε κατά τη διάρκεια της οδήγησης μέσα στο κέντρο του Βελιγραδίου είναι ότι τελικά, υπάρχουν και χειρότεροι οδηγοί από τους Έλληνες!  Το φλας και τα αλάρμ υπήρχαν μόνο ως διακοσμητικά στοιχεία στα αυτοκίνητά τους. Πετάγονταν από παντού. Το μόνο που πρέπει να τους αναγνωρίσουμε είναι ότι σέβονταν τις διαβάσεις. Κάτι που εμείς δυσκολευόμαστε ακόμα να το κάνουμε. 

Φτάνοντας επιτέλους, στο ξενοδοχείο το πρόγραμμα είχε ήδη καθοριστεί.

Αφήνουμε τα πράγματα και πάμε κατευθείαν για φαγητό. Το ξενοδοχείο ήταν στο κέντρο στην οδό «Marsala Birjuzova». Αρχίζοντας να περπατάμε προς τον κεντρικό πεζόδρομο ή αλλιώς «Δρόμος του Πρίγκιπα Μιχαήλ» με την ελπίδα να φάμε κάτι, το θέαμα ήταν εξαιρετικό. Ένας τεράστιος πεζόδρομος, με μαγαζιά διαφόρων ειδών δεξιά και αριστερά, μικροπωλητές με πάγκους στην μέση του πεζοδρόμου και άπειρος κόσμος να περπατάει. Αποφασίσαμε να πάρουμε έναν κάθετο δρόμο, προς αναζήτηση ενός  εστιατορίου που το πρότεινε ο οδηγός μας. Γενικά, καθ ’όλη τη διάρκεια του ταξιδιού ο μικρός μας οδηγός είχε γίνει προέκταση του χεριού μας. Ακολουθούσαμε πιστά τα μέρη που πρότεινε και ευτυχώς, γιατί δεν μας απογοήτευσε ποτέ.  

Το εστιατόριο λεγόταν «Smokvica». Ένα πανέμορφο νεοκλασικό κτίριο με πέτρινη μάντρα και μια άψογα διακοσμημένη αυλή ήταν αυτό που σε εντυπωσίαζε με την πρώτη ματιά. Το περιβάλλον με πληθώρα εικαστικών πινελιών σε έκανε να ξεχνάς ότι είσαι σε μια πολυταλαιπωρημένη και πολυβομβαρδισμένη πόλη.

Το δεύτερο πράγμα που μας εντυπωσίασε ήταν το gourmet φαγητό και η άψογη εξυπηρέτηση, παρόλο που η επικοινωνία ήταν δύσκολη. Με λίγα λόγια το μαγαζί ήταν τέλειο και φτηνό. Εντυπωσιακά φτηνό γι’αυτά που φάγαμε και ήπιαμε.

Μετά το τέλειο γεύμα, σειρά είχε το τέλειο ποτό. Πήγαμε στο «Bar Central» όπου για ακόμα μια φορά ο μικρός μας οδηγός μας δικαίωσε. Σαν κτίριο και διακόσμηση δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο . Ένα μοντέρνο μπαρ. Το εξαιρετικό όμως ήταν τα περίεργα cocktail που έφτιαχναν και το φιλικό προσωπικό τους. Εκεί που απολαμβάναμε το cocktail και συζητούσαμε για την πρώτη μας μέρα στο Βελιγράδι, ακούγεται από το μπαρ το «last call». Αυτό ήταν, απογοητευτήκαμε πλήρως. Σκεφτήκαμε, αθάνατη πατρίδα που και έναν πελάτη να έχει το μαγαζί δεν κλείνει μέχρι να φύγει! 

Η πρώτη μέρα έλαβε τέλος με μια μικρή βόλτα στον πλέον άδειο πεζόδρομο και με την επιστροφή στο ξενοδοχείο.  

Η δεύτερη μέρα ξεκινάει με εγερτήριο στις 8:00 και πρωινό στις 8:30 με σκοπό να φύγουμε από το ξενοδοχείο στις 9:30 (η αλήθεια είναι ότι φύγαμε στις 10:00!). Είχαμε μια μέρα για να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε.

Σύμφωνα με τον μικρό μας οδηγό, αλλά και με το meeting που κάναμε κατά τη διάρκεια του πρωινού, ο πρώτος σταθμός ήταν το «Σπίτι των λουλουδιών» όπως ονομάζεται το μαυσωλείο του Γιόσιπ Μπροζ Τίτο .Η αλήθεια είναι ότι δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε ιστορικά στοιχεία. Όμως, όποιος ενδιαφέρεται να μάθει ποιός είναι ο Γιόσιπ Μπροζ Τίτο να πατήσει εδώ. Φτάνοντας στο μαυσωλείο και πριν ακόμα μπεις στο κτίριο έβλεπες ένα τεράστιο σιντριβάνι με έναν τεράστιο καταπράσινο κήπο.  Δίπλα ακριβώς από το μαυσωλείο ήταν το Μουσείο Γιουγκοσλαβικής Ιστορίας  που φιλοξενούσε μια έκθεση . Επιλέξαμε να πάμε πρώτα στην έκθεση και μετά στο μαυσωλείο.

Η έκθεση ονομαζόταν «FIERY GREETINGS, Representative portrait of the childhood in the Socialist Yugoslavia». Μπορώ να πω πως ήταν αρκετά συγκινητική. Πάρτε μια γεύση απ’ το τι είδαμε στην έκθεση. 

Όταν τελείωσε η έκθεση, πήγαμε κατευθείαν να δούμε τον τάφο του Τίτο. Για ακόμα μια φορά εντυπωσιαστήκαμε από τον περιποιημένο τεράστιο κήπο που είχε στην είσοδο του μαυσωλείου. Όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες, δεν είναι καθόλου τυχαίο το όνομα «Σπίτι των λουλουδιών».

