NOS Alive 2016: Ανταπόκριση από το μεγάλο μουσικό φεστιβάλ της Πορτογαλίας

Κείμενο και φωτογραφίες: Θανάσης Καρανίκας

Το αμέσως πιο δύσκολο, απ’ το να περιγράψεις με λόγια την εμπειρία του τελευταίου NOS Alive, είναι να αποφύγεις αυτό ακριβώς το κλισέ. Στην δεκαετή επετειακή του έκδοση, το φεστιβάλ φέτος δεν συμπεριλάμβανε απλώς το πιο δυνατό line-up της ιστορίας του, αλλά κι ένα απ’ τα καλύτερα όλων των φετινών φεστιβάλ της Ευρώπης. Όταν λοιπόν έχεις τους Radiohead να περιοδεύουν ξανά μετά από τέσσερα χρόνια, με έναν ολοκαίνουριο εξαιρετικό δίσκο, κι ένα playlist που εναλλάσεται συνεχώς προκαλώντας απανωτά εγκεφαλικά στους fans, τους σπουδαίους Arcade Fire σε μια απ’ τις μόλις πέντες συναυλίες που δίνουν παγκοσμίως , μια πληθώρα hot ονομάτων της σύγχρονης indie/alternative αλλά και electronica σκηνής που βρίσκονται στο απόλυτο peak τους, όπως Foals, Tame Impala, Father John Misty, M83 κλπ, αλλά και ζωντανούς μύθους σαν τους Pixies και τους Chemical Brothers, σε συνδυασμό με την μαγευτική Λισαβόνα αλλά και το αρκετά φθηνό (σε σύγκριση με αντίστοιχα φεστιβάλ) τριήμερο εισιτήριο των 120 ευρώ, είναι πολύ δύσκολο να αντισταθείς σ’ αυτή την μεγάλη πρόκληση. Eιδικά αν είσαι λάτρης του συναυλιοτουρισμού.

Βρεθήκαμε λοιπόν στην πανέμορφη πρωτεύουσα της Πορτογαλιάς για μια περίπου εβδομάδα, τερματίζοντας τον όρο "ζω ένα όνειρο", από κάθε άποψη.  Το φεστιβάλ διεξήχθη στην περιοχή Alges, 10 χλμ από το κέντρο της πόλης και παράλληλα του ποταμού Τάγου, σε έναν υπέροχο χώρο με 6 stages, και συγκέντρωσε απ’ ότι μάθαμε γύρω στους 55.000, απ’ όλα τα σημεία της Ευρώπης (και όχι μόνο). 

Μέρα 1^η (7 Ιουλίου):

Το «πάρτυ» για μας ξεκινά γύρω στις 6 το απόγευμα, απ’ την τρίτη μεγαλύτερη σκηνή του φεστιβάλ, το NOS Clubbing όπου φιλοξενούσε κυρίως τους καλλιτέχνες της ηλεκτρονικής μουσικής. Αρχή με τον αγαπημένο και των ελληνικών ραδιοφώνων Xinobi, όπου παρέα με την τετραμελή μπάντα του παρουσιάσαν ένα μονόωρο σετ βασισμένο στο περσινό πρώτο άλμπουμ του, από όπου έχει ξεχωρίσει το «Mom And Dad». Η πιο δυνατή στιγμή του λάιβ ήρθε βέβαια όταν έπαιξαν το «And I Say», τραγούδι του Nicolas Jaar, το όποιο έχει μιξάρει στο παρελθόν ο Xinobi. Aκολούθησαν οι Bob Moses, επίσης με περσινό εξαιρετικό ντεμπούτο, που αν και ο ήλιος βαράγε ακόμα για τα καλά, δημιούργησαν μια σαγηνευτική σκοτεινή ατμόσφαιρα, ακριβώς αυτή που θα περιμένε κάποιος που έχει ακούσει τη μουσική τους. Κι όπως φάνηκε δεν ήταν και λίγοι, μιας και sing-along υπήρχε σε αρκετά κομμάτια, αλλά και αρκετός κόσμος μαζεύτηκε να τους ακούσει απ' την αρχή, δεδόμενης πάντα και της ώρας. Και στις δύο περιπτώσεις των Xinobi & Bob Moses, ήταν εύκολο και πολύ ευχάριστο να διακρίνεις το πόσο απολάμβαναν την συμμετοχή τους σε μια τόσο μεγάλη μουσική διοργάνωση, δίχως να νοιάζονται για το αν είναι τα πιο «μικρά» ονόματα της ημέρας, και δίνοντας το 100% της ενέργειάς τους.

