In The City #17

Το καλοκαίρι έχει φτάσει ήδη στο μέσον του, αλλά πολλοί δεν έχουμε καταλάβει ότι έχει καν ξεκινήσει. Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων εμποδίζουν την καλοκαιρινή ανεμελιά. Βέβαια έχουμε την ανυπόφορη ζέστη να μας κουνάει επιδεικτικά το δάκτυλο και να μας υπενθυμίζει ότι βρισκόμαστε στη καρδιά του καλοκαιριού. Και που και που όλο και κάποιος φίλος, μας ενημερώνει ότι θα πάει διακοπές, αποχωριζόμενος το club αυτών που θα παραμείνουν συνεχώς στο κλεινόν άστυ. Τελικά δεν είναι και τόσο άσχημη η καλοκαιρινή Πάτρα. Παραλίες υπάρχουν κοντά και η νυχτερινή ζωή αντιστέκεται σθεναρά στο κλίμα των ημερών. Πολλά μαγαζιά με τραπεζάκια έξω, όπως τραγουδούσε αρκετά χρόνια πριν ο Σαββόπουλος, ταράτσες που έχουν μπει δυναμικά ως λύση για ποτό, θυμίζοντας αρκετά την Αθήνα, αλλά και bars που επιμένουν πεισματικά να προσκαλούν αυτούς που θέλουν να ακούσουν μουσική, διεκδικούν το μερίδιο της διασκέδασης αυτών που βρίσκονται στο κέντρο της πόλης. Προσωπικά αυτό το καλοκαίρι έχει πολλές μουσικές. Παλιές και καινούργιες. Μια βουτιά στις αναμνήσεις παλιών και αγαπημένων τραγουδιών, που η σχέση τους επαναπροσδιορίζεται με το χρόνο, δίπλα στους δίσκους των Tame Impala, Moa Bones, Lower Dens και ορισμένα άλλα που ξεχώρισα από φέτος. Καλοί δίσκοι, ευτυχώς, θα βγαίνουν για πάντα. Βέβαια όλα αυτά μικρή σημασία έχουν μπροστά στη κατήφεια και την απογοήτευση που είναι διάχυτη παντού. Γιατί αυτό το καλοκαίρι θα είναι καθοριστικό και για τα επόμενα και για τους επόμενους χειμώνες. Ένα μεγάλο προβληματικό καλοκαίρι.