#Live #Review: Ο Nicolas Jaar στην Αθήνα

Του Αντρέα Πρεντάνου

Ήμουν εκεί, ανάμεσα σε 2000 άτομα, ν’ απολαύσω για πρώτη φορά τον νούμερο ένα (όπως τα έχω εγώ στο κεφάλι μου) καλλιτέχνη στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής τα τελευταία 6 χρόνια. Και ήταν όλα πολύ ωραία! Ο αμφιθεατρικός χώρος, η πολύ καλή ακουστική του, η γρήγορη εξυπηρέτηση στα μπαρ, ο κόσμος, ο Jaar, ο οποίος βγήκε στην σκηνή λίγο μετά τις 10:30 και πήγε σφαίρα πάνω στα μηχανήματα απ’ όπου και μας κούνησε το χέρι του και είπε άψογα “καλησπέρα”. Τέλειωσε το live του 2 ώρες αργότερα και έφυγε την πρώτη φορά από την σκηνή πιο γρήγορα από τον Usain Bolt ενώ την δεύτερη, μετά το encore, είπε ένα “Thank you” και έφυγε από την σκηνή με αισθητά μειωμένη ταχύτητα...  Άναψαν τα φώτα και αυτό ήταν! Όλα αυτά του βγαίνουν από φυσικού του γιατί είναι μια ευαίσθητη και διακριτική παρουσία. Σε αυτές τις 2 ώρες έπαιξε κομμάτια από τους δύο δίσκους του και φυσικά κάποια πολύ γνωστά remix σε κομμάτια άλλων καλλιτεχνών (το encore ήταν ένα τέτοιο). Ο κόσμος το απολάμβανε, κυρίως στα γνωστά του, αλλά γενικά δεν έβλεπα αδιαφορία όταν ο Jaar κατέβαζε τον ρυθμό και το χάρηκα πολύ, που δεν “κλώτσησαν” δηλαδή όταν “δυσκόλευε” το πράγμα. Και εκείνη την ώρα ακριβώς, που έβλεπα τον παλμό του κοινού, μου ήρθε η εξής σκέψη: Από το “Despacito” μέχρι το “Mi mujer” ο δρόμος είναι πάντα ευχάριστος αλλά μεγάλος. Είναι όπως λύνεις στην τάξη το 5+5 και η δασκάλα σου λέει μπράβο. Και περνάν τα χρόνια και σου αρέσουν τα μαθηματικά και φτάνεις κάποια στιγμή να βρεις την φόρμουλα για κάτι μεγάλο. Έτσι και στην μουσική. Από το “Despacito” μέχρι το “Mi mujer” είναι όλο χαρά, πως να μην είναι άλλωστε για μουσική μιλάμε, αλλά η απόσταση μεγάλη. Θέλει πολύ “διάβασμα”. Κάποιοι μένουν στο 5+5 και κάποιοι προχωράνε. Όλα για τον άνθρωπο φυσικά. Και εγώ με Rick Astley μεγάλωσα αλλά σιγά-σιγά ήρθε και ο Al Stewart που τον είχε πιάσει το αυτί μου στον Πετρίδη. Και αφήνεις τον Rick Astley και πας στα πιο βαθειά. Πάντα θα σέβεσαι τον Rick αλλά εκεί έξω γίνεται χαμός. Δεν σταματάνε να βγαίνουν πράγματα και θέλεις να τα μάθεις όλα! Και μου άρεσε αυτό που έβλεπα στον Jaar, πραγματικά! Ο κόσμος ξετρελάθηκε όταν ακούστηκαν τα “Three sides of Nazareth”, “Space is only noise”, “Colomb” ή όταν άρπαξε το σαξόφωνο του στο “The Governor”. Όμως όλοι περιμέναμε το “Mi mujer” και όταν το αντιληφθήκαμε εκεί στο τέλος της συναυλίας κάναμε έναν πανικό! 

Έχω πει για τον Jaar ότι είναι ένας σύγχρονος Erik Satie και ακόμα το πιστεύω. Αυτό το παλικαράκι, που ήταν σκυμμένο επί δυο ώρες πάνω από τις κονσόλες του και το ζούσε και αυτό το παλικαράκι που άρπαζε το μικρόφωνο και δειλά-δειλά έβαζε τους στίχους στις μουσικές του...

Via Της Δισκοκριτικής