Xinobi

Bob Moses

Ώρα 20:15 και μεταφερόμαστε γρήγορα στην δεύτερη μεγαλύτερη σκηνή, το Palco Heineken για να πιάσουμε μια καλή θέση για τον John Grant, που θα ξεκινούσε σε μισή ώρα. Χωρίς πολλές λεπτομέρειες, η εμφάνιση αυτή ψηφίζεται ως η κορυφαία κατ’ εμέ, όλης της πρώτης μέρας του φεστιβάλ. Με έμφαση στην τελευταία δισκογραφική του δουλεία, αλλά και με τις πιο δυνατές στιγμές των δύο προηγούμενων, απολάυσαμε καθηλώμενοι μια συναυλία όπου τα beats εναλλάσονταν τόσο αρμονικά με τα piano ballads και τα μοναδικά φωνητικά του ξεσπάσματα. Εμφανίστηκε ντυμένος με αθλητικά, τρομερά άνετος και πάντα με το ιδιαίτερο χιούμορ που τον διακατέχει και μας συγκίνησε απίστευτα με την αφοπλιστική καυστικότητα και ειλικρίνεια των τραγουδιών του. Mια σπάνια φώνη, ένας πραγματικά συγκλονιστικός καλλιτέχνης, που τα τελευταία χρόνια παλέυει με την νόσο του AIDS, πράγμα που αναπόφευκτα σε κάνει να τον θαυμάζεις ακόμα περίσσοτερο για αυτό που παρουσιάζει τόσο μα τόσο άρτια. “There's nothing more beautiful than your smile as it conquers your face. There's nothing more comforting than to know, know you exist in this time, in this place…” τραγουδάει κλείνοντας με το υπέροχο «Dissapointing», και μας αφήνει μαγεμένους να προχωρούμε προς την κεντρική μεγάλη σκηνή, μήπως και προλάβουμε έστω και λίγο τον Robert Plant, αλλά και για να πιάσουμε μια καλή θέση για τους Pixies.

John Grant

Και όντως φθάνουμε όταν οι R.Plant & The Sensational Space Shifters παίζουν ένα Medley με τραγούδια των Zepellin. Στο «Whole Lotta Love» γίνεται ο αναμενόμενος χαμός, ενώ το σετ κλείνει με το «Rock And Roll» από το θρυλικό “IV” τους, από το 1971. Απ’οσο μπόρεσα να καταλάβω ήταν μια πολύ καλή εμφάνιση, κυριώς όσον αφορά το παίξιμο της μπάντας, μιας και τα φωνητικά του 67άρη πλέον Plant, μοιάζουν αρκετά κουρασμένα.

Ακριβώς στις 22:45 την σκηνή καταλαμβάνουν οι Pixies όπου για μιάμιση ώρα μας χάρισαν ένα επικό σετ 29(!) κομματιών, ανάμεσα στα οποία και τρία τραγούδια απ’ τον επέρχομενο δίσκο τους, που κυκλοφορεί το Σεπτέμβρη. Μάλιστα τα δύο απ’ αυτά παίχτηκαν σε παγκόσμια πρώτη, καθιστώντας τη συγκεκριμένη συναυλία ακόμα πιο μοναδική και αξιομνημόνευτη. Τα λόγια είναι περιττά, η μπάντα αν και άργησε λίγο να βρει τον ήχο της πάνω στη σκηνή, μας ταξίδεψε στο χρόνο προκαλώντας πραγματική ρίγη σύγκινησης με τα τόσα πολλά anthems τους που έχουν μεγαλώσει 2+ γενιές πλέον. Προσωπική αγαπημένη στιγμή το «Brick Is Red», ένα απ’ τα λιγότερα γνωστά κομμάτια των Pixies που δεν παίζουν πολύ συχνά ζωντανά, αλλά φυσικά και η τριπλέτα των Where Is My Mind/Here comes your man/Vamos που προκάλεσε τον αναμενόμενο πανικό. Δυστυχώς απ’ το σετ απουσίαζε το «Hey», για κάποιο λόγο. Mια συναυλία, με μια μπάντα σαφώς όχι στο απόγειο της, αλλά που σε κάθε περίπτωση σε έκανε να νιώθεις πολύ τυχερός να την κουβαλάς στη «συλλογή» σου για πάντα.

