Pixies - Head Carrier

Για όλους εμάς κατά που κατά καιρούς γράφουμε για δίσκους, μία από τις στιγμές που περιμένουμε είναι εκείνη κατά την οποία θα γράψουμε για κάποιο από τα πολύ αγαπημένα μας συγκροτήματα. Για κάποια από αυτές τις μπάντες που σημάδεψαν ανεξίτηλα τη ζωή μας και καθόρισαν οριστικά και αμετάκλητα τη μουσική που ακούμε. Για εμένα ένα τέτοιο συγκρότημα είναι οι Pixies. Από τη πρώτη στιγμή που ο διπλανός μου στο σχολείο μου έδωσε μία ενενηντάρα κασέτα, που είχε γράψει από τον μεγαλύτερο ξαδερφό του που άκουγε ''καλή'' μουσική, και στη μία πλευρά είχε το ''Surfer Rosa'' και στην άλλη το ''Doolittle'', ήξερα ότι δυσκολά θα ξεμπερδέψω με αυτή τη μπάντα. Οι Pixies ήταν από αυτούς που καθόρισαν τον ανεξάρτητο κιθαριστικό ήχο. Τα τρίλεπτα κομμάτια τους είχαν σαφέστατα pop λογική, που επενδύονταν με παράξενες και θορυβώδεις κιθάρες, ενώ και η στιχουργική του Black Francis κινούνταν σταθερά στα όρια του ακατάληπτου. Οι Pixies δημιούργησαν σχολή και είναι μάλλον αυτοί που ευθύνονται για τα pop hooks που είχαν οι Nirvana στον ήχο τους, μιας και ο Cobain ήταν φανατικός θαυμαστής τους. Και ας μη γελιόμαστε, αν οι Nirvana δεν είχαν αυτά τα pop hooks, θα ήταν άλλο ένα συγκρότημα του σκληρού ήχου και η σκηνή του Seattle δεν θα είχε υπάρξει ποτέ. Σίγουρα όχι στο μέγεθος που την έχουμε τώρα στο μυαλό μας. Οι Pixies, στην πρώτη φάση της πορείας τους, έδρασαν για μικρό διάστημα λίγων ετών, πρόλαβαν όμως να κυκλοφορήσουν τέσσερις αριστουργηματικούς δίσκους και να αφήσουν μία παρακαταθήκη αντιστρόφως ανάλογη του βραχύβιου της ζωής τους. Μετά τη διάλυση των Pixies, ο καθένας ακολούθησε το δρόμο του. Η Kim Deal έφτιαξε τους Amps και τους αρκετά γνωστούς Breeders, με τους τελευταίους να έχουν ένα από τα γνωστότερα singles των '90ς, το ''Cannonball''. Ο Black Francis έγινε Frank Black και κυκλοφορούσε σχεδόν κάθε χρόνο ένα προσωπικό album. Τα δύο πρώτα ήταν πολύ καλά αλλά από εκεί και πέρα τον πήρε η κάτω βόλτα. Εξάλλου κανείς δεν έχει υπογράψει μόνιμο συμβόλαιο με την έμπνευση εκτός και σε έλεγαν Lou Reed. Ο Frank Black έγινε προβλέψιμος και τίποτα δεν θύμιζε τον σχεδόν παράφρονα νεαρό της εποχής των Pixies. Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και αφού είδαν ότι τα προσωπικά τους projects είχαν βαλτώσει, αποφάσισαν να παραμερίσουν τις προσωπικές τους διαφορές και η επιστροφή των Pixies για συναυλίες ήταν πια γεγονός. Σοφά αποφάσισαν, αφού με την έμπνευση δεν είχαν πλέον και τις καλύτερες σχέσεις, να μην δοκιμάσουν να γράψουν καινούργιο υλικό. Άντεξαν για μία δεκαετία, παίζοντας ανά τον κόσμο, αλλά το 2014 κυκλοφόρησαν καινούργιο δίσκο, που όπως φαντάζεστε ήταν πραγματικά χάλια. Προσωπικά πιστεύω ότι το ''Indie Cindy'' είναι ο χειρότερος δίσκος ever, που στη ράχη του φέρει το όνομα ενός τόσο σπουδαίου συγκροτήματος. Οι κριτικές ήταν αναμενόμενα αποκαρδιωτικές, κάτι που σίγουρα προβλημάτισε τον χοντρούλη και τη παρέα του. Όλη αυτή η παρακμή τους πείσμωσε και σκέφτηκαν ότι αν λειτουργήσουν ορθολογικά μπορούν να κάνουν κάτι καλύτερο. Αυτό κυκλοφόρησε φέτος, ονομάζεται ''Head Carrier'', και είναι όντως καλύτερο από το προκάτοχό του.

Όταν λέμε ότι αποφάσισαν να λειτουργήσουν ορθολογικά, εννοούμε ότι στο ''Head Carrier'' προσπάθησαν να θυμίζουν όσο το δυνατόν περισσότερο τους Pixies της αρχικής περιόδου. Πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση ήταν το εξώφυλλο, που παραπέμπει ευθέως σε αυτά της 4AD περιόδου τους. Δεύτερο βήμα, τα τραγούδια πρέπει να έχουν κάτι από τον αέρα των Pixies, να θυμίζουν κάτι από αυτά που κυκλοφόρησαν οι Pixies παλιά. Το έκαναν και αυτό. Φυσικά το νέο υλικό δεν έχει τη φρεσκάδα που είχαν τα παλιά τους κομμάτια όταν κυκλοφορούσαν αλλά έχει αναμνήσεις από αυτά. Ναι ξέρω προφανώς οσμές ναφθαλίνης περιβάλλουν τα καινούργια τραγούδια, αλλά σίγουρα είναι προτιμότερες από το να έβγαζαν ένα ''Indie Cindy'' vol.2. Το ομώνυμο κομμάτι φέρνει κάτι από το ''Trompe Le Monde'', το ''Um Chagga Lagga'' κάτι από την ''ισπανόφωνη'' περίοδο του E.P. ''Come On Pilgrim'', το ''Might As Well Be Gone'' έχει κάτι από ''Bossanova'' και πάει λέγοντας. Όλα κάτι γνώριμο θυμίζουν και ξυπνάνε μνήμες. Το ''Head Carrier'' είναι ένας μέτριος προς το συμπαθητικός δίσκος, που απλά θυμίζει το ένδοξο παρελθόν, χωρίς όμως τη σπιρτάδα που αυτό είχε. Ελπίζω το παρόν κείμενο να μην αποτελέσει αφορμή για να ξεκινήσει κάποιος να ασχοληθεί με τους Pixies, ακούγοντας τον καινούργιο τους δίσκο. Με αυτόν τον τρόπο θα αδικήσει και τον ευατό του και το συγκρότημα. Μακάρι να αποτελέσει αφορμή για να ακούσει κάποιος τους παλιούς τους δίσκους. Εκεί θα βρίσκεται για πάντα η ουσία των Pixies.