Dance With Invisible Partners: "Πολύ περισσότερο από την τέχνη με εμπνέουν οι άνθρωποι, ειδικά όταν αφήνουν ελεύθερη την ερωτική τους δύναμη"

Φωτογραφίες: Ειρήνη Μιχοπούλου

Η περασμένη χρονιά αποδείχθηκε ιδιαίτερα πληθωρική μουσικά (και όχι μόνο), τα δε εγχώρια δρώμενα δώσανε δυναμικά το παρόν. Ακόμα και αν η επικαιρότητα πρώτης γραμμής δεν «ευνόησε» συγκεκριμένες κυκλοφορίες ούτως ώστε να πάρουν άμεσα τη δημοσιότητα που ενδεχομένως να άξιζε, το ποιόν και ο χαρακτήρας τους εξασφάλισε σε βάθος χρόνου την πρόσβασή τους σε ολοένα και περισσότερα ζευγάρια αυτιά. Μία εξ' αυτών το ντεμπούτο του one man project "Dance With Invisible Partners" με τίτλο "Honey" (κριτική του οποίου μπορείτε να διαβάσετε εδώ). Με κινητήριο δύναμη μια νυχτόβια, ρομαντική κοσμοθεωρία πάνω σε βαθιές ανθρώπινες ανησυχίες, ο DWIP πατάει ένα μικρό pause στον γοητευτικά εκλεκτικό ήχο του και μας μιλάει για επιρροές, μελλοντικά σχέδια και αόρατους παρτενέρ.

Καταρχάς, το όνομα. Όσο κλισέ και να είναι αυτή η ερώτηση, δεν μου έχει τύχει (σχετικά πρόσφατα) να συναντήσω σχήμα του οποίου το όνομα να αντικατοπτρίζει τόσο εύστοχα το καλλιτεχνικό ποιόν του. Επιπλέον, κάποια ενδιαφέρουσα ιστορία πίσω από τους εν λόγω αόρατους παρτενέρ;

O μαύρος νυχτερινός ουρανός – χωρίς φωτορύπανση και φεγγάρι - χορεύει άχρονα με τους αόρατους παρτενέρ του. Το απόλυτο σκοτάδι – ή η απόλυτη σιωπή, το ίδιο είναι, αποκαλύπτουν όλα τα μυστικά του σύμπαντος – και του ανθρώπου μέσα σε αυτό -  αρκεί να βγει κανείς από την βεβαιότητα των αισθήσεων του και να αφεθεί. Δεν είναι απλά μερικές μαθηματικές εξισώσεις. Ούτε δύο ποιητικά στιχάκια να είχαμε να λέγαμε. Είναι η πραγματικότητα. Το αληθινό πάρτυ κρύβεται στο αθέατο, στο άχρονο, εκεί που συναντιούνται ο θάνατος και ο έρωτας, εκεί που γεννιέται η μαγεία της μουσικής. Όλα τα υπόλοιπα είναι διεκπεραίωση και σύμβαση για εμένα.

 Έχοντας ξεκινήσει από σύνθεση μουσικής επένδυσης για θεατρικές παραστάσεις, πόσο ομαλή ήταν η μετάβαση στην πιο «παραδοσιακή» δισκογραφία;

Από πολύ μικρός έγραφα τραγούδια, με ενδιαφέρει η ποπ φόρμα. Αν καθίσω με μία κιθάρα ή ένα πληκτροφόρο δύο ώρες θα γράψω 20 κουπλέ ρεφραίν (όχι απαραίτητα ενδιαφέροντα, δεν είμαι ο Στράτος Διονυσίου, μην παρεξηγηθώ). Είχα και μπάντες στο παρελθόν όπου έγραφα τραγούδια. Το Honey το έγραψα σε δύο απογεύματα, μουσική και στίχους. Η ενορχήστρωση και η παραγωγή βέβαια πήραν πολύ περισσότερο χρόνο. Τα τραγούδια έχουν ένα μεγάλο περιορισμό, τη φόρμα, μέσα στην οποία υπάρχει κβαντισμένος ο χρόνος. Σε αντίθεση με τη μουσική για θέατρο ή κινηματογράφο που μπορεί να έχει μία πολύ πιο χαλαρή μορφή. Ο περιορισμός βέβαια στην τέχνη κρύβει και αυτός μία δική του ελευθερία. Νομίζω πως τα είδη αυτά αλληλοσυμπληρώνονται. Μου φαίνεται βαρετό να κάνω το ίδιο στυλ συνέχεια. Άλλωστε για εμένα το στυλ δεν έχει τόση σημασία όση ο εσωτερικός ρυθμός και η ειλικρίνεια των προθέσεων. Μπορείς να πεις ακριβώς το ίδιο πράγμα με μία άρπα και ηχογραφώντας μία μπετονιέρα.