Pixies

Ώρα 01:00 και οι headliners της βραδιάς Chemical Brothers ανοίγουν το σετ τους με μια εντυπωσιακότατη πράσινη πυραμίδα φωτός και τις πρώτες νότες του «Hey Boy Hey Girl». Ένα σετ που δεν έλειψαν ούτε οι καλύτερες στιγμές της δισκογραφίας τους, αλλά ούτε και οι πιο σημαντικές του περσινού «Born In The Echoes». Σε γενικές γραμμές όμως, και μετά λύπης, ήταν η μεγάλη και ίσως η μοναδική απογοήτευση του τριημέρου. Μπορεί να παρουσιάσαν ένα φοβερό σόου από πλευράς video art και φωτισμών, κι ένα διόλου ευκατραφρόνητο playlist, όμως σε σύγκριση με ότι άλλο παρακολουθήσαμε τις τρεις ημέρες, φάνταζε αρκετά αποστηρωμένο και εώς ενοχλητικά στημένο. Θα προτιμούσαμε να τους απολαμβάναμε στην ηλεκτρονική σκηνή του φεστιβάλ, πράγμα βέβαια αδύνατον για το μεγέθος και το εκτόπισμα του ονόματός τους. Πάντως συνολικά η εμφάνιση τους ως headlinear σε ένα τέτοιου είδους φεστιβάλ αδικούταν εξ αρχής, μιας και περισσότερο με dj σετ έμοιαζε, παρά με συναυλία. Η ανταπόκριση του κοινού βέβαια ήταν ενθουσιώδης και σε κάθε περίπτωση, ήταν το μεγάλο πάρτυ της βραδιάς.

Chemical Brothers

Για το κλείσιμο της πρώτης μέρας, απολαύσαμε τους 2manydjs (μέλη των Soulwax που δυστυχώς παίζανε προηγουμένως παράλληλα με τους Pixies) πίσω στην Heineken Stage, όπους μετέτραψαν τη σκηνή σε ένα τεράστιο κλαμπ. Ένας πανζουρλισμός από house, techno, disco μελωδίες δε κατάφερε να μας αφήσει στιγμή ακλόνητους παρά την (γλυκιά μεν) κούραση των τόσων ωρών.

Μέρα 2^η (8 Ιουλίου):

Δεύτερη και πιο δυνατή από άποψη ονομάτων, μέρα του φεστιβάλ και με το excitement να έχει χτηπήσει κόκκινο. Η τριπλέτα Foals-Tame Impala-Radiohead που θα ακολουθούσε αργότερα, δεν άφηνε περιθώρια του να μην είσαι στην κεντρική σκηνή από πολύ νωρίς για την καλύτερη δυνατή θέση. Έτσι μετά από ένα μικρό πέρασμα στους Jagwar Ma από την Heineken (πολύ καλοί αν και τα τραγούδια τους χαρακτηρίζονται από μια συγκεκριμένη μελωδική φόρμα και κλιμάκωση που τα κάνει να μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους), φτάνουμε γύρω στις 6:30 στην κεντρική σκηνή όπου τέλειωναν την εμφάνισή τους οι “Years & Years” στους οποίους δε μπορώ να καταλάβω τι ωραίο βρίσκουν οι (πολλοί) φαν τους. Στις 7:30 οι Foals αναλαμβάνουν δράση και βάζουν κυριολεκτικά φωτιά στο πάλκο. Ήμουν υποψιασμένος για το πόσο καλοί είναι στο ζωντανό, καθώς επίσης για το πόσο φανατικό είναι το κοινό τους, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν περίμενα κάτι τέτοιο. Απλά το μόνο που θα αναφέρω είναι πως τα αλεπάλληλα pit που δημιουργήθηκαν, μας χάρισαν αρκετούς μώλωπες, αλλά ευτυχώς και μια ακόμα καλύτερη θέση λίγα μέτρα μπροστά απ’ τη σκηνή. Παίξαν ένα best of από τους τέσσερις δίσκους τους με κορυφαία στιγμή το κτηνώδες και άκρως ξεσηκωτικό Inhaler. Εξαιρετικοί και αντάξιοι της δημοφιλίας τους. 

