Theodore: "Τα πράγματα πετυχαίνουν όταν εμείς το επιβάλλουμε!"

Συνέντευξη στην Ανδριάνα Κουλιέρη

«Δεν το καταλάβαινα ποτέ αυτό. Άκουγα από μικρός “θέλω μια δουλειά αλλά θέλω και τη ζωή μου”. Δεν μπορώ να καταφέρω να τα ξεχωρίσω αυτά τα δύο. Και δεν νομίζω ότι χωρίζονται κιόλας. Ένας άνθρωπος που θέλει να δημιουργήσει η ζωή του είναι η δουλειά του και η δουλειά του ζωή του. Σίγουρα δεν γίνεται να είσαι όλη την ώρα σε ένα στούντιο ή σε ένα γραφείο, αλλά παρ' όλα αυτά οι άνθρωποι που είναι μαζί σου πρέπει να σε υποστούν ολοκληρωμένο, με ό,τι κι αν κουβαλάς».

Μεσημέρι Κυριακής και στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής βρίσκεται ο Theodore. Σε μία εβδομάδα κλείνει τα 25 και η αλήθεια είναι ότι δεν συναντάς συχνά άτομα σε αυτή την ηλικία που να σκέφτονται με αυτό τον τρόπο. Η ανόθευτη αγάπη για την τέχνη του όπως και η αισιοδοξία του είναι διάχυτες, ενώ εκείνο που πραγματικά με εντυπωσίασε ήταν το πόσο συνειδητοποιημένος είναι. Ξέρει πού βρίσκεται και πού βαδίζει. Όταν μιλά για την δουλειά του χρησιμοποιεί πρώτο πληθυντικό, συμπεριλαμβάνοντας και τους μουσικούς που συνεργάζεται και που μαζί καταφέρνουν κάθε συναυλία τους να ξεδιπλώνεται ως μία μυσταγωγική διαδικασία.

Η πολυαναμενόμενη και δεύτερη εμφάνισή του στην Πάτρα στον χώρο του Συνδετήρα (19/1) μαζί με την πενταμελή μπάντα του, στάθηκε αφορμή της τηλεφωνική μας επικοινωνίας.

H συζήτηση ξεκινά προσπαθώντας να κάνουμε έναν απολογισμό της γεμάτης χρονιάς που μας πέρασε. Γεμάτη με γεγονότα και καταστάσεις που μας συγκλόνισαν και σίγουρα μας επηρέασαν. «Ήταν μια χρονιά που συνειδητοποιήσαμε ότι τα πράγματα αλλάζουν στον κόσμο γενικά, ό,τι και να κάνουμε. Η μετακίνηση των ανθρώπων που ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους λόγω του πολέμου ήταν κάτι πολύ σοκαριστικό και δεν νομίζω ότι μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο που να με συγκλόνισε περισσότερο».

H κουβέντα συνεχίζεται έπειτα σε πιο προσωπικό επίπεδο. Με αφορμή την εμφάνιση του στο Release Αthens Festival τον περασμένο Ιούνιο αναρωτιέμαι αν αυτό ήταν και το καλύτερο σημείο του 2016 για τον ίδιο. «Το Release Athens ήταν μία σπουδαία στιγμή για εμένα, καθώς ανέβηκα στην ίδια σκηνή με τους Sigur Rós που είναι οι αγαπημένοι μου και το χάρηκα πραγματικά πάρα πολύ. Να βλέπεις από μακριά τους αγαπημένους σου μουσικούς και από ένα σημείο και μετά να ξέρεις ότι έχεις ακουμπήσει μία σκηνή για να παίξετε στο ίδιο κοινό. Αυτό είναι πολύ όμορφο πράγμα.

»Γενικά είμαι πολύ χαρούμενος για τον προηγούμενο χρόνο καθώς κυκλοφόρησε ο δίσκος μου στο εξωτερικό οργανωμένα για πρώτη φορά το καλοκαίρι, το οποίο ήταν αρκετά σημαντικό για εμένα. Το άλλο πολύ σημαντικό, που δεν έχει να κάνει με μια στιγμή αλλά έχει να κάνει με όλη τη χρονιά, ήταν ότι συνειδητοποίησα για πρώτη φορά πως έχω οργανώσει - έχουμε οργανώσει την μπάντα μου πλέον. Όχι ως προς τα άτομα, οι μουσικοί είναι σταθεροί, αλλά ως προς τον τρόπο που δουλεύουμε και τη φτιάχνουμε μαζί. Κάτι που έχει πολύ μεγάλη αξία.

