Kevin Morby - Oh My God

Πιστός στα συχνά δισκογραφικά ραντεβού του, μας δίνει το ''Oh My God'', δύο χρόνια μετά το πολύ καλό ''City Music''. Αυτός είναι ο πέμπτος δίσκος του πλέον έχει καθιερωθεί ως ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της εναλλακτικής americana. Ένας τραγουδοποιούς που πατά πάνω στην παράδοση του Dylan και του Young, αλλά προσθέτει το δικό του προσωπικό ύφος και λειτουργεί με ένα πρίσμα σύγχρονο και φρέσκο. Οι δίσκοι του απέσπασαν διθυραμβικές κριτικές και ενίσχυσε την φήμη του μέσω των ζωντανών του εμφανίσεων. Σε αυτόν τον πέμπτο δίσκο η folk εξακολουθεί να βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, αλλά εμπλουτίζεται με rock 'n' roll αναφορές και gospel στοιχεία. Το ''Oh My God'' είναι η πιο φιλόδοξη δουλειά του, αλλά ταυτόχρονα η συγκριτικά πιο αδύναμη. Ενώ οι ενορχηστρώσεις έχουν εμπλουτιστεί με πλειάδα οργάνων και τα πάντα είναι δουλεμένα έως την τελική λεπτομέρεια, ο δίσκος δείχνει να χάνει σε συναισθηματικό επίπεδο. Ο Morby πάντοτε είχε ως όπλο ότι κέρδιζε συναισθηματικά το ακροατήριο του, κάτι που μετριάζεται στο νέο του δίσκο. Παρόλα αυτά είναι ένας καλός δίσκος, απλά ελαφρώς πιο αδύναμος από τα ανυπέρβλητα ''Still Life'' και ''City Music''.

Από τις πρώτες νότες του εναρκτήριου ομώνυμου κομματιού γίνεται αντιληπτό ότι ο Morby στρέφεται από τους επίγειους προβληματισμούς, στην αναζήτηση του Θείου. Σαν ένας νέος Dylan της '80ς Χριστιανικής περιόδου του. Που ας μην ξεχνάμε ότι αυτή ήταν και η πιο αδύναμη της πολύχρονης πορείας του νομπελίστα πλέον τραγουδοποιού. To ''No Halo'' είναι από τις πιο σπαρακτικές στιγμές του δίσκου, ενώ στο ''Notthing Sacred / All Things Wild'' κλείνει το μάτι στον Lou Reed. Το πρωτόλειο rock 'n' roll πάντα γοήτευε τον Morby και αυτό αποτυπώνεται ξεκάθαρα στο ''OMG Rock 'n' Roll''. Στο ''Seven Devils'' εμφανίζεται απολογητικός και στο ''Hail Mary'' θυμίζει αρκετά Van Morrison και τον σύνθετο τρόπο που ενορχήστρωνε δίσκους σαν το ''Astral Weeks''. Στο ''Piss River'' η σκοτεινή ατμόσφαιρα κτίζεται με τον Morby να απαγγέλει συνοδεία λιτών πλήκτρων και μίας αφαιρετικής rhythm section, ενώ στο ''Savannah'' ρομαντζάρει σαν ένας σύγχρονος Bob Dylan. Το ''Congratulations'' βρίσκει τον Morby να τραγουδά σαν ένας περιθωριακός crooner πάνω σε μία επικών διαστάσεων για τα δεδομένα του και το ''Ballad Of Faye'' είναι ένα instrumental με jazz αποχρώσεις. Η κορυφαία στιγμή του δίσκου είναι το ''I Want To Be Clean''. Ένα λυτρωτικό τραγούδι κάθαρσης, με μία διάχυτη αισιοδοξία να αποπνέεται. Ο δίσκος κλείνει με τον Morby να ακούγεται κατασταλαγμένος στο gospel-ικό ''O Behold''.

Ο Morby είναι από τους πλέον επιδραστικούς τραγουδοποιούς της εποχής μας . Βαθύς γνώστης της αμερικάνικης παράδοσης, την επαναπροσδιορίζει μέσα από το δικό του πρίσμα. Το ''Oh My God'' είναι περισσότερο πλουραλιστικό αλλά και λιγότερο περιπετειώδες από ότι μας έχει συνηθίσει. Περισσότερο συντηρητικό αλλά με ολοκληρωμένα τραγούδια, μιας και οι συνθετικές του ικανότητες είναι αδιαμφισβήτητες. Λιγότερο εναλλακτικό και περισσότερο ορθόδοξο. Σίγουρα αφήνει μία περιέργεια για το ποια θα είναι η συνέχεια του τραγουδοποιού πους μας συστήθηκε πριν λίγα χρόνια με το μαγευτικό ''Harlem River''.