Foals

Ώρα 21:00 και οι Tame Impala ξεκινούν με το «Let It Happen» τόσο δυνατά, πως σε έπειθαν πως θα μπορούσαν να είναι αυτοί οι headliners της βραδιάς. Στη μονοώρη δική τους εμφάνιση, και κομφετί λουστήκαμε, και τραγουδήσαμε με όλη μας την φωνή τραγούδια όπως τα «Elephant», «The Less I Know The Better» και «Feels Like We Only Go Backwards». Με επιβεβαίωσαν πως είναι μάλλον το πιο σημαντικό γκρουπ της δεκαετίας των 2010’ς. Το περσινό, αριστουργηματικό, Currents λόγω της περιορισμένης διάρκειας του λάιβ, περιορίστηκε δυστυχώς σε 5 μόλις επιλογές, ενώ θα θέλαμε να ακούσουμε και τα «Eventually» & «Cause I’m A Man» σαν τρελοί. Πάρα πολύ δυνατή στιγμή του φεστιβάλ, στην 5άδα των καλύτερων συνολικά, μια μπάντα που αφήνει πολλές ελπίδες και προσδοκίες για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα στο μέλλον. Μια κοπέλα ανεβασμένη στους ώμους του φίλου της, έδειχνε συνεχώς το στήθος της στην κάμερα πράγμα που δεν άφησε φυσικά και ο ίδιος ο Kevin Parker ασχολίαστο, λέγωντας «I can see what are you doing Lisbon…So it's a festival...You can do whatever you want. Take off your clothes!», με αρκετούς φεστιβαλίστας να ακολουθούν την προτροπή του!

Tame Impala

Τα ψέματα τελειώνουν και στις 22:45 φτάνει ο πιο σημαντική στιγμή του τριημέρου. Χωρίς καμία υπερβολή το λάιβ των Radiohead ήταν το κεντρικό θέμα ενδιαφέροντος όχι μόνο όλου του φεστιβάλ, αλλά και σχεδόν ολόκληρης της πόλης, εκείνες τις μέρες. Kαι ο πιο βασικός λόγος που βρέθηκα κι εγώ εκεί. Ακόμα και στο κέντρο της Λισαβόνας υπήρχε κόσμος με πλακάτ στα χέρια που ζητούσε απεγνωσμένα ένα εισητήριο για την sold out από καιρό, δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, χωρίς δυστυχώς κάποια επιτυχία.

Ο Thom Yorke και η παρέα του βγαίνουν στην σκηνή με τη φωνή της Nina Simone στο sample που έχουν επιλέξει για intro. Ξεκινούν με το «Burn The Witch», εδώ αρκετά πιο κιθαριστικό, και συνεχίζουν με άλλα τέσσερα καινούρια τραγούδια, ακριβώς με τη σειρά που τα συναντούμε και στο δίσκο (τακτική που ακολουθούν σε όλη την περιοδεία μέχρι στιγμής). Η συνέχεια επιφύλλασε αρκετές εκπλήξεις, και αρκετές επιλογές από τους πρώτους δίσκους, κάτι που είχε να συμβεί αρκετά χρόνια στα σετ των συναυλιών τους. Το «Lotus Flower» ακούστηκε καλύτερο από ποτέ. Το «Exit Music» μαγέψε και προκάλεσε απόλυτη σιγή και πλήρη μυσταγωγία. Tα χορευτικά του Thom στο «The Gloaming» σε συνδυασμό με τα υπέρχοα visuals μας παρέσυραν. To «Ιdentikit» απ’ την καινούρια σοδειά, αποδεικνύει το πόσο καλύτεροι ακούγονται στο λάιβ. Το «Reckoner» ήταν ένα ακόμα μια μεγάλη και συγκινητική στιγμή, μέχρι να έρθουν τα δύο καταπληκτικά encore με πολλές διαχρονικές κορυφαίες στιγμές του γκρουπ. “Nude”, “Paranoid Android”, “2+2=5”, “There There” και το πρώτο encore δε θα μπορούσε να ‘ναι καλύτερο. Το «Creep», προς έκπληξη πολλών, παίχτηκε σε μια απ' τις πρώτες εμφανίσεις του εδώ και 7 χρόνια, ενώ με το «Karma Police» μας αποχαιρέτησαν έπειτα από ένα τεράστιο sing-along, που συνεχίστηκε για αρκετά λεπτά μετά από το τέλος του κομματιού.