»Η μπάντα μου είναι με αυτή τη μορφή από το καλοκαίρι του 2014. Ένα μήνα πριν τη συναυλία που είχαμε στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών μαζευτήκαμε για πρώτη φορά όλοι μαζί. Ο μόνος που είναι ο πιο παλιός και είναι από την πρώτη μέρα μαζί μου είναι ο  Giovanetto, ο κιθαρίστας, που είναι πολύ καλός».

Οι περισσότεροι μουσικοί έχουν να διηγηθούν ιστορίες από τραγελαφικές καταστάσεις που τους έχουν συμβεί είτε πριν είτε μετά είτε ακόμη και κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας. Τον ρωτάω, λοιπόν, ποιο είναι το πιο περίεργο πράγμα που του έχει τύχει. Γελάει. Μετά από μία παύση, μου απαντά: «Η ερώτηση αυτή είναι πολύ ωραία. Μας συμβαίνουν συνεχώς πολλά πράγματα. Όταν δεν μας συμβαίνουν είναι το περίεργο. Στη Θεσσαλονίκη παίζοντας προχθές βγήκαμε έξω και ξαφνικά στους -10 βαθμούς το βαν δεν έμπαινε μπροστά για να φύγουμε... Έχουμε πάει σε ένα φεστιβάλ στο Λέστερ και το βαν που μας πήγε δεν επέστρεψε να μας πάρει. Ήμασταν σε ένα χωράφι μέχρι τις 5 η ώρα το πρωί ψάχνοντας να βρούμε τρόπο να γυρίσουμε στο Λονδίνο, να πάμε στο αεροδρόμιο ώστε να επιστρέψουμε πίσω στην Αθήνα για να παίξουμε».

Οn stage υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να συμβούν μουσικά λάθη, τα οποία τις περισσότερες φορές δεν γίνονται αντιληπτά από το κοινό. Εκείνη τη στιγμή, όμως, ένας μουσικός πώς μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση χωρίς να ενισχυθεί το όποιο άγχος που μπορεί να έχει; «Αρχικά, πραγματικά πιστεύω ότι στη μουσική δεν υπάρχουν λάθη. Δεν υπάρχει λάθος νότα. Η επόμενη νότα είναι αυτή που θα την καθορίσει και αυτή είναι και η αρχή της τζαζ. Προσωπικά, είμαι αγχωμένος πριν ανέβω στη σκηνή να παίξω, αλλά από τη στιγμή που ξεκινάμε δεν υπάρχει άγχος. Είναι ότι κάνω αυτό για το οποίο προετοιμάζομαι πολύ καιρό πριν και κάνω αυτό που ξέρω. Μπαίνω σε μία διαδικασία που αλλάζει ο κόσμος μέσα μου και λειτουργώ διαφορετικά. Δε λειτουργώ όπως είμαι στην πραγματική ζωή. Είμαι κάτι άλλο εκείνη τη στιγμή... Είναι παράσταση, είναι θέατρο. Και εκεί δεν υπάρχει λάθος».

Πολυοργανίστας, συνθέτης, performer. Η σχέση του Theodore με τη μουσική και η αγάπη του γι’ αυτήν έχουν ξεκινήσει από πολύ νωρίς, με το οικογενειακό του περιβάλλον να έχει θέσει τα θεμέλια για τις μετέπειτα μουσικές επιρροές του. «Στο σπίτι μου ακουγόταν συνεχώς μουσική! Θυμάμαι να ξυπνάω Σαββατοκύριακα που δεν είχαμε σχολείο και να ακούγεται είτε κλασική μουσική είτε Χατζιδάκις. Θυμάμαι να μπαίνω στο αυτοκίνητο με τους γονείς μου για κάποιο ταξίδι και να ακούγονται οι Doors. Η μητέρα μου μού έβαλε για πρώτη φορά να ακούσω σε ένα ταξίδι το Dark Side of the Moon των Pink Floyd.