Δικογραφικό ντεμπούτο με το “Honey”. Μπορείς να απαριθμήσεις κάποια «καλά» και κάποια «κακά» που έρχονται συνοδεία της ιδιαιτερότητας που έχει η σημειολογία του «πρώτου δίσκου»;

Όταν κάνεις ένα πρώτο δίσκο συνήθως νομίζεις πως αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα στο σύμπαν, γεγονός βέβαια που δεν ισχύει ούτε κατά διάνοια, ακόμα και αν είναι το “Piper at the gates of dawn”. Το γεγονός αυτό συνήθως σε κάνει να «παραπροσέξεις» την παραγωγή και τη λεπτομέρεια, σιδερώνοντας ένα κομμάτι της αλητείας και της ωμότητας. Αν το γεγονός αυτό είναι «καλό» ή «κακό» μόνο από το αποτέλεσμα και κυρίως το χρόνο μπορεί να κριθεί. Καλό σίγουρα είναι το γεγονός ότι δεν μπορείς να διεκπεραιώσεις τη διαδικασία ως δημόσιος υπάλληλος – γεγονός που μπορεί κάλλιστα να συμβεί μετά από πολλές δισκογραφικές δουλειές – το ακούμε συνεχώς.

Ο δίσκος έχει ως παραγωγό τον έμπειρο και πάντοτε ενδιαφέρων callmelazy, γνωστός, μεταξύ άλλων, για τις συνεργασίες του με τον The Boy. Πως θεωρείς ότι επηρεάστηκε η δημιουργική διαδικασία από την παρουσία του στην κονσόλα (και όχι μόνο);

Ο callmelazy έπαιξε και κάποιες κιθάρες και πλήκτρα αν θυμάμαι καλά και backing vocals και γενικά περάσαμε πολύ καλά – πάρα πολύ σημαντικό γιατί δώσαμε πολύ χρόνο στην παραγωγή και διαφορετικά η διαδικασία θα ήταν βαρετή. Συνεργαζόμαστε από το 2005 και ένας από τους λόγους είναι ότι εκτός του τεχνικού κομματιού είναι και εξαιρετικός μουσικός με όσο twist απαιτεί η εκάστοτε φάση. Επίσης πολύ ενδιαφέρον θεωρώ το ότι έχουμε κοινή αισθητική στη μουσική παρότι αυτή έρχεται από τελείως διαφορετικούς δρόμους. Νομίζω πως αν συνεργαζόμουν με κάποιον με υπερβολικά κοινές αναφορές το αποτέλεσμα θα ήταν πιο προβλέψιμο – και η προβλεψιμότητα στη μουσική είναι ο αργός της θάνατος. Για να συνοψίσω η κύρια δουλειά που έκανε ο callmelazy ήταν να μετατρέψει το συνονθύλευμα αυτών των 9 τραγουδιών έναν συμπαγή δίσκο – μεγάλη υπόθεση, αν αναλογιστεί κανείς τη μεγάλη διαφορετικότητα των κομματιών μεταξύ τους.

Ποια η γνώμη σου για την έννοια του “concept album”; Πιστεύοντας προσωπικά ότι κάτι τέτοιο θα ταίριαζε πολύ στο ύφος σου, θα σκεφτόσουν ποτέ να οπλίσεις τους «αόρατους παρτενέρ» με μια κεντρική ιδέα για έναν «εννοιολογικό» δίσκο;

Θεωρώ τους Pink Floyd τη μεγαλύτερη μπάντα όλων των εποχών οπότε αυτό απαντάει από μόνο του στην πρώτη ερώτηση. Υπό μία έννοια το Honey είναι ένας εννοιολογικός δίσκος αφιερωμένος στη φθορά - το θάνατο και τη σαγηνευτική ομορφιά του. Δεν υπάρχει κάτι στο δίσκο που να ξεφεύγει από αυτό. Θα μπορούσα να κάνω και πιο «σκληροπυρνηνικό» concept album, αν και μετά το “Animals” έχει δυσκολέψει η φάση.

