Το Υπερεγώ Του "Τίποτα"

«Παράξενοι άνθρωποι κάνουν παράξενα πράγματα για παράξενους λόγους» είχε πει κάποτε η Κατερίνα Γώγου.. Μια έκφραση που μου έκανε τρομερή εντύπωση πριν από κάποια χρόνια όταν ξεκίνησα δειλά δειλά να ασχολούμαι με την ποίηση. Και για να μην παρεξηγηθώ εννοώ το συγκεκριμένο είδος ποίησης. Παράξενοι άνθρωποι λοιπόν.

Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω την εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου να αυτοπροβάλλεται. Υπάρχουν άτομα σε κάθε παρέα, σε κάθε κοινωνία και σε κάθε γωνιά του κόσμου που προσπαθούν με κάθε τρόπο να υπονομευόσουν τον διπλανό τους για φανούν αυτοί καλύτεροι. Άνθρωποι απαίδευτοι, κομπλεξικοί που δεν έχουν κάτι να προσφέρουν, όχι μόνο στον συνάνθρωπο τους ή στην κοινωνία, αλλά και στον ίδιο τους τον εαυτό. Δημιουργούν μια περσόνα την πλασάρουν δεξιά και αριστερά λες και οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν πως πίσω από αυτό υπάρχει το «τίποτα». Φοράνε τις μάσκες τους και κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και όταν κάποιος τους πει την αλήθεια, και όχι φυσικά αυτή που τους συμφέρει , τον κάνουν πέρα. Ένα καλό που μπορώ να σκεφτώ πως έφερε η κρίση είναι ότι έπεσαν οι μάσκες. Ξεγυμνώθηκε η αλήθεια που κρυβόταν πίσω από γελοία ρούχα, αρώματα, χορούς και πανηγύρια. Την αλήθεια που φοβούνται να την αντιμετωπίσουν λες και θα χάσουν την ψευτοασφάλεια που τους προσφέρει η περσόνα που έχουν υιοθετήσει. Είναι οι ίδιοι καταπιεσμένοι ατομιστές που όταν θα έρθει η στιγμή της κρίσης, θα κάτσουν με σταυρωμένα χέρια παθητικοί δέκτες.

Η επανάσταση ξεκινάει από τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν δεν καταφέρουμε να αλλάξουμε και να αποδεχτούμε τον εαυτό μας δεν θα αλλάξει τίποτα. Αν δεν αναρωτηθούμε ποιος είμαι και που πάω, θα φτάσει η στιγμή που ο ψεύτικος κόσμος μας θα γκρεμιστεί. Και τότε θα βρεθούμε χαμένοι μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό.

«Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό» Γιώργος Σεφέρης