Rolling Blackouts Coastal Fever - Hope Downs

Οι Rolling Blackouts Coastal Fever είχαν φροντίσει να προκαλέσουν αίσθηση πριν καν κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους ''Hope Downs''. Σε αυτό συνέβαλαν τόσο τα δύο Ε.Ρ. που προηγήθηκαν του ντεμπούτου, όσο και οι εκπληκτικές live εμφανίσεις τους. Γιατί όσο και τα πράγματα να έχουν αλλάξει και το διαδίκτυο να είναι σημαντικότατος παράγοντας για την φήμη μίας μπάντας, οι ζωντανές εμφανίσεις είναι αυτές που ξεχωρίζουν τους σπουδαίους από τους απλά καλούς. Και οι νεαροί Αυστραλοί έχουν τα όλα τα φόντα για να φορέσουν την ετικέτα των πραγματικά σπουδαίων. Συνδυάζουν τον ρομαντικό λυρισμό των Go Betweens, τις εναλλακτικές κιθάρες των Pixies, την νοσταλγία των Teenage Fanclub και την ορμή των πρώιμων R.E.M. Οι επιρροές τους είναι δημιουργικά αφομοιωμένες από τους Rolling Blackouts Coastal Fever, στήνοντας έναν καθαρά προσωπικό ήχο. Οι κιθάρες είναι πανταχού παρούσες, ενώ τα φωνητικά τα αναλαμβάνουν εκ παραδρομής οι τρεις κιθαρίστες. Άλλοτε περισσότερο λυρικοί και άλλοτε να βγάζουν τα νευρικά κιθαριστικά τους riffs σε πρώτο πλάνο, μας παραδίδουν έναν δίσκο που είναι σημαντικός σε κάθε περίπτωση. Ένας δίσκος που είναι ανεξάρτητος της περιόδου που κυκλοφόρησε, αποστασιοποιούμενος από μόδες και ευκαιριακό hype.

Από το εναρκτήριο ''Air Condiotened Man'' εύκολα καταλαβαίνει κάποιος ότι δεν θα ξεμπερδέψει εύκολα με τους πέντε πιτσιρικάδες. Ζητούν επιτακτικά την προσοχή του και θα την έχουν. Σε αυτό καταθέτουν κάποια από τα καλύτερα κιθαριστικά μέρη που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια, ισορροπώντας ανάμεσα στην εθιστική power pop και το εναλλακτικό rock. Στο ''Talking Straight'' ακούγονται σαν το χαρούμενο μικρό αδερφάκι των Echo & The Bunnymen που δεν έχει μεγαλώσει στο Liverpool αλλά σε κάποια ηλιόλουστη πόλη της Αυστραλίας. Με το ''Bellarine'' έχουν το απόλυτο indie χιτάκι που ονειρεύεται να αποκτήσει κάθε μπάντα που αποφασίζει να σχοληθεί με την κιθαριστική μουσική. Ένα κομμάτι που μπορεί να αποκτήσει το status ενός ''Debaser'' των Pixies ή ενός ''The Rat'' των Walkmen. Το ''Mainland'' θα κάνει τους Pains Of Being Pure At Heart να σκάνε από ζήλια που πλέον δεν μπορούν να γράψουν τέτοια κομμάτια, ενώ με το ''Cappuccino City'' κλείνουν το μάτι πονηρά προς τους Style Council του Paul Weller. Το δίλεπτο ''Time In Common'' είναι must για κάθε indie kid και με το mid tempo ''Sister's Jeans'' θυμίζουν τις πιο pop στιγμές των Boo Radleys. Το ''How Long?'' αναδεικνύει την πιο ευαίσθητη πλευρά του συγκροτήματος και στο τέλος συναντάμε ακόμα έναν δυναμίτη που ακούει στο όνομα ''The Hammer''.

Το ''Hope Downs'' θα συμπεριληφθεί σε πολλές λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς και πραγματικά το αξίζει. Οι Rolling Blackouts Coastal Fever ανατρέχουν στο παρελθόν της indie pop και παρουσιάζουν το παρόν της. Αν υπήρχε το παλίο N.M.E. θα τους χαρακτήριζε το επόμενο next big thing και στη δική τους περίπτωση θα είχε δίκιο. Γιατί οι Rolling Blackouts Coastal Fever είναι οι Blur ή οι Suede της γενιάς τους και όχι οι Cast ή οι Shed Seven. Το ''Hope Downs'' θυμίζει κάτι από το ''Funeral'' των Arcade Fire, παρόλο που υφολογικά διαφέρει από το αριστούργημα των Καναδών και σίγουρα δεν έχει το συναισθηματικό του βάθος. Το θυμίζει όμως στην σπουδαιότητα που αποπνέει από την πρώτη ακρόαση. Και αυτό μόνο ως θετικό μπορεί να εκληφθεί για τους Rolling Blackouts Coastal Fever.