»Από πολύ μικρός μπήκα στο ωδείο μέσα, δηλαδή νομίζω ότι μπήκα στο μωρουδιακό τμήμα του Νάκα, που ξεκινάς από τριών - τεσσάρων χρονών, κάθεσαι στα πόδια της μητέρας σου και παίζεις σε ένα αρμόνιο μερικές νότες. Πιο μετά έπρεπε να ξεκινήσω να κάνω κανονικά μάθημα στο πιάνο, που είναι και το βασικό μου όργανο και δεν ήθελα καθόλου να μελετήσω. Δεν με πίεσε κανένας να το κάνω. Όταν ήμουν δώδεκα αισθάνθηκα τρομερή ανακούφιση όταν επειδή δεν μελετούσα μου είπαν: “Αφού δεν σε ενδιαφέρει και δεν ασχολείσαι, μην συνεχίσεις του χρόνου”. Σταμάτησα τα μαθήματα του πιάνου και πραγματικά είχα ανακουφιστεί πολύ. Μετά, βέβαια,  συνέχισα να παίζω 5-6 ώρες την ημέρα μουσική. Και αυτό δεν ήταν πλέον αναγκαστικό».

Εκείνο που πραγματικά ήθελα να τον ρωτήσω είναι πώς ένας άνθρωπος σε αυτή τη νεαρή ηλικία μπορεί να προσαρμοστεί και να επιβιώσει στη σκληρή πραγματικότητα της μουσικής βιομηχανίας. Κακά τα ψέματα, πρόκειται για έναν αρκετά ζόρικο χώρο. Πώς θα συμβούλευε κάποιον που τώρα ξεκινά τα πρώτα του βήματα; Ξεφυσάει και σχολιάζει: «Στην Ελλάδα δεν έχω αισθανθεί ότι υπάρχει μουσική βιομηχανία. Υπάρχει μουσική πραγματικότητα, υπάρχει μουσική παραγωγή, υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να ασχοληθούν πέρα από το κομμάτι της δημιουργίας και με τα υπόλοιπα πράγματα, π.χ. με το να χειριστείς έναν καλλιτέχνη ή την επικοινωνία του, αλλά δεν θα έλεγα ότι υπάρχει μουσική βιομηχανία. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό...

»Στο εξωτερικό, ναι, είναι δύσκολο, γιατί τα πράγματα είναι δομημένα έτσι σαν μια πυραμίδα. Δεν μπορούν όλοι να ανέβουν προς τα επάνω. Δεν είναι και τελείως λάθος αυτό. Δεν θα μπορούσαν να είναι όλοι οι αγαπημένοι μας μουσικοί και να τους ακούμε, να είναι όλοι τόσο σπουδαίοι, να είναι όλοι Radiohead ή Sigur Rós. Πρέπει να δουλέψεις σκληρά και να θυσιάσεις αρκετά πράγματα στη ζωή σου για να πεις ότι θα μπορούσες να πλησιάσεις λίγο τον θαυμασμό του κόσμου. Προσωπικά, αν και έχω λάβει πολλές συμβουλές, ήταν της στιγμής, δεν ήταν διαχρονικές. Νομίζω ότι το σπουδαιότερο πράγμα είναι να μην σε νοιάζει αν σου κλείνουν την πόρτα μπροστά σου. Να μην σε αφορά καθόλου. Να μην σε αφορά το τι θα πει ο κόσμος, το αν σου πουν ότι τα όνειρά σου δεν είναι εφικτά... Να μην σκέφτεσαι ότι “α... εγώ δεν έχω όλα τα μέσα” ή “τα μέσα μου είναι περιορισμένα”. Να μην σε νοιάζει αν δεν τα έχεις όλα όσα χρειάζονται για να πετύχεις, να μην σε νοιάζει αν σου λένε ότι δεν υπάρχει κοινό γι’ αυτό που κάνεις στη χώρα σου. Τα πράγματα πετυχαίνουν όταν εμείς το επιβάλλουμε!».

