Το φετινό Saristra Festival των συντακτών του Presspop.gr

Σύσσωμη σχεδόν η ομάδα του Presspop.gr, αλλά και η καθιερωμένη μεγάλη σαριστροπαρέα (η οποία μεγαλώνει επικίνδυνα με τα χρόνια) βρέθηκαν και φέτος στην Κεφαλονιά, πιστοί βεβαίως στην πολύ αγαπημένη τους καλοκαιρινή υπόθεση που λέγεται Saristra Festival. Οι Τάσος Σταυρόπουλος και Στράτος Μαρούδας μας μεταφέρουν τις εμπειρίες και τις εικόνες τους από τις 3 μέρες του φετινού φεστιβάλ, τις οποίες αιχμαλώτισε η Ερμιόνη Ευσταθίου (και την οποία ευχαριστούμε πολύ).



Τάσος Σταυρόπουλος

Ένα από τα πράγματα που περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία οι πέρισσότεροι στο presspop.gr είναι το Saristra Festival. Μία καλοκαιρινή συνήθεια που έχει εξελιχθεί σε θεσμό για τους συντάκτες και τους φίλους τους. Και κάθε χρόνο η παρέα που μαζεύεται με κατεύθυνση την Κεφαλονιά γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Έτσι και φέτος οι ημερομηνίες 4,5 και 6 Αυγούστου είχαν κυκλωθεί από πολλούς στα ημερολόγιά τους και είχαν αφιερωθεί στο Saristra. Εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσουμε την Ionian P. Lines  για τη χορηγία που μας έκανε, μεταφέροντας σύσσωμη την συντακτική ομάδα του presspop, προς και από την Κεφαλονιά. Το μέρος που πραγματοποιείται το festival είναι πραγματικά ξεχωριστό. Στον οικισμό Παλαιά Βλαχάτα, ένας πλήρως ερειπωμένος οικισμός από τον σεισμό που έγινε στην Κεφαλονιά το 1953, φιλοξενούνται οι εκδηλώσεις του Saristra. Ένα μέρος που ο χρόνος έχει σταματήσει προ πολλού, δίνει μία μαγική διάσταση σε ολόκληρο το festival. Το Saristra μπορεί να είναι γνωστό για τις συναυλίες του, αλλά αυτές δεν είναι το μόνο δρώμενο που γίνεται. Παράλληλα με τα live και μέσα στα επείπια του οικισμού υπάρχουν εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας, δραστηριότητες για παιδιά και αρκετές ακόμα εκδηλώσεις. Στα του συναυλιακού μέρους του festival αξίζει να αναφέρουμε μία αλλαγή που έγινε στο line up λίγες ημέρες πριν την έναρξή του, με την ακύρωση των Nightstalker, εξαιτίας προβλημάτων υγείας του τραγουδιστή τους (περαστικά!), με τους Pye Audio Corner. Φέτος το Saristra έκανε μία τελείως διαφορετική προσέγγιση στο στήσιμο του line up του. Δεν βασίστηκε στην τοποθέτηση των κλασσικών και συνηθισμένων ονομάτων στη θέση των headliners (εξαίρεση ο Κ. Βήτα)  κάθε ημέρας, αλλά έδωσε χώρο και χρόνο σε νέες μπάντες να αναλάβουν το βαρύ φορτίο του headliner αλλά και να είναι αυτές που θα γίνουν ο πόλος έλξης για τους συναυλιακούς επισκέπτες. Μία απόφαση με αρκετό ρίσκο, αφού απουσίαζαν τα παραδοσιακά ''μεγάλα'' φεστιβαλικά ονόματα, αλλά με όπλο το καλό όνομα που έχει ήδη το ίδιο το festival, μπορούμε να πούμε ότι οι διοργανωτές, τουλάχιστον με καλλιτεχνικά κριτήρια, δικαιώθηκαν. Μπορεί η προσέλευση των επισκεπτών να ήταν συνολικά μικρότερη από τις δύο προηγούμενες version του Saristra, αλλά η φετινή του εκδοχή απέπνεε φρεσκάδα και αισιοδοξία για το μέλλον της ανεξάρτητης ελληνικής σκηνής. Νεότεροι καλλιτέχνες κέντρισαν το ενδιαφέρον του κοινού, χωρίς να έχουν να αντιμετωπίσουν κόσμο που έχει έρθει αποκλειστικά για να παρακολουθήσει κάποιο κλασσικό φεστιβαλικό όνομα.

