Παλιές ιστορίες: "Wish", The Cure

Άλμπουμ και τραγούδια από το παρελθόν που μας θυμίζουν παλιές ιστορίες και στιγμές.

Tης Εύης Αγγελακοπούλου

Ήταν Παρασκευή απόγευμα όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου και ακουγόταν το Friday I ‘m in love. Είχα γενέθλια. Ήταν τότε που βάζαμε κομμάτια στο τηλέφωνο και όχι σε τοίχους στο fb. Ένα κομμάτι, δώρο για τα γενέθλιά μου και λίγο αργότερα δώρο το cd. Μεγάλη χαρά να βρίσκουν ένα τραγούδι ειδικά για εσένα. Τρεισήμισι λεπτά αφιερωμένα σε εσένα. Κι αν και το κομμάτι έχει ανάμεικτα συναισθήματα η χαρούμενη μουσική του αλλά και το ότι θυμάμαι αυτή την στιγμή πάντα θα με κάνει χαρούμενη και πάντα θα θυμάμαι εκείνα τα γενέθλια.

Παίρνοντας το άλμπουμ ανακάλυψα και κομμάτια που δεν γνώριζα. Ανοίγει με το Open, που φανερώνει μια αυτοκαταστροφή και μια ψυχική κούραση.  “Τhe way the rain comes down hard that's the way Ι feel inside”.  Όχι κι ο καλύτερος τρόπος να ξεκινάς το μουσικό σου ταξίδι.

Βέβαια η προσπάθεια φαίνεται σε αρκετά σημεία του δίσκου. Η προσπάθεια για αγάπη, για συνύπαρξη και για την αντιμετώπιση των δυσκολιών που συνοδεύονται από τον έρωτα. Όπως στο High, “Ι know Ι 'll keep on holding you in arms so tight they'll never let you go” αλλά και στο From The Edge Of The Deep Green Sea, “please stay not just for today”.

Αν εξαιρέσουμε το Wendy Time το οποίο “it doesn't touch me at all”, το  χαρούμενο κι αισιόδοξο Doing The Unstuck, “it's a perfect day, that it's never too late to get up and go”, ολόκληρος ο δίσκος θα μπορούσε να είναι αφιερωμένος στην απογοήτευση, στην παραίτηση και στον χωρισμό. Στον χωρισμό από την αγάπη, από τη ζωή. Ένα ρέκβιεμ όχι για αγάπες που έσβησαν αλλά για σχέσεις που τελείωσαν.

Τη λέξη Wish τη συναντάμε αρκετά συχνά στους στίχους. Στο To Wish Impossible Things συναντάμε και το αντιφατικό  “with the hope to wish impossible things” και “all Ι wish is gone away”. Στο Cut φαίνεται και ο θυμός αλλά και η ευχή να νοιώσει ο άλλος τα ίδια συναισθήματα πόνου “Υou don't feel anymore you don't care anymore it's all gone I wish you felt the way that Ι still do”.

Άφησα τα αγαπημένα μου για το τέλος. Αυτά που συνόδευσαν χωρισμούς αποχωρισμούς, απογοητεύσεις και δάκρυα. Πολλοί από εσάς θα ακούσατε το Apart σε κάποιον χωρισμό σας. Προσδοκίες όπως η κατανόηση κι η συγχώρεση, που τελικά καταρρίπτονται, παρουσιάζονται μέσα από την ήρεμη φαινομενικά αλλά κουρασμένη θα έλεγα εγώ ψυχικά, φωνή του Robert Smith. Άλλωστε οι προσδοκίες μας, μας πληγώνουν. Αυτές που έχουμε από τους άλλους κι από εμάς. Αλλά γίνεται να μην έχεις προσδοκίες και να μην πορεύεσαι με αυτές;

Το Apart είναι ένα πολύ ωραίο συνοδευτικό κομμάτι για να περιμένεις πάνω από το τηλέφωνο να χτυπήσει “she waits all night for him to call but he won't call anymore”. Όχι από τον οποιονδήποτε αλλά από αυτήν/ αυτόν. Μη περιμένεις βέβαια να μη σε πάρει από κάτω. Θα σε πάρει. Από κάτω εννοώ, όχι τηλέφωνο. Το έχω δοκιμάσει. Αν δεν θες να περιμένεις πάρε εσύ. Ίσως κι αυτός/η περιμένει από σένα. Κάποιες ιστορίες όμως έχουν τελειώσει όσο κι αν δεν το θες, όσο κι αν δεν το περιμένεις, όσο κι αν δεν έχεις δώσει απαντήσεις ακόμα στα ‘’γιατί’’, όσο κι αν νόμιζες ότι θα κρατήσει για πάντα, όσο κρατάει αυτό το πάντα, “how did we get this far apart? we used to be so close together how did we get this far apart? Ι thought this love would last forever”.

Ένα γράμμα "A Letter To Elise" όπως γινόταν παλιά. Ένα γράμμα κι όχι ένα e-mail ή ένα τεράστιο μήνυμα στο inbox σου. Ένα χαρτί που το έχει αγγίξει ο άλλος κι οι λέξεις έχουν πάρει το σχήμα που τους έχει δώσει, για να μην πω ένα γράμμα με τα δάκρυα του άλλου και το κάνω μελό. Ένα γράμμα που ίσως εξηγεί “it doesn't matter what you say Ι just can't stay here every yesterday”. Αλλά πολλές φορές όσα και να πεις, όσες εξηγήσεις και να πάρεις τα πράγματα έχουν τελειώσει “there's nothing else Ι can really do at all”.

Και κάπου εκεί όταν έρχεται το τέλος φοβάσαι ότι δεν έχεις κάποιον να εμπιστευτείς. Στο Trust η φοβία φαίνεται φανερά “there is really no-one left you are the only one” μια φοβία που σε έναν χωρισμό δεν καταλαβαίνουμε πάντα. Δεν κλαίμε πάντα για τον άνθρωπο και τη σχέση που χάνουμε, κλαίμε για εμάς. Για το ότι δεν έχουμε πια την εμπιστοσύνη που ακολουθείται από φόβο και θα δυσκολευτούμε να την ξαναβρούμε στο πρόσωπο κάποιου άλλου.

Και στο End όταν συνειδητοποιούμε ότι όλα έχουν τελειώσει, αρνούμαστε την αγάπη δεν τη θέλουμε “please stop loving me”.  Γιατί την αγάπη θες να τη βιώνεις, να τη νοιώθεις, να την αγκαλιάζεις, να τη βλέπεις στις πράξεις και στο πέρασμα του χρόνου.

Ξεκινήσαμε χαρούμενα και τελικά καταλήξαμε με χωρισμούς και πόνο. Όμως εγώ θα θυμάμαι πάντα αυτό το άλμπουμ με χαρά γιατί υπάρχει μέσα το κομμάτι που μου αφιέρωσαν σε εκείνο το τηλεφώνημα. Και θα θυμάμαι αυτόν τον άνθρωπο και την ιστορία που τον συνοδεύει και θα χαμογελάω. Κι αν κλαις με τους cure συνοδεύοντας έναν χωρισμό σου, σου εύχομαι κάποια στιγμή να χαμογελάσεις κι εσύ με τις αναμνήσεις που θα σου φέρει.

Mixer

And my head's all the wrong size
It makes me want to try
Remember how it used to be
I can do all of these
I thought this love would last forever
Don't go away
Let's get happy!
You can never get enough
If you leave me now you leave all that we were undone
There's nothing else I can really do
Why won't you just believe?
You don't feel anymore
Please leave me alone
Please stop loving me