Παρά τα αρκετά κατά διαστήματα πρόβληματα που είχαν με τον ήχο (όπως και όλοι οι καλλιτέχνες της μεγάλης σκηνής) οι Radiohead μας χάρισαν μια συγκλονιστική συναυλία, που προσωπικά μου είναι αδύνατον να περιγράψω. Μια φοβερή εμπειρία για τους πρωτάρηδες και ένα τεράστιο δώρο για τους μυημένους fans. Σ’ αυτό δε διαφώνησε απολύτως κανείς.

(Ολόκληρη η συναυλία είναι πλέον διαθέσιμη από pro-shot στο YouTube σε πολύ καλή ανάλυση και ποιότητα, για όσους θέλουν να πάρουν μια καλή γεύση.)

Κατευθυνθήκαμε, αρκετή ώρα μετά, προς τις άλλες σκηνές όπου δίχως επιτυχία, απ' την πολυκοσμία, καταφέραμε να απολαύσουμε κάτι άλλο.

Kλείσαμε την βραδιά μ’ αυτό που μας άφησαν οι Radiohead. Ίσως και να 'ταν καλύτερα έτσι.

Radiohead

Μέρα 3η (8 Ιουλίου):

Η πιο ζεστή από άποψης θερμοκρασίας μέρα του φεστιβάλ, και η πιο ωραία μιας και η μοναδική γεύση της χθεσινής μέρας διακατεχόταν συνέχεια από αντίστοιχες όμορφες στιγμές.

Ξεκίνημα με τους Little Scream, ένα μείγμα art rock και αμερικάνικης φολκ, τους οποίους δε γνώριζα σχεδόν καθόλου, αλλά με εντυπωσίασαν πολύ θετικά. Σε ένα τραγούδι τους συνόδευσε ο Richard Parry των Arcade Fire στην κιθάρα, μεγεθύνοντας ακόμα περισσότερο την ανυπομονησία μας για το μεγάλο λάιβ της βραδιάς. Στη συνέχεια οι …πολιτογραφημένοι Έλληνες πια, αγαπήμενοι Calexico, στην πιο ωραία απ' τις τέσσερις συναυλίες τους που έχω παρακολουθήσει, δώσανε ένα world χρώμα, το οποίο έλειπε απ' το φεστιβάλ, τουλάχιστον σ' αυτά που είχα εγώ παρακολουθήσει μέχρι στιγμής. Τα πνευστά κλέψανε την παράσταση για ακόμα μια φορά, ενώ το κλείσιμο με το «Guero Canelo» ενθουσίασε τους πάντες και στήθηκε ένας τεράστιος χωρός στην Heineken Stage.

Calexico

Διάλλειμα για φαγητό, τουαλέτες, κι εφοδιασμό υγρών για την κεντρική σκηνή όπου πριν τους Arcade Fire παρακολουθήσαμε τους Band Of Horses να δίνουν μια μεγαλειώδη εμφάνιση. Προσωπικά γνώριζα μόνο τα 4-5 πιο γνωστά κομμάτια τους, μιας και δεν είναι τόσο του στυλ μου, όμως εκτίμησα τρομερά και απόλαυσα καθηλωμένος αυτό που έβλεπα. Η πιο ευχάριστη έκπληξη του φεστιβάλ, με σιγουρία και ο καινούριος τους δίσκος παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρον.

