Slowdive - Slowdive

Ένα από τα κύρια genres που απασχόλησαν την ανεξάρτητη κιθαριστική μουσική από τα μέσα των '80ς έως τις αρχές των '90ς ήταν αυτό του shoegaze. Βρετανικά κυρίως συγκροτήματα, επέλεξαν να χαμηλώσουν το βλέμμα τους προς τα πετάλια τους, να κρύψουν τα πρόσωπά τους πίσω από ατημέλητα τσουλούφια και να παίξουν μία μουσική με έντονη ονειρική διάθεση και χαοτική χρήση των κιθαριστικών παραμορφώσεων. Σε αυτό το ρεύμα εντάσσονται οι Cocteau Twins, οι Jesus and Mary Chain, οι My Bloody Valentine, οι Ride, οι Spacemen 3, οι Pale Saints, οι Slowdive, που θα μας απασχολήσουν σε αυτό το άρθρο, αλλά και οι πρώτοι δίσκοι των Boo Radleys και των Lush. Αναμφισβήτητα ο δίσκος ορόσημο της συγκεκριμένης σκηνής ήταν το ''Loveless'' των My Bloody Valentine. Η εμπορική επιτυχία του συγκεκριμένου είδους ήταν σχετικά περιορισμένη, αλλά το shoegaze είχε καταφέρει να αποκτήσει λίγους μεν αλλά φανατικούς οπαδούς. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού το shoegaze πέρασε ουσιαστικά απαρατήρητο. Και κάπου στην αρχή των '90ς ήρθε η λαίλαπα της brit pop, που έδωσε τη χαριστική βολή στη shoegaze σκηνή. Όλα αυτά τα χρόνια βέβαια οι shoegaze δίσκοι δεν ξεχάστηκαν αλλά εξακολουθούσαν να αποτελούν ένα σταθερό άκουσμα αυτών που άκουγαν εναλλακτική κιθαριστική μουσική. Και ξαφνικά στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας άρχισε δειλά δειλά η γενιά του pitchfork στην Αμερική, να ανακαλύπτει την συγκεκριμένη μουσική σκηνή. Καινούργια αμερικάνικα συγκροτήματα, σαν τους Beach House, τους A Place To Burry Strangers και των Pains Of Being Pure At Heart, μεταξύ άλλων, δηλώνουν επηρεασμένοι από το shoegaze και προφανώς ''σπρώχνουν'' το κοινό τους να ανακαλύψει τα αντίστοιχα Βρετανικά συγκροτήματα που το δημιούργησαν. Ένα είδος hype γεννιέται ξαφνικά στις παρυφές του underground για το shoegaze και ένας ένας από τους παλιούς ηρωές του αποφασίζουν να επανενωθούν, αρχικά για συναυλίες και στη συνέχεια για τη κυκλοφορία δίσκου. Οι My Bloody Valentine με το ''MBV'' κέρδισαν τη καθολική αποδοχή και άνοιξαν τον δρόμο για περισσότερες δισκογραφικές επιστροφές. Φέτος ήταν η σειρά των Slowdive να κυκλοφορήσουν δίσκο μετά από εικοσιδύο χρόνια, που απλά θα φέρει το όνομά τους στη ράχη του.

Οι δισκογραφικές επιστροφές αφενός αντιμετωπίζονται με ενθουσιασμό από αρκετούς παλιούς fans, που θα ακούσουν μετά από μεγάλο διάστημα καινούργιο υλικό από κάποιο από τα αγαπημένα του συγκροτήματα, αφετέρου υπάρχουν και επιφυλάξεις για το πόσο ένα συγκρότημα που ήταν ανενεργό για χρόνια μπορεί να έχει διατηρήσει ζωντανή την παλιά φλόγα δημιουργικότητας που είχε. Εξ' αρχής δηλώνουμε ότι οι Slowdive τα κατάφεραν με τον καλύτερο τρόπο. κατάφεραν κάτι που τα περισσότερα συγκροτήματα που επιστρέφουν μετά από τόσα χρόνια δεν το καταφέρνουν. Οι Slowdive το 2017 ακούγονται φρέσκιοι. Δεν ακούγονται σαν το συγκρότημα που έχει επηρρεάσεις τους Beach House, τους Diiv και τους Beach Fossils, αλλά θα μπορούσαν να είναι ένα καινούργιο συγκρότημα που ηχητικά κινείται κάπου ενδιάμεσα από τους τρεις προαναφερθέντες. Και αυτό είναι μεγάλο επίτευγμα. Από το εναρκτήριο ''Slomo'' καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο της εποχής μας και όχι με κάτι που νοσταλγικά μας γυρίζει είκοσι χρόνια πίσω, όπως ήταν η φετινή δουλειά των Jesus and Μary Chain. Υπέροχες κιθάρες με τα κατάλληλα εφέ να χρησιμοποιούνται, ονειρικά φωνητικά και μία μπάντα που είναι αποφασισμένη να παρασύρει τον ακροατή στον κόσμο της. Στο ''Star Roving'' γίνεται σαφές ότι η σύγχρονη αμερικάνικη σκηνή που κινείται μεταξύ dream pop και shoegaze χρωστά πολλά στους Slowdive, ενώ το ίδιο ισχύει για το πόσο η Rachel Goswell έχει επηρεάσει με τα φωνητικά της κάθε σύγχρονη τραγουδίστρια που κινείται σε αυτούς τους χώρους. Και η απόδειξη λέγεται ''Don't Know Why''. Το ''Sugar For The Pill'' ε΄ναι ένα από τα καλύτερα singles pure εναλλακτικού rock που έχουμε ακούσει τελευταία. Το ιδανικό soundtrack για κάθε ερωτοχτυπημένο έφηβο που απλά δεν ξέρει τι να κάνει, λόγω έλειψης εμπειριών και παραστάσεων. Το ''Everyone Knows'' είναι το πιο ''ζωηρό'' κομμάτι τους και καταλήγει σε ένα χαοτικό κιθαριστικό ντεμαράζ, ενώ στο ''No Longer make Time'' επιστρέφουν στο γνωστό συναισθηματικό dreamy ύφος τους. Ο δίσκος κλείνει με το ονειρικό και μινιμαλιστικό ''Falling Ashes''.

Οι Slowdive στην εποχή που ξεκίνησαν δεν τα πήγαν καθόλου καλά εμπορικά. Οι δίσκοι τους δεν πουλούσαν, οι συναυλίες τους συγκέντρωναν λίγο κόσμο και αυτό που είχαν ήταν κάποιες πολύ καλές κριτικές και ένας μικρός αριθμός σκληροπυρηνικών fans. Είχαν και αρκετούς haters. Ο αστικός indie μυθος λέει ότι ανάμεσά τους ήταν και οι αδεlφοί Gallagher των Oasis. Και ότι αυτοί ήταν που απαίτησαν από τον πολύ Alan McGee να τους αποδεσμεύσει από την Creation. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει για τους Slowdive. Παίζουν στα μεγαλύτερα festival ανά τον κόσμο και έχουν στρέψει τα φώτα του μουσικού τύπου πάνω τους. Ίσως οι Slowdive να ήταν πολύ μπροστά από την εποχή τους στα '90ς και τώρα να ήρθε η πραγματική δικαίωση για αυτούς από τη γενιά που διαβάζει Pitchfork. Πάντως το ''Slowdive'' ανταποκρίνεται πλήρως σε αυτή τη δικαίωση.