Φοίβος Δεληβοριάς: "Θα ’θελα οι άνθρωποι να πιστεύουν στο παρόν τους και στο αύριο"

Ο Φοίβος Δεληβοριάς, λίγο πριν τη φετινή δισκογραφική επιστροφή του, μίλησε αποκλειστικά στη Μαριέττα Μπάρλου και το Presspop.gr. Αναρωτιέται πώς έμπλεξε με αυτή τη δουλειά, θυμάται καθοριστικές στιγμές κατά τη διάρκεια της πολύχρονης πορείας του, μιλά για την Ελλάδα του σήμερα, ενώ παράλληλα, μας δίνει μια ιδέα για το τι πρόκειται να ακούσουμε στην “Καλλιθέα”.

Ο νέος δίσκος του Φοίβου Δεληβοριά θα κυκλοφορήσει επίσημα σε special edition CD και Digital album στις 23 Νοεμβρίου από την Inner Ear και είναι ήδη διαθέσιμο για προ-παραγγελία στο ψηφιακό κατάστημα του label καθώς και στο Bandcamp.

Φωτογραφίες: Πέτρος Κουμπλής

Πριν από λίγο καιρό συμπληρώθηκαν 90 χρόνια από τη γέννηση του Μάνου Χατζιδάκι. Πες μας μερικά πράγματα για τη γνωριμία σου μαζί του, αλλά και για το ρόλο που διαδραμάτισε κατά το ξεκίνημα της καριέρας σου.

Μου άρεσε να πηγαίνω σπίτι του. Ήταν σα να πηγαίνεις στο σπίτι ενός ιδιοφυούς παιδιού το οποίο είχε βρει έναν τρόπο να ελέγχει όλη την πόλη. Μέσα στο αίσθημά του υπήρχαν όλοι κι όλα. Όσοι τον αγνοούσαν ή τον πλήγωναν, αποκτούσαν μια πνευματική ρετσινιά που θα τους στοίχιζε διά παντός είτε το ήξεραν είτε όχι. Κι όσοι ήταν έστω κι ελάχιστα ωραίοι απέναντί του, έπαιζαν μαζί του κάποιες ώρες, με τα παιχνίδια του. Κι αυτό τους άλλαζε για πάντα. Εμένα δεν με βοήθησε μόνο στο ξεκίνημα. Κάθε μέρα από τότε, ξυπνάω για να παίξω με τη ζωή μου. Να είμαι ωραίος και ειλικρινής-και τα δυο θέλουν προσπάθεια. Να φτιάξω κάτι που δεν θα υπήρχε αλλιώς. Και να κοιμηθώ εξουθενωμένος.

Φέτος, με την κυκλοφορία του 7^ου άλμπουμ σου, συμπληρώνεις 26 χρόνια παρουσίας στη δισκογραφία. Όσον αφορά την επαγγελματική σου πορεία, ποιες είναι οι 3 πιο χαρακτηριστικές στιγμές κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ετών που σε στιγμάτισαν και θα θυμάσαι πάντα;

Μια φορά που έπαιζα μικρός με το Σαββόπουλο και άργησα να βγω στη σκηνή. Ξεχάστηκα και τον άφησα στο κενό ένα λεπτό. Όταν του ζήτησα συγνώμη μετά, μου είπε «Μα συγχωρούνται αυτά τα πράγματα;». Είχε απόλυτο δίκιο.

Μετά, στη συναυλία μου στη Φιλοσοφική το 1998. Είχε έρθει πάρα πολύς κόσμος και με το που παρουσιάζομαι μπροστά τους σκοντάφτω και πέφτω. Αμέσως μετά ακολούθησε μια από τις πιο ωραίες μέρες της ζωής μου. Αλλά εγώ το πρώτο πράγμα που θυμάμαι όταν τη θυμάμαι είναι η πτώση που προηγήθηκε.

Ύστερα θυμάμαι την Αρλέτα. Μετά από μια μεγάλη δική της πτώση, θα ξαναεμφανιζόταν σε ένα live μου στο «Γυάλινο». Της κρατούσα το χέρι όταν ανέβαινε. Και την είδα σε ένα δευτερόλεπτο να γίνεται ο δυνατότερος άνθρωπος στον κόσμο καθώς πλησίαζε το φως.

Ο νέος σου δίσκος, “Καλλιθέα”, πρόκειται να κυκλοφορήσει επίσημα από την Inner Ear στις 23 Νοεμβρίου. Ποιο είναι το κόνσεπτ αυτής της καινούργιας δουλειάς; Oι στίχοι σου εξακολουθούν και αυτή τη φορά να χαρακτηρίζονται από το γνωστό και γοητευτικό βιωματικό στοιχείο;

Ναι, το παράκανα μάλιστα αυτή τη φορά. Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο  πατρικό μου και αποτελείται από τραγούδια που μιλάν μέσα απ’τα μάτια ενός παιδιού που μεγαλώνει σ’ένα προάστιο του 80 και κοιτάει το μέλλον που έρχεται. Ακόμα και σ’ένα τραγούδι που έχω γράψει για την κόρη μου, της μιλάω ως το παιδί που ήμουν.

Στο νέο άλμπουμ, η παραγωγή φέρει την υπογραφή του Χρήστου Λαϊνά (Ονειροπαγίδα). Πώς προέκυψε η συνεργασία σου μαζί του και ποιες ήταν οι κυριότερες πινελιές που προσέθεσε στο τελικό αποτέλεσμα;

Ο Χρήστος είναι αληθινό genius. Μόλις κατάλαβε τι είναι τα τραγούδια που του έπαιξα, αποφάσισε να πάμε να τα  ηχογραφήσουμε στο πατρικό μου, χωρίς ηχομονώσεις, με την φυσική ακουστική του χώρου. Ο τρόπος που το έκανε ήταν γεμάτος φαντασία και εσωτερική όραση. Λειτούργησε ως Γκοστμπάστερ ή ως Εξορκιστής. Αιχμαλώτισε όλα τα παιδικά μου φαντάσματα και έβγαλε από μέσα μου κάποια δαιμόνια που το’χαν παρακάνει.