Οι Arcade Fire απ' όσο γνωρίζουμε βρίσκονται στο στούντιο ετοιμάζοντας την πέμπτη τους δουλειά, που θα κυκλοφορήσει ενδεχομένως την ερχόμενη άνοιξη. Η τελευταία φορά που μας απασχολήσαν συναυλιακά ήταν το καλοκαίρι του 2014, στην περιοδεία του «Reflektor», ένα κονσεπτ στο οποίο βασίστηκε αρκετά και η φετινή, μίνι περιοδεία τους. Στην μόλις 3η απ' τις 5 συναυλίες τους λοιπόν, χάρισαν στο Πορτογαλικό (και όχι μόνο) κοινό μια ανεπανάληπτη εμπειρία, ξεκινώντας με το «Ready To Start» που προκάλεσε πραγματικά σεισμό, κι ένα τεράστιο sing-along . Σε πλήρη απαρτία, 12 άτομα πάνω στη σκηνή, φάνταζαν πραγματικά τεράστιοι, δίνοντας σου την εντύπωση ότι ολόκληρο το NOS διοργανώθηκε για αυτούς. Ακόμα και η ίδια σκηνή έμοιαζε στα μάτια σου διπλάσια σε μέγεθος απ’ τις προηγούμενες μέρες. Κάνανε ένα πέρασμα απ' όλους τους δίσκους, παίζοντας 4-5 κομμάτια απ’ τον καθένα, ακόμα κι απ το «Neon Bible», που είχε ελαφρώς παραγκωνιστεί στην τελευταία περιοδεία. Στο «Neon Bible» ανήκαν λοιπόν και μερικές απ' τις πιο δυνατές στιγμές τους λάιβ, με το «No Cars Go» να ακούγεται όσο επικό το φανταζόσουν, ενώ τα «Intervention» & «Ocean Of Noise» ήταν απλά ανατριχιαστικά. Στο δεύτερο μάλιστα, συνόδευσαν τους ήδη δύο πνευστούς της μπάντας, και οι δύο πνευστοί των Calexico, απογείωνοντας το κλείσιμο του κομματιού στο ουράνια. Η Regine Chassagne σαν νεράιδα, χάρισε μια ακόμα υπέροχη ερμηνεία και σκηνική παρουσία στο «Sprawl II», ενώ το «Afterlife» μπορεί να χαρακτηριστεί με σιγουριά ένα instant classic τραγούδι τους. Τρομερή ενέργεια, φανταστικό σετλιστ, με το κλείσιμο να στηρίζεται στο κλασσικό πια «Funeral». «Tunnels», «Rebellion», «Power Out» & «Wake Up,» και τα λόγια τελειώνουν εδώ. Η κορυφαία μάλλον μπάντα της γενιάς της, στην καλύτερη στιγμή της, ένα κράμα μουσικών προσωπικοτήτων που είναι γεννημένοι για αυτό ακριβώς το πράγμα. Μιας και τους έχω ξαναπολαύσει ζωντανά και στο παρελθόν, μπορώ με σιγουριά να μιλήσω για την απόλυτη Arcade Fire-σε-όλο-τους-το-μεγαλείο, συναυλία.

Arcade Fire

Ακολούθησε άλλο ένα εκ των κορυφαίων acts του τριημέρου, οι M83 που μας βάλανε στο παιχνίδι αμέσως με το «Reunion». Μια μίξη απ' όλα τα μεγάλα χιτ τους (τρελό πανηγύρι στο «Midnight City») και 4 επιλογές απ το φετινό τους "Junk". Ο ήχος τους ήταν ο καλύτερος όλων των εμφανίσεων στη μεγάλη σκηνή, καθώς και οι φωτισμοί τους εντυπωσιακότατοι.

Η τρίτη και τελευταία μέρα κλείνει με ένα μισάωρο πέρασμα απ' το "αρρωστημένο" και φουλ ψυχεδελικό λάιβ της Grimes, ενώ με τις τσιτάτες ριφιές των Ratatat χτυπηθήκαμε με όση δύναμη μας είχε απομείνει στις 4 το πρωί.

Στα λίγα, αλλά σημαντικά αρνητικά του φεστιβάλ:

- Ο όχι τέλειος ήχος στην βασική σκηνή, που σε καμία περίπτωση δε σου χαλούσε το υπέροχο vibe, αλλά δεν άφησε τις εξαιρετικές εμφανίσεις των περισσοτέρων καλλιτεχνών, να απογειωθούν στο έπακρο.