Εκτός από μουσικές γνώσεις και δεξιότητες, τα απολύτως απαραίτητα για έναν νέο καλλιτέχνη είναι «η υπομονή και το γερό στομάχι! Θα ήταν βοηθητικό αν θα μπορούσε να είναι πολύ καλός στην οργάνωση του χώρου του και των ατόμων που έχει γύρω του».

Λίγο πριν φτάσουμε στο τέλος της τηλεφωνικής μας επικοινωνίας του ζητάω να μου πει ένα μουσικό κομμάτι που συνεχίζει να τον συγκινεί ακριβώς όπως την πρώτη φορά που το άκουσε. «Μόνο ένα κομμάτι; Μου βάζεις δύσκολα. Θα ήθελα να πω για τη ζημιά που έπαθα όταν είδα το The Wall του Roger Waters. Δεν περίμενα να βιώσω κάτι τέτοιο σε μια συναυλία. Δεν ήταν και από τις καλύτερες συναυλίες που έχω πάει, όχι ότι δεν είναι σπουδαίος, ο σπουδαιότερος είναι, αλλά ήταν ένα show παλιό. Θυμάμαι, όμως, ότι δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου από την ανατριχίλα που άκουγα τα κομμάτια με τα οποία μεγάλωσα. Τελευταία συνειδητοποίησα ότι απ’ όλα τα κομμάτια δεν μπορώ να ξεπεράσω το Shine On You Crazy Diamond. Η μουσική έχει το σπουδαίο ότι περνάει κατευθείαν στον πυρήνα του ανθρώπου. Είναι λες και σου έχουν βάλει έναν ορό».

Στην δισκοθήκη του θα πρόσθετε «τον τελευταίο δίσκο των Radiohead, το In Rainbows, το Ηail to the Τhief, το  The Bends και το Kid A. Γενικά θα έπαιρνα όλους τους δίσκους των Radiohead που δεν έχω και αισθάνομαι πολύ περίεργα γι’ αυτό».

Στο άμεσο μέλλον «Θέλω να τελειώσω τον δίσκο μου που δουλεύω τους τελευταίους μήνες ώστε να κυκλοφορήσει πριν το τέλος του 2017. Αυτό είναι ο στόχος μου. Και είμαστε πολλοί που προσπαθούμε γι’ αυτό. Είμαστε σε μια διαδικασία να χτίσουμε γέφυρες με τις μουσικές κοινωνίες του εξωτερικού που θα είναι σταθερές. Δεν θέλω να αλλάξει κάτι άλλο στη ζωή μου. Θέλω να συνεχίσω να παίζω σε συναυλίες και να γράφω μουσική.

»Τον προηγούμενο δίσκο μου που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 2015, τον δούλευα ενάμιση χρόνο ήδη, μπορεί και δύο. Άρα πέρα από κάθε άλλη μουσική που έχω γράψει, είτε για παράσταση είτε για ταινία είτε οτιδήποτε συνέβη μεταξύ του τέλους δημιουργίας του “It Is But It’s Not” έως σήμερα, έχω την ανάγκη να γράψω μουσική για εμένα. Έρχομαι σε αυτόν τον δίσκο επειδή το έχω ανάγκη, όχι επειδή έπρεπε να γράψω έναν δίσκο ξαφνικά. Και αυτό είναι το μόνο που μπορώ να πω μέχρι στιγμής. Για το καλοκαίρι ετοιμάζουμε έναν αριθμό από συναυλίες στην Ελλάδα, οι οποίες θα είναι ιδιαίτερες και έχουμε αρχίσει να δουλεύουμε από τον Σεπτέμβρη γι’ αυτό. Το περιμένω πολύ και νιώθω φοβερό ενθουσιασμό και αγωνία. Ετοιμαζόμαστε παράλληλα το καλοκαίρι να πάμε στο εξωτερικό ξανά, αλλά τη μεγαλύτερη σημασία για εμένα την έχει ο δίσκος. Να τον φέρω στην τελική του μορφή ώστε να μπορούν τα κομμάτια να παιχτούν live».