Παρασκευή 4/8

Οι συναυλίες του Saristra ξεκίνησαν και εμείς είχαμε την πρώτη μας ''απώλεια''. Αυτή ονομάζεται Dury Dava και δυστυχώς όταν εισήλθαμε στον χώρο των παλαιών Βλαχάτων το live τους είχε ολοκληρωθεί και στη σκηνή ήδη βρίσκονταν ο Theodore. Πλαισιωμένος από μία all star μπάντα μουσικών παρουσίασε υλικό από τις δισκογραφικές του δουλειές και ομολογουμένως άφησε πολύ καλές εντυπώσεις. Άρτια σκηνική παρουσία και εντυπωσιακοί φωτισμοί, έδεναν αρμονικά με τις λυρικές μελωδίες του Theodore. Η μουσική του είναι κατά βάση βρετανοκεντρική και τα σημεία αναφοράς του κυρίως βρίσκονται στην πρώιμη περίοδο των Radiohead, στους Doves. στους Elbow κτλ. Η συνέχεια μας επιφύλασσε μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις του festival, τους Drog_A_Tek. Παρόλο που βρίσκονται αρκετά χρόνια στον χώρο, ομολογώ ότι δεν είχα έρθει σε επαφή με τη μουσική τους. Και εκείνο το βράδυ της Παρασκευής κατάλαβα πόσο λάθος είχα κάνει. Η up tempo electronica τους συνδυάζεται με ήχους που βγαίνουν από κάθε είδους αντικείμενο που έχει ανεβάσει το συγκρότημα στη σκηνή και όλο αυτό δένει με την εκρηκτική τους παρουσία στη σκηνή. Παρόλο που το μεγαλύτερο μέρος του κοινού δεν γνώριζε πολλά για αυτούς, οι Drog_A_Tek κατάφεραν γρήγορα να το κερδίσουν και παρόλο που η μουσική τους έχει έντονο το πειραματικό στοιχείο, αυτό δεν τους εμπόδισε στο να δημιουργήσουν μπροστά τους ένα τεράστιο dancefloor. Τελευταίος για την πρώτη ημέρα του festival, εμφανίστηκε ο Κ. Βήτα, που αντικειμενικά ήταν και το πιο αναγνωρίσιμο όνομα του τριημέρου. Οι Στέρεο Νόβα μας έχουν αφήσει εδώ και χρόνια, αλλά όπως και να το κάνουμε ο Κ. Βήτα πάντα θα εισπράττει την αγάπη αυτών που ακούγοντας τις μουσικές τους ένιωθαν διαφορετικοί στα νεανικά τους χρόνια. Εξάλλου οι Στέρεο Νόβα έχουν αναντίρρητα κερδίσει μία θέση στο πάνθεον με τους επιδραστικότερους δημιουργούς της εγχώριας σκηνής. Οι τελευταίες προσωπικές δουλειές του Κ. Βήτα δεν έχουν ακριβώς καταφέρει να τραβήξουν το ενδιαφέρον του κοινού πάνω τους, όπως γίνονταν προ δεκαπενταετίας. Σε αυτό μπορεί να φταίει μουσικά επαναλαμβάνεται αρκετά. Ίσως και ο ίδιος να βαριέται να τις προωθήσει δυναμικά, ασχολούμενος ταυτόχρονα και με άλλες καλλιτεχνικές δραστηριότητες πέρα από τη δισκογραφία. Ίσως και εμείς σαν κοινό να τον προτιμάμε πάντα σαν έναν ηλεκτρονικό πρωτοπόρο και όχι σαν ένα τραγουδοποιό που εμφανίζεται να ερμηνεύει συνοδεία της κιθάρας του. Στο Saristra εμφανίστηκε μαζί με δύο μουσικούς, χωρίς φυσικά όργανα και το set ήταν αμιγώς ηλεκτρονικό. Παίχθηκαν κυρίως κομμάτια χωρίς στίχους, ενώ η παρουσία κομματιών σαν το ''Κορίτσια Καριέρας'' ήταν εμβόλιμη ανάμεσα στα συνεχόμενα beats. Η electronica τους μας θύμιζε την big beat εποχή τότε που μεσουρανούσαν ονόματα σαν τους Underworld και τους Chemical Brothers. Για εμένα κάθε φορά που θα βλέπω τον Κ. Βήτα, είτε εμφανίζεται με μία κιθάρα είτε βρίσκεται πάνω από ένα synth, θα είναι κάτι το ιδιαίτερο, γιατί είναι ο άνθρωπος που έγραψε τους στίχους για τον ''Εξώστη'' και το ''Ταξίδι της Φάλαινας'' μεταξύ άλλων και σημάδεψε ανεξίτηλα μεγάλο μέρος μιας γενιάς. Ακόμα και όταν δεν επιλέγει να τα παίξει live. Η παρουσία του στο Saristra δείχνει μία φάση επιστροφής στο (ηλεκτρονικό) παρελθόν του και πολύ πιθανόν ο ίδιος να βρίσκεται σε ένα σημείο αλλαγών και επαναπροσδιορισμού της πορείας του. Η πρώτη μέρα του Saristra έκλεισε με d.j set που επιμελήθηκαν οι Shevy και Mr. Z έως τις πρώτες πρωινές ώρες. Εμείς όμως είχαμε άλλες δύο ημέρες μπροστά μας και μετά από κανά δίωρο από το τέλος του Κ.Βήτα κατηφορίσαμε προς τη Σάμη.