Βασικές καλλιτεχνικές επιρροές σου; (όχι απαραίτητα μουσικές) Σε γενικότερο, «εξω-καλλιτεχνικό» επίπεδο, υπάρχει κάτι που να εμπνέει-επηρεάζει την τέχνη σου;

Βασικές καλλιτεχνικές μου επιρροές είναι η ζωγραφική του 20ου κυρίως αιώνα, ο Ντοστογιέφσκυ, ο Κάφκα, ο υπερρεαλισμός, σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης, η αρχαία τραγωδία, το μεγαλείο του Μπαχ, οι Beatles, οι Pink Floyd, το ρεμπέτικο, οι έννοιες του κενού και του απείρου και κυρίως η φύση. Πολύ περισσότερο από την τέχνη με εμπνέουν τα δέντρα, ο ουρανός, η θάλασσα – και αρκετές φορές οι άνθρωποι, ειδικά όταν αφήνουν ελεύθερη την ερωτική τους δύναμη.

Το project DWIP έχει ως μοναδικό καλλιτεχνικό πυρήνα εσένα. Θα ήσουν ανοιχτός στην ιδέα να «μοιραστείς» το βασικό όραμα με άλλα άτομα στην πορεία (εάν και εφόσον προκύψει) ή θα επιδιώκεις κυρίως one-off συνεργασίες με καλλιτέχνες που εκτιμάς; (όπως παραδείγματος χάριν η Μελεντίνη)

Ήδη στο project συμμετέχουν ο Νίκος Καραδοσίδης στα πλήκτρα, ο Δημήτρης Κατέβας στα τύμπανα και η Μελίνα Νικόλ Χάρρις στο φωνητικά, ενώ σημαντικό ρόλο έχει ο Νίκος Σαρακενίδης στον ήχο. Πιθανότατα θα ηχογραφήσουμε ένα δίσκο παρέα. Είναι καλό να αποφασίζει το ίδιο το πρότζεκτ κατά πόσο θα ανοίγει ή θα κλείνει ανάλογα με το πού διαθέτει τη μεγαλύτερη ελεύθερη ενέργεια – που λέμε και στη φυσική. Μέχρι τώρα το πρότζεκτ έχει λειτουργήσει (σε επίπεδο live) ως σόλο, ντουέτο, τρίο και κουαρτέτο και αυτή η εναλλαγή – εφόσον δεν αλλοιώνει τον (έτσι κι αλλιώς) εκ σχεδιασμού ρευστό χαρακτήρα του πρότζεκτ – μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα.

Για ποιον θεατρικό/κινηματογραφικό σκηνοθέτη θα έγραφες μουσική; Έχεις μήπως κατά νου πιο συγκεκριμένα κάποια ήδη υπάρχουσα θεατρική παράσταση/κινηματογραφική ταινία για την οποία θα επανασυνέθετες το score; (ή θα συνέθετες εκ νέου σε περίπτωση κάποιου “remake”)

Λατρεύω την ποιητική ματιά του Ταρκόφσκυ και παρότι ο Αρτέμιεφ έχει κάνει ασύλληπτη δουλειά θα με ενδιάφερε πολύ να εργαστώ από το μηδέν επάνω στις κινηματογραφήσεις του. Ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση θεωρώ τον Κουροσάβα – θα ήθελα να πολύ να κάνω τη μουσική για το «7 σαμουράι». Τον Κιούμπρικ δεν τον αναφέρω καν γιατί έχει επιλέξει χειρουργικά μερικά από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα που έχουν γραφτεί – τι να αντιπροτείνεις εκεί;

Τι υπάρχει στην playlist σου (ή, σε περίπτωση που θέλεις μια πιο τολμηρή ερώτηση, στο μυαλό σου) αυτή τη στιγμή;

Στο playlist μου έχω σχεδόν πάντα και σχεδόν αποκλειστικά Μπαχ – εκεί που ξεκινάει και τελειώνει η μουσική. Στο μυαλό μου αυτή την περίοδο έχω το μεταμπαρόκ θόρυβο του πρότζεκτ «λοκατόλα» στο οποίο συμμετέχω και όπου τον τελευταίο καιρό κάνω την παραγωγή. Αν δε μας στείλει το πρότζεκτ στο ψυχιατρείο θα το κυκλοφορήσουμε εν καιρώ.

Ποιο το (δισκογραφικό) μέλλον για τους DWIP; 

Θα κυκλοφορήσει σύντομα (πιθανά μόνο ψηφιακά) το instrumental soundtrack του δραματοποιημένου ιταλικού ντοκυμανταίρ “Laboratorio Grecia”. Θα ήθελα να κυκλοφορήσει ένας δίσκος με twisted διασκευές αλλά είναι αρκετό μπλέξιμο τα πνευματικά δικαιώματα – δεν είναι σίγουρο. Και κυρίως μέσα στο 2020 ένας δίσκος παιγμένος live – ελαφρώς περισσότερο ηλεκτρικός παρά ηλεκτρονικός.