@koumparos (ευχαριστούμε πολύ τον κουμπάρο για την φωτογραφία που μας έδωσε)

Επόμενος σταθμός ο Ναός του Αγίου Σάββα ή αλλιώς «Sveti Sava». Περπατήσαμε περίπου μιάμιση ώρα για να φτάσουμε από το μαυσωλείο του Τίτο στην μεγαλύτερη ορθόδοξη εκκλησία του κόσμου τη «Sveti Sava». Κατά τη διάρκεια της διαδρομής, είδαμε γειτονιές όχι και τόσο χλιδάτες , ερειπωμένα σπίτια, καταπράσινες πλατείες και ατελείωτα σκαλιά. Η εκκλησία φαίνεται από τον ορίζοντα της πόλης. Όταν την αντικρίσαμε από το φανάρι του απέναντι δρόμου μαγευτήκαμε από το μέγεθος και την επιβλητικότητά της. Ακόμα πιο μαγευτικό ήταν το εσωτερικό της αλλά όχι για την διακόσμηση, για το μέγεθoς. Άμα στεκόσουν στο κεντρικό σημείο της εκκλησίας κάτω από τον τρούλο, για να φτάσει το βλέμμα σου στην οροφή έπαιρνε αρκετή ώρα. Η εσωτερική διακόσμηση της εκκλησίας ήταν ανύπαρκτη. Δεν είχε καμία αγιογραφία στους τοίχους. Έχει μείνει με το τσιμέντο και μόνο μερικά σημεία της έχουν καλυφθεί με μαρμάρινες πλάκες. Τρεις μεγάλες εικόνες υπήρχαν διάσπαρτες στο χώρο για να μπορούν οι πιστοί να προσκυνήσουν και να ανάψουν ένα κερί.  

Φεύγοντας από την εκκλησία,  περπατήσαμε άλλες δύο ώρες με προορισμό τον δεύτερο γνωστό πεζόδρομο του Βελιγραδίου «Skadarlija». Κατά την διάρκεια της πορείας μας διασχίσαμε όλο το ιστορικό κέντρο και είδαμε πολλά σημαντικά κτίρια όπως  το Κοινοβούλιο, την πλατεία Δημοκρατίας, το παλιό Παλάτι και άλλα πολλά. Όταν φτάσαμε στον πανέμορφο πέτρινο πεζόδρομο μας θύμισε την Πλάκα της Αθήνας. Διαβάσαμε στον μικρό μας οδηγό ότι συχνά αποκαλείται ως η Μονμάρτη του Βελιγραδίου από την Βοημιακή ατμόσφαιρα και το στυλ που διαθέτει. Κατά μήκος του πεζοδρόμου υπήρχαν πάρα πολλές καφετέριες και εστιατόρια που μπορούσες να καθίσεις για καφέ, μπύρα ή φαγητό. Φυσικά δεν έλειπαν και οι «κράχτες» με παραδοσιακές στολές ή μη που προσπαθούσαν να προσελκύσουν τον κόσμο στα μαγαζιά τους. Εμείς επιλέξαμε να κάτσουμε στο «Sesir Moj».  Δεν έχω να πω πολλά για το μαγαζί γιατί δεν φάγαμε εκεί. Ωραίο περιβάλλον με πολλά λουλούδια και φιλική εξυπηρέτηση. 

Αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, συνεχίσαμε για τον τελευταίο ιστορικό αξιοθέατο  το Οχυρό του Βελιγραδίου ή αλλιώς «Kalemegdan Citadel». Το Kalemegdan είναι ένα οχυρό και πάρκο που βρίσκεται στην περιοχή Stari Grad κοντά στο κέντρο της πόλης. Ιστορικά στοιχεία θα βρείτε εδώ. Φτάνοντας στο κάστρο και αφού το περπατήσαμε όλο περιμετρικά εντυπωσιαστήκαμε από τους καταπράσινους κήπους, τις μεσαιωνικές πύλες και την εξαιρετική θέα . Το αστείο που ειπώθηκε στην παρέα και το λέγαμε συνέχεια ήταν το «όταν ο Δούναβης συνάντησε τον Σάβα». Ο Δούναβης και ο Σάβας ενώνονται μεγαλοπρεπώς στην σκιά του Kalemegdan και δημιουργούν ένα σκηνικό ονειρικό, με φόντο την αντίπερα όχθη του Βελιγραδίου. Κάτσαμε αρκετή ώρα στο κάστρο για να απολαύσουμε την θέα και να βγάλουμε φωτογραφίες. 

Το πρόγραμμα μετά είχε ξενοδοχείο-φαγητό-ποτό-ύπνο.

Το τελευταίο γεύμα μας στο Βελιγράδι ήταν σε ένα φανταστικό μαγαζί που δυστυχώς δεν θυμόμαστε το όνομά του. Μοντέρνα διακόσμηση, gourmet φαγητό και εξαιρετική εξυπηρέτηση. 

Για τα τελευταία ποτά μας στο Βελιγράδι είπαμε να μην το ρισκάρουμε και να το παίξουμε εκ του ασφαλούς. Πήγαμε πάλι στο «Bar Central» μόνο που αυτή την φορά πήγαμε νωρίς! Απολαύσαμε τα cocktail μας και φύγαμε πριν ακούσουμε πάλι το «last call».

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο νωρίς μιας και η αυριανή μέρα θα ήταν πολύ δύσκολη. Είχαμε αναχώρηση το πρωί από το Βελιγράδι με προορισμό το Σαράγεβο.

To be continued…