Iceage - Beyondless

Αν κάποιος ισχυρίζονταν πριν από λίγα χρόνια ότι μία παρέα νεαρών Δανών θα αναλάμβαναν να σώσουν το post punk θα αντιμετωπίζονταν τουλάχιστον με χλευασμό. Κάτι ανάλογο με το ''Αλβανός τουρίστας'', τον συνηθισμένο αστεϊσμό των '80ς. Οι Αλβανοί όμως συνέβαλαν με την εργασία τους στην κατασκευή των μεγάλων έργων που άλλαξαν την όψη της Ελλάδας αλλά και στην ανακατασκευή των επαρχιακών οικισμών, έτσι και οι Δανοί Iceage με την αυθεντικότητα και την προσήλωση που τους διακρίνει έχουν βάλει το δικό τους λιθαράκι στην υπόθεση post punk. Το ''Beyondless'' είναι η τέταρτη ολοκληρωμένη δουλειά τους και τους βρίσκει να πραγματοποιούν ακόμα ένα βήμα πτος τα εμπρός. Πλέον δεν είναι οι έφηβοι του ξεκινήματός τους, αλλά πλησιάζουν τα τριάντα και οι ιδέες τους ακούγονται πιο συγκεκριμένες και ολοκληρωμένες. Η νεανική ορμή και το ηχητικό χάος έχουν παραχωρήσει τη θέση τους σε μία πιο σφαιρική προσέγγιση του post punk και τα τραγούδια τους είναι απολύτως στοχευμένα. Ο θόρυβος δεν είναι αυτοσκοπός αλλά ακόμα ένα εργαλείο προς την επίτευξη των στόχων τους. Οι ενορχηστρώσεις τους περιλαμβάνουν πλήκτρα και πνευστά που εμπλουτίζουν την κλασσική τριάδα, κιθάρα, μπάσο, τύμπανα. Τα φωνητικά βγαίνουν μπροστά, έχουν μία θεατρικότητα όταν είναι απαραίτητη και θυμίζουν μεγάλους performer του είδους όπως τον πρώιμο Nick Cave και τον Howard Devoto.

Το εναρκτήριο ''Hurrah'' είναι ένας rock οδοστρωτήρας που παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του. Στο ''Pain Killer'', με την συμμετοχή του πιο διάσημου indie girl της εποχής μας που ακούει στο όνομα Sky Ferreira, έχουμε την pop εκδοχή του ήχου τους. Σε αυτό συμβάλλει η εκτεταμένη χρήση πνευστών που δίνουν ένα extra groove στο κομμάτι. Λογικά θα είναι από τα κομμάτια που θα ακουστούν περισσότερο από τον δίσκο. Τα riffs τους βέβαια εξακολουθούν και εδώ να είναι αρκούντως κοφτερά. Το ''The Day The Music Dies'' είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ. Αγωνιώδη κιθαριστικά μέρη σκαλίζουν τον επικήδειο της μουσικής παρέα με παιχνιδιάρικα πνευστά και μία rythm section να στέκεται επάξια στον ρυθμικό της ρόλο. Από τα κομμάτια που συναγωνίζεται τις καλύτερες στιγμές των Protomartyr. Το ''Under The Sun'' ξεκινά νωχελικά για να είναι πιο επιβλητικός ο καταιγισμός του refrain, ενώ στο ''Plead The Fifth'' κινούνται σε πιο κλασσικούς indie ήχους. Οι Iceage πλέον δεν είναι ένα συγκρότημα που περικλύονται από τα στενά όρια του punk. Οι ορίζοντες τους έχουν ανοίξει και αυτό φαίνεται σε κομμάτια σαν το ''Thieves Like Us'' που περιφέρονται στο αμερικάνικο rock 'n' roll ως άλλοι Jon Spencer Blues Explosion και στο ''Take It All'' με τα φωνητικά σε πρώτο πλάνο και τις κιθάρες να θυμίζουν Walkmen. Η πιο arty πλευρά τους βγαίνει στο ''Showtime''. όπου τα μεθυσμένα πνευστά οδηγούν σε ένα μεγαλειώδες φινάλε και ο δίσκος κλείνει με το επικών διαστάσεων ομώνυμο κομμάτι. Οι Iceage με το ''Beyondless'' καθιερώνονται στην κεντρική σκηνή της ανεξάρτητης κιθαριστικής μουσικής. Και αυτό γίνεται γιατί κατάφεραν να διευρύνουν τον ήχο τους κοιτάζοντας και προς άλλες κατευθύνσεις. Σίγουρα θα βρίσκονται σε πολλές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς και αυτό μόνο επιτυχία είναι για το συγκρότημα από τη Δανία.