Σάββατο 5/8

Ξέρω ότι για να γράψει κάποιος για live συγκροτήματος στο οποίο παίζουν φίλοι του είναι τουλάχιστον αδόκιμο. Αυτό συνέβη με εμένα και την εμφάνιση των Bedouin, στους οποίους παίζουν ορισμένοι από τους καλύτερούς μου φίλους. Όπως ήταν λογικό οι Bedouin ήταν η αιτία που σύσσωμη η ομάδα του presspop βράθηκε από νωρίς στα Παλαιά Βλαχάτα και να παρακολουθήσουμε τη δεύτερη ημέρα του Saristra από την αρχή. Μπορεί ως συγκρότημα να βρίσκεται στα πρώτα του βήματα, τα μέλη του όμως κάθε άλλο παρά πρωτάρηδες είναι στην εγχώρια σκηνή. Με πρώην μέλη από Playground Noise, Raining Pleasure και Carte Postale και με κομμάτια που κινούνται περιφερειακά από μία garage pop λογική, δείχνουν έτοιμοι για το επόμενο βήμα, που δεν είναι άλλο από την δισκογραφική αποτύπωση των κομματιών τους. Προς το παρόν δεν υπάρχει κάτι στο διαδίκτυο, ώστε να μπορέσει κάποιος να τους τσεκάρει, αλλά λογικά σύντομα αυτό θα αλλάξει. Η συνέχεια είχε Vagina Lips. Το σχήμα που μπήκε ξαφνικά στη ζωή μας το προηγούμενο καλοκαίρι και από τότε έχει στρογγυλοκαθήσει σταθερά στα players μας, τροφοδοτώντας μας σταθερά με καινούργιο και πολύ αξιόλογο υλικό. Ας μην κοροϊδευόμαστε, οι Vagina Lips είναι το συγκρότημα που θα αγαπήσει κάθε εγχώριο πρωην indie kid που μεγάλωσε με Smiths, Cure, Joy Division και Field Mice. Φοβερές κιθάρες, δυναμικά φωνητικά και ένα εύκολα κερδισμένο κοινό, είναι οι σταθερές αξίες σε κάθε εμφάνιση των Vagina Lips. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του Jimmy είναι ότι ξέρει να γράφει σπουδαία κομμάτια και μας τα δίνει σε μεγάλες ποσότητες τον τελευταίο χρόνο. Τελικά η άνεση του Jimmy να γράφει σπουδαίους indie ύμνους μπορεί να παρομοιαστεί μόνο με την άνεση με την οποία ο Σπανούλης ''εκτελεί'' την ΤΣΣΚΑ κάθε φορά που την πετυχαίνει σε final four. Κερασάκι στην τούρτα του live η εκπληκτική του διασκευή στο ''Love Will Tear Us Apart'' των Joy Division. Για εμένα η συγκλονιστικότερη εμφάνιση που έχω δει στη σκηνή του Saristra, σε όσες