Πάτρα: Ενθυμήσεις που προσπερνάμε | Μέρος 1ο

Μήνυμα σφάλματος

Notice: Undefined index: taxonomy_term στην similarterms_taxonomy_node_get_terms() (γραμμή 518 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).
Notice: Undefined offset: 0 στην similarterms_list() (γραμμή 221 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).
Notice: Undefined offset: 1 στην similarterms_list() (γραμμή 222 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).

Υποβλήθηκε από PressPop Team στις Κυρ, 03/03/2019 - 15:01.

Από την έκθεση φωτογραφίας "Πάτρα - Ενθυμήσεις που προσπερνάμε" του Κωστή Πλέσσα, που πραγματοποιήθηκε από 30/1 έως και 13/2 στον Συνδετήρα.

Η έννοια τής λέξης «θυμός» όπως τήν παραλάβαμε αποδίδεται ώς: Πνεύμα, Ψυχή, Νούς, Καρδιά. Η ενθύμηση έχει την ρίζα της στο ρήμα ενθυμέομαι – ενθυμούμαι και σημαίνει ότι τοποθετώ κάτι στο Νού η στην Καρδιά.

Ξεκινώντας λοιπόν τήν διαδρομή τού ο καθένας μας, δημιουργεί «σχέσεις» όπου υπάρχουν ανθρωποι ,συναισθήματα , εικόνες ,στιγμές ,τόποι αλλα και υλικά που ανακατεύονται με διαφορετικο μίγμα και δοσολογία κάθε φορα και χαράζουν τό μονοπάτι πάνω στο οποίο περπατάμε. Υπάρχουν στιγμές αυτής τής διαδρομής, που για λόγους «άγνωστους» δέν έχουμε τήν ευχέρεια να αποκρυπτογραφήσουμε, ποικίλουν απο ανθρωπο σε ανθρωπο ,αγγίζουν όμως το πνεύμα, τήν ψυχή, τόν νού και τήν καρδιά και σάν ενθύμηση τοποθετούνται εκει και χαράζονται με τρόπο μόνιμο και ανεξίτηλο.

Περπάτημα λοιπόν στην Πάτρα απλώνοντας το βήμα και στίς οικείες αλλά και στίς άγνωστες γειτονιές πού δέν έτυχε να περπατήσεις μέχρι τώρα. Έχοντας όμως τα μάτια ανοιχτά στις ομορφιές που συνόδευαν την πορεία σου μέσα στην πόλη, είναι η γενεσιουργός αιτία αυτής τής φωτογραφικής αποτύπωσης . Ομορφιές που είναι συνδεδεμένες με κάθε είδους ψυχοσωματική αντάρα από τό πλήθος που περνάνε οι άνθρωποι στήν ζωή τους . Κάτω απο ένα μπαλκόνι, πίσω απο μια κλειστή πόρτα, μπροστά από ένα ανοιχτο παράθυρο .Μια καγκελόπορτα που άνοιγε η δέν άνοιγε, ένα ρόπτρο που χτύπησε η δέν χτύπησε. Στήν προσμονή να ακούσεις τό τρίξιμο μιας ξύλινης πόρτας πού άνοιγε η τόν ιδρώτα που άφηνε το χέρι σου στο μπρούτζινο χερούλι. Στήν αγωνία για το γράμμα που ήλθε η δέν ηλθε και σού καθόρισε τήν ρότα.

Αλλα και από τήν άλλη πλευρά ο «μάστορας». Ο δημιουργός, ο σιδεράς, ο ξυλουργός, ο χτίστης, ο μαρμαράς, ο πιτόρος και όλοι όσοι είχαν συμμετοχή και συνδημιουργία. Όλοι αυτοί που η απλή λέξη «μαστοράς» απο τήν μία πλευρά τούς αδικεί αλλα από τήν άλλη πλέον αποδίδει μέγιστη αναγνώριση δεξιότητας , έμπνευσης και καλλιτεχνείας. Όλοι αυτοί πού ο επιούσιος τους ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με δημιουργία. Και δέν μπορώ και δέν πρέπει να υποτιμήσω τήν μοναδική τέχνη τους. Ούτε να τήν συγκρίνω. Και είναι κάποιες μορφές τέχνης που οι εκπρόσωποι τους λιγοστεύουν καθημερινά και ανάγκασαν τούς περιπάτους μου να πάρουν χαρακτήρα αναζήτησης κρυμμένων ομορφιών.
Ομορφιές που μπορεί τώρα να προσπερνάμε βιαστικά αλλα ποτέ δεν βγάλαμε ούτε από τον νού, ούτε από την καρδιά μας.

Κείμενο και φωτογραφίες: Κωστής Πλέσσας