Car Seat Headrest - Teens Of Denial

Ο ήχος των Car Seat Headrest παραπέμπει σε αυτόν που στα '90ς συνηθίζαμε να λέμε ως ''κλασσικός αμερικάνικος indie ήχος'' ή πιο απλά lo-fi. Αυτόν που υπηρετούσαν μπάντες σαν τους Pavement, Sebadoh, Guided By Voices κ.α. Οι περισσότεροι από αυτούς ηχογραφούσαν για λογαριασμό της νεοϋορκέζικης δισκογραφικής Matador, που μάλλον όχι εντελώς τυχαία κυκλοφορεί και την καινούργια δουλειά των Car Seat Headrest. ''Των'' Car Seat Headrest είπαμε; Λάθος. Car Seat Headrest είναι το προσωπικό project του Will Toledo από τη Virginia και οι υπόλοιποι απλά τον συνοδεύουν σε ηχογραφήσεις και συναυλίες. Οπότε έχουμε να κάνουμε με ένα one man show project. Το ''Teens Of Denial'' είναι ο δεύτερος δίσκος που ηχογραφούν για τη Matador, μετά το περσινό ''Teens Of Style''. Για την ακρίβεια το ''Teens Of Style'' ήταν επαναηχογραφημένα αποσπάσματα από το περίπου 10 album που είχε κυκλοφορήσει ο Will Toledo τη περίοδο 2012-2014. Οι ηχογραφήσεις όλων αυτών των δίσκων ήταν σπιτικές, αλλά το ταλέντο του Toledo και η αίσθηση ότι κάτι σπουδαίο παίζει με αυτόν, ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Οπότε το ''Teens Of Denial'' είναι ο πρώτος του δίσκος που δημιουργεί εξολοκλήρου για λογαριασμό της Matador.

Το ''Teens Of Denial'' πραγματεύεται την ιστορία ενός εφήβου λίγο πριν την ενηλικίωση, του Joe, και των προβλημάτων που αυτός αντιμετωπίζει. Αρκετά συνηθισμένη ιστορία, που έχει επανειλημμένα πραγματευτεί από το rock και σε άλλα concept albums, ανάμεσα τους και το αριστουργηματικό ''Zen Arcade'' των Husker Du. Οι εφηβικοί προβληματισμοί, η περιθωριοποίηση και τα μπλεξίματα με τον νόμο νεαρών ατόμων, είναι από τις μεγάλες παθογένειες της αμερικάνικης κοινωνίας και πολλοί καλλιτέχνες έχουν ασχοληθεί, μέσω του έργου τους, με αυτά. Στο μουσικό κομμάτι του δίσκου, ο Toledo χρησιμοποιεί ολόκληρη την αμερικάνικη rock παράδοση, εστιάζοντας στο πιο ανεξάρτητο κομμάτι της. Dream Syndicate, Lou Reed, πρώιμοι R.E.M., Pavement αλλά και κάποιες διάσπαρτες folk αναφορές, είναι οι βασικές επιρροές των Car Seat Headrest. Ο ήχος είναι όσο τραχύς χρειάζεται και η παραγωγή αναδεικνύει τον rough χαρακτήρα του πρωτόλειου υλικού. Στα περίπου 70 λεπτά του δίσκου, ο Toledo ξετυλίγει το κουβάρι του Joe, μέσω δώδεκα κομματιών-υποδείγματα για τον κιθαριστικό ήχο. Φυσικά σε έναν τέτοιο δίσκο δεν γίνεται να ξεχωρίσουν κάποια κομμάτια ως singles. Όλα εξυπηρετούν το συνολικό concept. Παρόλα αυτά περιέχει αποσπάσματα που θα γίνονταν παιάνες στους πάλαι ποτέ καραταιούς αμερικάνικους σταθμούς. Τέτοια είναι το ''Unfogiving Girl (She's Not An)'', το ''Vincent'' και το '' Just What I Wanted / Not Just What I Needed''. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στους τραγικά σοκαριστικά περιγραφικούς στίχους του ''Joe Gets Kicked Out of School for Using) Drugs With Friends (But Says This Isn't a Problem)''. Μία πραγματική γροθιά στο στομάχι και το ξεγύμνωμα μίας κοινωνίας που επιδιώκει να έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία και τα προβλήματά της να τα κρύβει κάτω από το χαλί. Προς το τέλος συναντάμε το καθαρτικό ''The Ballad Of Costa Concordia'' και το ''Connect the Dots (The Saga of Frank Sinatra)'' όπου η ιστορία οδηγείται στο φινάλε.

Πριν από αρκετά χρόνια κυκλοφορούσαν μπλουζάκια και πρωτοσέλιδα στον μουσικό τύπο με τον προβοκατόρικο τίτλο ''Stephen Malkmus is Genious''. Νομίζω το ίδιο αξίζει να γίνει σήμερα για τον Will Toledo. To ''Teens Of Denial'' κυκλοφόρησε και είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς από τώρα.