Foals Live @ VEGA, Copenhagen (10/09/15)

Του Θάνου Δημογιαννόπουλου

Foals. Μία απ’ τις αγαπημένες μου μπάντες και μία απ’ τις κορυφαίες (αν όχι ‘’Η’’) indie μπάντες της δεκαετίας. Και αυτό φαίνεται όχι μόνο από την εξαιρετική και αψεγάδιαστη ίσως, δισκογραφία τους, αλλά κυρίως από τα αμέτρητα live reviews που τους αποθεώνουν και τους έχουν τοποθετήσει επίσημα στις καλύτερες μπάντες που μπορεί να δει κάποιος live. Κάτι που εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς αν δει τα videos τους.

Νέος -δυνατός- δίσκος λοιπόν, δεν έχει κλείσει ακόμα μήνα από την επίσημη κυκλοφορία του και ήδη έχει γίνει σάλος. Και φυσικά παγκόσμιο tour, όπου περάσανε και από την Κοπενχάγη (με «ν» και όχι με «γ»), στην οποία μένω και εγώ λόγω σπουδών.

Λίγα λόγια για την πρώτη μπάντα: Το live άνοιξαν οι Formation. Φρέσκια μπάντα από Λονδίνο με κυκλοφορίες μόλις ένα EP και ένα singlάκι. Καλοί περφόρμερ, τυπικός indie ήχος, minimal αλλά δυστυχώς αρκετά κενός. Ίσως η κιθάρα που συνειδητά έχουν απορρίψει τελικά να τους λείπει. Έχουν προοπτικές όμως να βρουν το δρόμο τους στο μέλλον, μιας και έχουν κάποιο δικό τους πρωτότυπο στυλ και όπως προείπα είναι καλοί περφόρμερ και μας κράτησαν καθ’ όλη τη διάρκεια του live τους.

Στο ζουμί τώρα. Το setlist ήταν το εξής:

1.    Snake Oil 
2.    Olympic Airways 
3.    My Number 
4.    Mountain at My Gates 
5.    Give It All 
6.    Providence 
7.    Spanish Sahara 
8.    Red Socks Pugie 
9.    Late Night 
10.    A Knife In the Ocean 
11.    Inhaler 
Encore:
12.    What Went Down 
13.    Two Steps, Twice 

Μόνο καλά λόγια έχω να πω για αυτό το λάιβ.

Πρώτο κομμάτι Snake Oil, απ’ τον καινούριο δίσκο, ριφάρες, χαμός με τη μία. Καλή επιλογή κομματιού για ένα δυνατό άνοιγμα. Δεύτερο κομμάτι Olympic Airwaves, παλιό και κλασσικό, αρχίσανε να δυναμώνουν τα αίματα. Στη χαοτική του γέφυρα δε, πανικός. Εκεί κατάλαβα ότι τη βάψαμε, το κοινό είχε έρθει διψασμένο όχι αστεία… Και έτσι πήγε μέχρι και το τέλος, πολύς χορός, φωνακλάδικο κοινό (με την καλή έννοια), που ήξερε όλους τους στοίχους ακόμα και απ’ τον καινούργιο δίσκο, όλα τα σημεία του κομματιού και ήξεραν ‘που να κάνουν τι’ απ’ την αρχή ως το τέλος. Όπως μας είπαν οι ίδιοι οι Foals αργότερα, ήταν το καλύτερο μέχρι στιγμής της περιοδείας τους, μιας και λατρεύουν και το συγκεκριμένο μαγαζί, αλλά και το κοινό της Κοπενχάγης που είναι και απ’ τα πιο ζωντανά. Αυτό φάνηκε και στη σκηνή, απ’ την όλη τους ενέργεια, όπου σε κάποια φάση ο Yiannis πέταξε και την ατάκα: «FUCK YOU COPENHAGEN!» και γέμισε ο χώρος γέλια…

Ένα λάιβ όπως ακριβώς τους βλέπεις στα βίντεο, με κλασσικά στοιχεία που περιμένεις να δεις όπως:

• Τον Φιλιππάκη εκεί που σολάρει να πλησιάζει προς το κοινό με ύφος ‘’εγώ τώρα βουτάω και στα @@ μου, άμα γουστάρετε πιάστε με και κάντε ό,τι θέλετε’’. Και βέβαια βούτηξε σα να μην υπάρχει αύριο και τον κόβαμε βόλτες μες στο μαγαζί, όπου έτυχε και εγώ μιας και ήμουν μπροστά μπροστά να τον κρατάω απ’ το πόδι…

• Αργότερα θέλησε να ξανακάνει τις τρέλες του και βέβαια ανέβηκε στο μπαλκόνι, όπου άρχισε να τρέχει σ’ όλο τον όροφο κάνοντας hi-5 στο κοινό που βρισκόταν εκεί και ψάχνοντας να βρει μέρος να πηδήξει. Εμείς να τον κοιτάμε από κάτω με παγωμένα βλέμματα, σε στιγμή απόλυτης αδρεναλίνης, με τις καρδιές μας να χτυπάνε ανήσυχα μη γίνει καμιά μαλακία… Στο τέλος όμως, αποφάσισε να μην το κάνει και να κατέβει φυσιολογικά, μιας και το μπαλκόνι ήταν αρκετά ψηλό και οποιαδήποτε κίνηση ήταν ριψοκίνδυνη.

• Οι εκτελέσεις των κομματιών άψογες όπως πάντα, ίδιες ποιοτικά με τους δίσκους, ενώ κάποια τα έπαιξαν ακόμα καλύτερα. Ξεχώρισαν οι αυτοσχεδιασμοί στα σόλο.

• Φυσικά είχαν και ενδιάμεσο τζαμμάρισμα, σε αρκετά rock ‘n’ roll πειραματισμούς.

 Μόνο σε κάνα 3άρι κομμάτια ηρεμίσαμε κάπως, τα οποία βέβαια είχαν και αυτά τις εντάσεις τους σε κάποια σημεία…

Γενικά πολύ καλός ήχος, άκουγες όλα τα όργανα ξεκάθαρα και σε σωστές εντάσεις. Ο φωτισμός απίστευτος, χαλαρά ο καλύτερος που έχω δει. Και ένα πολύ ενδιαφέρον στοιχείο: Στις «μπαλάντες» τους δεν έσβηναν το φωτισμό, όπως κάνουν οι περισσότεροι, αλλά τον δυνάμωναν, και αυτή η αντίθεση έδινε μια πιο φρέσκια και πρωτότυπη ατμόσφαιρα.

 Highlights:

• Στο Late Night o Yiannis άναψε τσιγάρο και τραγουδούσε, ενώ φυσικά και εμείς το κοινό κάναμε το ίδιο και συμμετείχαμε στο όλο feeling του κομματιού σιγοτραγουδώντας τους στοίχους…

• Στο Spanish Sahara όλοι καθίσαμε κάτω και όσο ανέβαιναν οι τόνοι του κομματιού τόσο ανεβαίναμε και εμείς, μέχρι που σκάει το τελικό riff και φέρνει μαζί του το χάος.

(Φωτογραφία απ’ το παλιοκινητό μου…)

Inhaler τελευταίο κομμάτι πριν το Encore, δεν χρειάζεται να σας πω λεπτομέρειες πιστεύω…

Encore: Εδώ να σημειώσω ότι στην Ελλάδα έχω την εντύπωση ότι δεν ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε στα Encore… Στα περισσότερα λάιβ που έχω πάει οι φωνές είναι αδύναμες και οι μπάντες επιστρέφουν με βαριά καρδιά, ενώ σε όλα ανεξαιρέτως είναι η στιγμή της αμηχανίας για όλους. -Δεν θα ξεχάσω το λάιβ των Electric Wizard στη Θεσσαλονίκη, όπου στη στιγμή του Encore δεν φώναξε σχεδόν κανένας, με αποτέλεσμα να μην ξαναβγούν ποτέ…- Αντίθετα εδώ η φάση ήταν ότι γκαρίζαμε κυριολεκτικά, με απόλυτο σκηνικό όταν κάποιος ήθελε να φωνάξει το ριφ του Two Steps Twice ενώ φυσικά υπήρξαν ακόλουθοι. Το αστείο όμως ήταν ότι αντί για το ριφ του Two Steps Twice o τύπος (μάλλον) μπερδεύτηκε και άρχισε να φωνάζει το Seven Nation Army των White Stripes! Εννοείται πως οι ακόλουθοι δεν τον διόρθωσαν αφού έτσι ήταν πιο αστείο, όπου μαζί τους και εγώ, καταλήξαμε να τραγουδάμε όλοι μαζί το ριφ του Seven Nation Army και να γελάμε ταυτόχρονα.