φορές το έχω επισκεφτεί, είναι αυτή των Baby Guru το 2014. Οπότε είναι λογικό με ανυπομονησία να περιμένω τον Prins Obi (μέλος των Baby Guru) να ανέβει στη σκηνή με τη νέα του μπάντα, τους Dream Warriors. Μαζί θα έπαιζαν κομμάτα από τον φετινό του δίσκο, ''The Age Of Tourlou'', αλλά και από το προ τριετίας ''Notions''. Η μπάντα είναι πολύ δεμένη και αποτελείται από ικανότατους μουσικούς. Μαζί αποδίδουν τα κομμάτια του Obi αρκετά διαφορετικά, αναδεικνύοντας τον live χαρακτήρα τους. Το αποτέλεσμα είναι ένα σφιχτοδεμένο rock live, γυρνώντας μας πίσω στα '70ς και σε μπάντες όπως οι Pink Floyd και οι Led Zeppelin. Το κοινό ακολούθησε τα vibes της μπάντας, ενώ ο Obi για άλλη μία φορά μας έδειξε το πόσο χαρισματικός performer είναι. Στη συνέχεια την σκηνή κατέλαβαν τα παιδιά των Spacemen 3 και των Jesus and Mary Chain. Ως τρίο πλέον οι A Victim Of Society, για μία ώρα πλημμύρισαν τα Παλαιά Βλαχάτα με την βρώμικη και παραμορφωμένη απόψή τους για το rock 'n' roll. Με όπλο τους το πολύ καλό φετινό ''Freaktown'', αλλά και κομμάτια από το ντεμπούτο τους, οι A Victim Of Society μας παρέσυραν στο trip τους. Τελυταίοι τη δεύτερη ημέρα του festival εμφανίστηκαν οι Acid Baby Jesus. Ένα συγκρότημα που έχει κάνει πολλά βήματα και έξω από την Ελλάδα και δικαίως θεωρείται ένα από τα σπουδαιότερα του χώρου. Όποιος τους έχει δει ζωντανά, θα ξέρει ότι το live τους είναι εμπειρία. Ακριβώς αυτό ήταν και στο Saristra. Μία μπάντα που αντλεί έμπνευση από τα ψυχεδελικά '60ς και προσαρμόζει τις επιρροές της στο σήμερα. Τα πολλά ''χιλιόμετρα'' που έχουν γράψει στη σκηνή, τους βοηθούν να παρουσιάζονται απίστευτα δεμένοι και ο ήχος τους να είναι τόσο αψεγάδιαστος σαν να πρόκειται για στουντιακή ηχογράφηση. Στα μετά τον συναυλιών το πρόγραμμα είχε δύο πάρτυ. Στη κεντρική σκηνή ο Blue Lagoon έκανε τον κόσμο να χορεύει με τις κατά βάση ηλεκτρονικές επιλογές του, ενώ ανάμεσα στα μισοδιαλυμένα κτίσματα του οικισμού ο Peter Slovenly έστησε το δικό του rock 'n' roll party.