H “Καλλιθέα” ηχογραφήθηκε στο ομώνυμο προάστιο της Αθήνας και συγκεκριμένα στο πατρικό σου σπίτι. Περίγραψέ μας την εμπειρία του να δημιουργείς ένα άλμπουμ στο χώρο όπου μεγάλωσες και με τον οποίο έχεις ένα ιδιαίτερο συναισθηματικό δέσιμο.

Δεν ηχογραφήθηκε μόνο, αλλά και γράφτηκε εξ ολοκλήρου εκεί. Έφυγα απ’αυτό το σπίτι πριν 20 χρόνια ακριβώς. Το έβλεπα συνέχεια στον ύπνο μου και ήθελα να πάω να ψάξω τα παλιά μου πράγματα. Όταν πρωτοπήγα ήταν μαγικά. Βρήκα μυρωδιές, παλιά τεύχη και τετράδια, δίσκους που είχα ξεχάσει, αισθάνθηκα αυτομάτως τρομερά πλούσιος. Άλλες μέρες το αισθανόμουν να με απειλεί. Μια μέρα τέλειωσα να γράφω ένα τραγούδι και με το που βάρεσα την τελευταία νότα ένα τεράστιο κομμάτι σοβά έπεσε ένα χιλιοστό δίπλα από την καρέκλα μου. Ποιος ξέρει τι συμβαίνει με το γράψιμο;

Ακόμα και το εξώφυλλο της “Kαλλιθέας” παραπέμπει σε μεγάλο βαθμό στη δεκαετία του ’80. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα του σήμερα, αισθάνεσαι νοσταλγία για αυτή την περασμένη εποχή;

Όχι ακριβώς. Θα’θελα μόνο τα σπίτια να’ναι πιο ανοιχτά όπως τότε. Και οι άνθρωποι να πιστεύουν στο παρόν τους και στο αύριο. Τώρα όλοι τσακώνονται για το ποιο παρελθόν ήταν το καλύτερο γιατί ξέρουν πως το αύριο είναι δύσκολο και δεν έχουν βρει τον τρόπο να το αντιμετωπίσουν ενωμένοι.

Έχουν μεσολαβήσει 5 περίπου χρόνια από την τελευταία σου δισκογραφική δουλειά, “Ο Αόρατος Άνθρωπος”. Πώς κύλησαν για σένα τα πράγματα σε αυτό το μεσοδιάστημα, όσον αφορά το καλλιτεχνικό κομμάτι;

Έκανα ωραίες παραστάσεις, το «Καλοριφέρ», την «Αρμένικη Βίζιτα», τη συνεργασία με τη Μάρθα Φριντζήλα. Ασχολήθηκα για πρώτη φορά με μουσική για θέατρο και σινεμά. Κι άφησα το θέμα των τραγουδιών μου να εμφανιστεί μόνο του, όπως κάθε φορά.

Στον “Αόρατο Άνθρωπο” σε ακούσαμε να συνεργάζεσαι και με άλλους καλλιτέχνες, όπως η Αρλέτα και η Ρένα Μόρφη. Να περιμένουμε κάτι αντίστοιχο και αυτή τη φορά;

Όχι, εδώ είμαστε ερμητικοί τύποι. Εδώ συνεργάζομαι με το σπίτι μου, τον Χρήστο και μερικούς σπουδαίους μουσικούς.

Η εγχώρια σκηνή και κυρίως η αγγλόφωνη, υποστηριζόμενη σημαντικά και από την Inner Ear, βρίσκεται σε μεγάλη άνθιση τα τελευταία χρόνια. Ποια είναι η δική σου άποψη επ’αυτού; Υπάρχουν καλλιτέχνες με τους οποίους θα ήθελες να συνεργαστείς στο μέλλον για τη δημιουργία ενός καινούργιου δίσκου;

Υπάρχουν άνθρωποι που θαυμάζω πάρα πολύ. Ο Boy, o Παντελής Δημητριάδης, ο Larry Gus, τα Κτίρια τη Νύχτα μου έρχονται πρόχειρα στο νου. Δεν ξέρω αν θα προέκυπτε κάτι όπως συνεργασία. Είναι άνθρωποι όμως που δίνουν ποιητικό περιεχόμενο στην τωρινή ζωή, κάτι που θέλει κότσια κι επιμονή-γι’αυτό και δεν το κάνει κανείς, ούτε και το ζητάει κανείς από κανέναν.

Οι περισσότερες ζωντανές εμφανίσεις σου εξελίσσονται σε μια μεγάλη γιορτή για το κοινό, ενώ παράλληλα χαρακτηρίζονται από διαδραστικότητα. Εσύ με τη σειρά σου, πώς βιώνεις την ένταση μιας live συναυλίας;

Όλη μέρα δεν μπορώ να ησυχάσω. Είμαι ένας άνθρωπος που σχεδόν ποτέ δεν κάνει πάρτι από το φόβο της οργάνωσης και του αν θα περάσουν όλοι καλά. Πώς πήγα κι έμπλεξα μ’αυτή τη δουλειά;

Ποια είναι τα επερχόμενα σχέδιά σου μετά την κυκλοφορία του δίσκου; Θα σε δούμε και στο “σπίτι” της Inner Ear, την Πάτρα, για την παρουσίαση της “Καλλιθέας”;

Ε, βέβαια, χωρίς αμφιβολία. Ήδη έχω αρχίσει συζητήσεις.