Foals - Everything Not Saved Will Be Lost, Part 1

Με κίνδυνο να σας θυμίσω διαβόητη περσόνα από γνωστό τηλεπαιχνίδι ριάλιτι, θα δηλώσω το προφανές: αν υπάρχει κάτι καλύτερο από ένα δίσκο Foals σε μια χρονιά, αυτό είναι δύο δίσκοι Foals. Το κουαρτέτο (πλέον) από την Οξφόρδη, υπό την ηγεσία του «δικού μας» Yannis Philippakis αποφασίζει να διχοτομήσει το φετινό τους υλικό (με κάτι λιγότερο από τέσσερα χρόνια να έχουν συμπληρωθεί από το “What Went Down”) και να μας το σερβίρει σε δύο διαφορετικές δόσεις, σε δύο τελείως διαφορετικές εποχές μέσα στο έτος. Αυτό φυσικά επ’ ουδενί υποδεικνύει ότι το παρόν άκουσμα είναι «ανοιξιάτικο». Κάτι μου λέει ωστόσο ότι είναι πιο αισιόδοξο ως προς τη γενικότερη διάθεση.

Οι Foals, κατά τον γράφοντα τουλάχιστον, είναι μία από τις μπάντες της δεκαετίας. Τόσο κυριολεκτικά (μόνο το ντεμπούτο τους, “Antidotes”, κυκλοφόρησε πριν το 2010), όσο και μεταφορικά: λίγα άλλα σχήματα έχουν συνδυάσει εμπορική επιτυχία, απήχηση σε κριτικούς, δυνατή λάιβ περφόρμανς και γενικότερη συνέπεια αλλά και πρόοδο τόσο απροκάλυπτα. Κυρίως όμως, διαθέτουν ένα στοιχείο δυσεύρετο σε πολλές άλλες περιπτώσεις (συμπεριλαμβανομένων φυσικά καλλιτεχνών από άλλες εποχές): Η νοοτροπία κάθε δίσκου «ανακυκλώνεται» στον επόμενο και ενσωματώνεται αρμονικά με το καινούριο ύφος που επιλέγουν, συνθέτοντας μια ηχητική ταυτότητα που διατηρεί το είναι της μαζί με μια σπάνια φιλοξενία προς τα όποια καινούρια καλλιτεχνικά ψήγματα αποφασίσουν να μείνουν, για λίγο ή πολύ, στο κάθε ένα δισκογραφικό «ξενοδοχείο». Αν εξαιρέσουμε φυσικά τα αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους “Antidotes” και “Total Life Forever”, οι Foals έχουν (υποσυνείδητα μάλλον) ενστερνιστεί αυτό το modus operandi από το “Holy Fire” μέχρι σήμερα.

Έχοντας αγγίξει τη (ραδιοφωνική) κορυφή με το “What Went Down”, χάνοντας ταυτόχρονα στην πορεία ένα βασικό μέλος (ο μπασίστας Walter Gervers αποχώρησε «σε φιλικό κλίμα» από την πεντάδα), οι Foals παρουσιάζουν το νέο υλικό σταδιακά. Οι πρώτοι δύο μήνες του 2019 περιείχαν τρία singles από το γκρουπ – τρία κομμάτια που, καλώς ή κακώς, αποτελούν τις τρεις καλύτερες στιγμές του δίσκου (με το συνοδευτικό video του “Exits” να καταλήγει μία από τις πιο ενδιαφέρουσες οπτικές δουλειές των τελευταίων ετών στο χώρο της μουσικής). Το συγκεκριμένο κομμάτι έχει μια σταθερή γκρούβα που σπάνια θα κολλήσει με την πρώτη, το “On The Luna” είναι ίσως η πιο χορευτική στιγμή του δίσκου και το “Sunday” η πλέον πολύπλευρη. Το “White Onions” θυμίζει αρκετά τις προηγούμενες δουλειές τους ενώ κομμάτια όπως τα “In Degrees” και “Cafe d’Athéns” ενδεχομένως να υποδεικύουν το προς τα που θα μπορούσαν να πορεύονται. Ο δίσκος διαθέτει επίσης (ανεπίσημα) intro και outro (το τελευταίο να αναπαριστάται από μια ψύχραιμη piano ballad στιγμή που ίσως να τη θέλαμε λίγο πιο αξιομνημόνευτη), είναι δε ο μικρότερος σε διάρκεια που έχουν μέχρι τώρα κυκλοφορήσει. Ίσως να είμαι προκατειλημμένος και να θεωρώ τον παρόν δίσκο ελλιπή, ίσως όμως και αυτό να είναι το νόημα, μιας και το δεύτερο μέρος είναι μόλις 6 μήνες μακριά.

“Life’s What You Make It” λέγανε κάποτε οι Talk Talk (αδιαμφισβήτητη επιρροή τους επί τη ευκαιρία), το ίδιο λένε και οι Foals στην πέμπτη κατά σειρά LP δουλειά τους. Αν είναι έτσι ακριβώς λοιπόν, η ζωή είναι αισιόδοξη, ανεβαστική, indie/alternative με πινελιές από funk, disco και ψυχεδέλεια. Η ζωή επίσης για το 2019 ενδέχεται να αλλάξει (ή να παραμείνει όμοια) σε λίγους μήνες με το φθινοπωρινό (;) «μέρος δεύτερο». Προς το παρόν, καλές ακροάσεις.