- Ο υπερπληθυσμός του φεστιβάλ. Νομίζω πως ένα 5άρι χιλιάδες λιγότερο θα έκανε τα πράγματα πολύ πιο άνετα για τους παρευρισκομένους.

- Δυνατά ονόματα στις μικρές σκηνές, μετά τους headliners της μεγάλης. Για παράδειγμα, ήταν αδύνατο να δεις από μια εξιοπρεπή θέση κι εντός της σκηνής τους Hot Chip, μετά ακριβώς από τους Radiohead, αφού όλο σχεδόν το πλήθος μεταφέρθηκε απ' τη μεγάλη σκηνή, στην Heineken όπου είναι 6-7 φορές μικρότερη. Έτσι προσωπικά, έχασα την συναυλία τους για την οποία άκουσα τα καλύτερα σχόλια, την επομένη μέρα.

- Τα παράλληλα acts των Foals/Father John Misty & Tame Impala/Courtney Barnett που σε βάζανε σε μεγάλα διλλήματα. Πολύ κρίμα.

- Ο περιορισμένος αριθμός προιόντων των merchandise. Όσοι (...καλή ώρα) αφήσαν τα ψώνια τους για την τελευταία μέρα, φύγανε με σχεδόν άδεια χέρια.

- Οι λίγες και απομακρυσμένες τουαλέτες, για το πλήθος του κόσμου.

Στα θετικά της διοργάνωσης, εκτός προφανώς απ' το μουσικό-συναυλιακό κομμάτι, οι πολύ λογικές, για φεστιβάλ, τιμές (2,5 ευρώ η μπύρα σε αντίθεση με το 5άρι του ανεκδιήγητου πλέον δικού μας Rockwave), η πολύ ωραία τοποθεσία δίπλα στον Τάγο, η εύκολη και οικονομική μετακίνηση με τρένο απ' το κέντρο της πόλης. Και φυσικά η πλειοψηφία του κοινού, γεμάτη χαμόγελα, ζωντάνια, διαθέση για τραγούδι, χορό αλλά και γνωριμίες και  ανταλλαγές απόψεων, ζούσε την κάθε συναυλία με πραγματικό πάθος μακριά από ανούσιες καφρίλες.

Δεν έχω εμπειρία από άλλο φεστιβάλ ανάλογου ή και μεγαλύτερου βεληνεκούς, για να συγκρίνω, παρ' όλα αυτά το NOS και σε συνδυασμό με την υπέροχη Λισαβόνα άξιζε και με το παραπάνω τα λεφτά του. Μια τεράστια μουσική γιορτή με, κυρίως, πράγματα που συμβαίνουν τώρα στην παγκόσμια σκηνή. Ένα line-up που ξεπέρασε κάθε προηγούμενο και που δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχα μεγαλύτερα φεστιβάλ.

Τέλος, το κερασάκι στην τούρτα όλου του ταξιδίου ήταν η νίκη της Πορτογαλίας την Κυριακή στο Euro. Η κατάσταση που επικρατούσε στην πόλη ήταν απερίγραπτη, έτσι το τριήμερο πανηγύρι κατέληξε τελικά σε τετραήμερο.

Ίσως να χρειαστεί ακόμα καιρός για να καταλαγιάσουν μέσα μου όλες αυτές οι εικόνες και οι εμπειρίες και είμαι βέβαιος πως με την πάροδου του καιρού θα φαντάζουν όλο και πιο μυθικά.

"It was all a dream", όπως έγραφε και μια φωτεινή επιγραφή εντός του χώρου του φεστιβάλ.

Στα επόμενα (και να μην αργήσουν)...

--------------------------------------------------------------------

Συνοπτικά και (όσο το δυνατόν) αξιολογικά, μόνο από τα λάιβ που παρακολούθησα ολοκλήρα ή στο μεγαλύτερο μέρος τους:

1. RADIOHEAD
2. ARCADE FIRE
3. TAME IMPALA
4. M83
5. JOHN GRANT
6. PIXIES
7. BAND OF HORSES
8. FOALS
9. 2MANYDJS
10. RATATAT
11. BOB MOSES
12. THE CHEMICAL BROTHERS
13. CALEXICO
14. GRIMES
15. XINOBI
16. LITTLE SCREAM
17. JAGWAR MA