Κυριακή 6/8

Η είσοδος μας στον χώρο του Saristra γίνεται την ώρα που το ντουέτο των Hand & Leg έχει μόλις ανέβει στη σκηνή. Η μουσική τους κινείται στα όρια του post punk με noise αναφορές. Σίγουρα έχουν ακούσει αρκετά Sonic Youth αλλά και τους δικούς μας The Callas και το όλο project έχει αρκετό ενδιαφέρον. Προφανώς η μουσική τους ταιριάζει καλύτερα σε κλειστούς χώρους και στην πρώτη ευκαιρία θα θέλαμε να τους δούμε πάλι ζωντανά. Η συνέχεια είχε The Bonnie Nettles, οι οποίοι είναι και το νέο ανερχόμενο όνομα της εγχώριας ψυχεδελικής σκηνής. Μπορεί να μην έχουν κυκλοφορήσει ακόμα κάποιον δίσκο, όμως έχουν κάνει ήδη αισθητή την παρουσία τους μέσω των ζωντανών τους εμφανίσεων. Το νεαρό της ηλικίας τους, τους δίνει μία άγνοια κινδύνου στη σκηνή και αυτό μόνο θετικό είναι για το συγκρότημα. Πέρα από την εμφανή τους σχέση με τον ψυχεδελικό ήχο, οι BonnieNettles έχουν ενσωματώσει και πολλά groovy στοιχεία στον ήχο τους. Γενικά είναι ένα συγκρότημα που μας έδειξε ότι έχει πολλές προοπτικές και θα ακούσουμε ακόμα καλύτερα πράγματα από αυτούς στο μέλλον. Εξάλλου βρίσκονται μόνο στην αρχή της πορείας τους και ήδη όλοι μιλούν με τα καλύτερα λόγια για αυτούς. Για εμένα η έκπληξη του φετινού Saristra ακούει στο όνομα Montero. Πρώτη φορά έμαθα το όνομά του όταν ανακοινώθηκε το line up του festival και πριν ανέβει στη σκηνή το μόνο που ήξερα για αυτόν είναι ότι θα βρίσκεται στην επικείμενη περιοδεία του Mac DeMarco ως support act. Στην σκηνή οι μουσικοί που τον συνόδευαν είναι μέλη των Acid Baby Jesus και των Dream Warriors. Η μουσική του είναι κάτι μεταξύ Foxygen, Ariel Pink και Beach Boys εποχής Pet Sounds. Έχει ολοκληρωμένα κομμάτια, με πολύ όμορφα φωνητικά και πιασάρικες μελωδίες. Η σκηνική του παρουσία είναι πολύ ιδιαίτερη και μαγνιτίζει απευθείας τα βλέμματα. Το live του ήταν από τα ωραιότερα του τριημέρου και συστήνεται ανεπιφύλακτα σε κάποιον να τον δει στο μέλλον. Γυρνώντας στη δεύτερη ημέρα του festival και εκεί που μιλούσα περί ανέμων και υδάτων με κάποιον γνωστό, νιώθω