-Το απόλυτο θα ήταν όταν επιστρέψανε οι Foals να παίζανε όντως το Seven Nation Army…-

Τέλος, στα δυο τελευταία κομμάτια έπεσε το ξύλο του αιώνα… Ούτε στους Metallica το 2007 στη Μαλακάσα δεν έζησα τέτοιο χάος.

Τα… ‘’μετά του λάιβ’’:

 Φυσικά περίμενα στο τέλος να πάρω κάνα αυτογραφάκι / Ενώ συνήθως δεν τα κάνω αυτά, μετά από τέτοια λαϊβάρα όμως, ήθελα οπωσδήποτε κάποιο αναμνηστικό…

Πρώτος ο μπασίστας, μετά ο κιθαρίστας, ο πληκτράς και ο ντράμμερ. Έπιασα μικρές κουβεντούλες με τον καθέναν ξεχωριστά. Όλοι τους απίστευτα παιδιά, κύριοι, κοινωνικότατοι και χαβαλέδες. Είχαν όλοι τους παρεϊστικη διάθεση και όρεξη για κουβέντα. Στα μάτια μου σαν χαρακτήρας ξεχώρισε ο μπασίστας, πολύ γλυκός και ευγενικός και ο ντράμμερ, τρομερά χαβαλές και αστείος όταν μας περιέγραφε το ότι ματώνουν τα δάχτυλά του σε κάθε λάιβ, αλλά σκληραίνουν ταυτόχρονα. «Όχι τίποτα άλλο, λυπάμαι την κοπέλα μου που είναι αναγκασμένη κάθε φορά να νιώσει την αίσθηση απ’ αυτές τις δαχτυλάρες όταν την αγγίζω…»

Τέλος ο Yiannis… Τον είδα σε μια γωνία να μιλάει με κόσμο και αποφάσισα να κάνω θεαματική είσοδο. Πραγματικά είχα την απορία να δω αν μιλάει ελληνικά, ενώ ήμουν για κάποιο λόγο σίγουρος για το αντίθετο. Έτσι λοιπόν τον πλησιάζω, του δίνω το αυτόγραφο και του κάνω: “Are you ever gonna play in Greece, or what?” Σουφρώνει το βλέμμα και μου κάνει: ‘’ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΡΕ;; Πού είσαι;;;’’, τους παρατάει όλους με πιάνει απ’ τον ώμο και μου λέει: ‘’Έλα να πιούμε λίγο Ουίσκυ να τα πούμε ρε φίλε…’’ Με αποστόμωσε τελείως ο τύπος, άρχισε να μου κάνει ερωτήσεις για μένα, ποιος είμαι/με τι ασχολούμαι/τι κάνω εδώ κλπ. Έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον ο τύπος και φάνηκε να συγκινήθηκε που είμαι Έλληνας. ‘’Ρε φίλε’’ μου λέει, ‘’γουστάρω τόσο πολύ να γνωρίζω Έλληνες που έρχονται στα λάιβ μας…’’ και ύστερα μου είπε πράγματα για τη ζωή του κλπ. Φοβερό παιδί, ενώ μου έβγαλε κάτι τρομερά αληθινό. Είναι ακριβώς όπως τα τραγούδια του, συναισθηματικός αλλά με έναν ευδιάθετο τρόπο και αυτό μ’ έκανε να βλέπω τα τραγούδια του με άλλο μάτι. Τέλος μου είπε για το συγκεκριμένο μαγαζί (VEGA) ότι είναι απ’ τα αγαπημένα τους μέρη, ενώ αυτοί που το έχουν είναι οι καλύτεροι ιδιοκτήτες μαγαζιών που ξέρουν…

Μη φλυαρώ άλλο, ελπίζω να σας έπεισα!