ένα φιλικό σκούντηγμα στην πλάτη. Γυρνάω και βλέπω έναν τύπο με πατερίτσες και σπασμένο πόδι. Αυτό βέβαια για όλους τους ανγνώστες του κειμένου είναι μία άχρηστη πληροφορία, η οποία γίνεται χρήσιμη επειδή ο τύπος με τις πατερίτσες και το σπασμένο πόδι ήταν ο Παναγιώτης Μελίδης που γράφει μουσική ως Larry Gus. Αφού τον ρώτησα πως έπαθε το ατύχυμα, η επόμενη ερώτηση ήταν αν θα μπορέσει να εμφανιστεί live. Ο Παναγιώτης απάντησε καταφατικά και το απέδειξε σε όλους μας με τον πλέον εφματικό τρόπο την τρίτη ημέρα του Saristra. Τα live του Larry Gus έχουν εξελιχθεί από τα πιο ενδιαφέροντα live acts που μπορεί κάποιος να παρακολουθήσει και πάντοτε μετατρέπονται σε ένα τεράστιο party. Μπορεί ο ίδιος ο Larry Gus να μην είναι ο πιο κοινωνικός τύπος, το κοινό των συναυλιών του το κερδίζει στο 100%. Τα κομμάτια του τα έχει προσαρμάσει στα συναυλιακά δεδομένα και προσκαλλούν όλους σε ατελείωτο χορό. Το σπασμένο πόδι σε καμία περίπτωση δεν τον εμπόδισε να εκτελέσει το δικό του perfomance, o οποίος κατέβηκε και μέσα στο κοινό. Μας αποχαιρέτησε με την υπερ-groovy εκτέλεση του ''Άγγελος Κυρίου'' και το κοινό μέσα σε χειροκροτήματα ζητούσε επίμονα encore. Κάτι τέτοιο δεν έγινε αφού τα χρονικά περιθώρια των festival είναι αυστηρά προκαθορισμένα και πλέον είχε έρθει η ώρα του Pye Corner Audio. Η μουσική του είναι electronica που απευθύνεται περισσότερο στο μυαλό και λιγότερο στο σώμα. Ambient ήχοι μπλέκουν με αρκετό noise και με λίγες χορευτικές στιγμές. Ενδιαφέρον υλικό που λειτουργεί καλύτερα σε προσωπικές ακροάσεις από ότι στη σκηνή ενός festival και μάλιστα ως τελευταίο live act. Παραδοσιακά το party κλεισίματος του Saristra είναι αυτό που κρατάει τον κόσμο έως τις πρώτες πρωινές ώρες. Φέτος αυτό το έργο το είχαν αναλάβει ο Nolo Areola στο party που έλαβε χώρα ανάμεσα στα οικήματα του οικισμού και ο Espeekay που έστησε τα decks του δίπλα στην σκηνή των live. Άλλο ένα Saristra είχε πλέον φτάσει στο τέλος του και εμείς δώσαμε ραντεβού για δυναμικό παρόν το καλοκαίρι του 2018.



Στράτος Μαρούδας

Από την στιγμή που μπήκε το Saristra Festival στην ζωή μας, ο Αύγουστος απέκτησε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Δεν γνωρίζω για πόσα χρόνια ακόμα θα γίνεται αυτή η τρελή ιστορία στα ιερά χώματα των Παλαιών Βλαχάτων, πάντως προσωπικά δυσκολεύομαι λίγο να φανταστώ να έρχεται Αύγουστος και να μην υπάρχει προγραμματισμένο ταξίδι στο νησί (αυτό το  ζήσαμε πριν 2 χρόνια με τον κακό χαμό που έγινε τότε, οπότε να μας λείπει).
Πέρισυ γράφαμε τέτοιες μέρες πάλι για αυτά που μας βρήκαν στο τότε Saristra και κάπου εκεί λέγαμε ότι πλέον όλη αυτή η ιστορία είναι πολύ σημαντική υπόθεση όχι μόνο για εμάς που βρισκόμαστε εκεί σχεδόν κάθε χρόνο, αλλά και για πολύ κόσμο που είτε παρασύρθηκε από τον δικό μας ενθουσιασμό, είτε από το όλο κλίμα που περιβάλλει το μέρος και το φεστιβάλ. 



Κάθε χρόνο όταν έρχεται η ώρα αυτού του άρθρου μπαίνουμε σε μια όμοια διαδικασία ψάχνοντας τρόπο να εκφράσουμε όλα τα όμορφα που μας βρήκαν πάλι ανάμεσα στα ερείπια και στην πλατεία Σαρίστρα, χωρίς να επαναλαμβανόμαστε και χωρίς να γινόμαστε (περισσότερο) γραφικοί. 
Το Saristra Festival είναι ήδη ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα καλοκαιρινά (και όχι μόνο) φεστιβάλ της χώρας, ένας καλλιτεχνικός θεσμός που κάθε χρόνο επεκτείνει τις βλέψεις του και διατηρεί σταθερή την ποιότητα όλου αυτού που θέλει να παρουσιάζει. Την φετινή χρονιά οι διοργανωτές αποφάσισαν να μην διαλέξουν τον ωραίο και εύκολο δρόμο της επιλογής των γνωστών και εμπορικών ονομάτων της εγχώριας εναλλακτικής μουσικής σκηνής, αλλά να στηριχθούν σχεδόν εξ ολοκλήρου στην εξαιρετική νέα γενιά καλλιτεχνών και ονομάτων και οι οποίοι θα πλαισιωνονταν από δύο παλαιότερους (Κ Βήτα/Nightstalker). Ένα σχήμα άκρως ενδιαφέρον, το οποίο δυστυχώς προNightsσέκρουσε μέχρι έναν βαθμό στο άσχημο γεγονός της περιπέτειας υγείας του Argy. Τελικά το κενό των Nightstalker καλύφθηκε από τον Montero (από τις αποκαλύψεις του φεστιβάλ) και ο οποίος μαζί με τον Pye Corner Audio αποτέλεσαν τις ξένες φετινές παρουσίες.

Το αποτέλεσμα συνολικά έδειξε πως το Saristra Festival πλέον έχει φτάσει σε εκείνο το σημείο, όπου μπορεί να σταθεί υπό οποιαδήποτε σύνθεση και κάτω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Έχει καταφέρει να συγκεντώσει ένα αρκετά συνειδητοποιημένο συναυλιακό κοινό το οποίο εκτός του ότι στηρίζει σταθερά το όλο εγχείρημα, ξέρει τι ακριβώς πάει να δεί και δεν συγκεντρώνεται μόνο και μόνο για τον χαβαλέ τις όλης κατάστασης. Και το φετινό αποτέλεσμα, παρόλο που δεν μάζεψε ακριβώς τα νούμερα των δύο περασμένων διοργανώσεων, ανέδειξε αυτό ακριβώς το γεγονός το οποίο το είχαμε μέσα στο μυαλό μας ορισμένοι σαν υποψία.
Μεγάλο μπράβο επίσης για την πολύ μεγάλη καλλιτεχνική προσπάθεια που γίνεται κάθε χρόνο πέρα από την μουσική και που κάθε φορά ξεπερνάει το ήδη εξαιρετικό αποτέλεσα της προηγούμενης φοράς. Εξαιρετικές οι συμμετοχές στο εικαστικό κομμάτι και φέτος, εξαιρετικά ενδιαφέροντα τα διαφόρων ειδών workshops, με πολύ όμορφες και σημαντικές προβολές ταινιών, με παιδικές και όχι μόνο παραστάσεις και τέλος αυτό που έκλεψε την παράσταση φέτος το Athens Digital Arts Festival με τα καταπληκτικά installations πάνω στο σπίτι που βρίσκεται στην είσοδο του χώρου  και που μας έκλεβε τα βλέματα συνεχώς.
Την ανάλυση των μουσικών πεπραγμένων του τριημέρου την έκανε πάρα πολύ καλά ο Τάσος πιο πάνω, οπότε εαν έγραφα κάτι παραπάνω θα ήταν απλά αχρείαστο μιας που με κάλυψε απόλυτα.



Για κλείσιμο να ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά προσωπικά όλους αυτούς που ρισκάρουν, τρέχουν και μοχθούν για το Saristra Festival, όπως επίσης και από την μεριά μου το ευχαριστώ στην Ionian P. Lines  για τη χορηγία που μας έκανε, μεταφέροντας σύσσωμη την συντακτική ομάδα του presspop προς και από την Κεφαλονιά.
Ραντεβού το πρώτο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου του 2018 στα αγαπημένα μας χαλάσματα.