Mazoha - Μπάσταρδο

Ο Δημήτρης Πολιούδης είναι μία από τις πιο ενεργές μορφές της εγχώριας ανεξάρτητης σκηνής. Έχει συμμετάσχει σε πολλά project και άνετα μπορεί να χαρακτηριστεί πολυγραφότατος. Με το one man show του Vagina Lips σημάδεψε την σύγχρονη indie σκηνή, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αρκείται στο να επαναπαυτεί στις δάφνες του. Συνεχώς αναζητά κάτι διαφορετικό και αυτό βρίσκει έκφραση μέσα από το καινούργιο project που ονομάζεται Mazoha. Έτσι μας συστήθηκε το 2017 με το album ''The Weight Of Existance''. Αυτή η κυκλοφορία με το ένα πόδι πατούσε πάνω στον ήχο του σαν Vagina Lips και με το άλλο αναζητούσε τον αυτόνομο ρόλο που ήθελε να δώσει στο νέο project. Ο ήχος ήταν punk με electro επικάλυψη, ενώ εδώ συναντήσαμε ως επί το πλείστον ελληνικό στίχο. Ακολουθεί το Ε.Ρ. ''Άσυλο Μηδέν'', για να φτάσουμε φέτος στο δεύτερο album με τίτλο ''Μπάσταρδο'' που κυκλοφορεί από την Inner Ear. Ο στίχος πλέον είναι αποκλειστικά ελληνικός και ο ήχος ενώ κρατά το punk feeling, γίνεται σε σημεία μέχρι και χορευτικός (με μία indie έννοια της λεξης ''χορευτικό''). Θεματολογικά το album καταπιάνεται με την ασφυξία που νιώθει κάποιος σε μία μεγαλούπολη, την δυσκολία στην επικοινωνία, την pop κουλτούρα και όλα είναι δοσμένα με τον αστικό λυρισμό της γραφής του Πολιούδη.

Το εναρκτήριο ''Ρημάζω'' είναι πλήρως κατατοπιστικό για το τι θα επακολουθήσει. Η synth punk του Mazoha μας συστήνεται σε όλο της το μεγαλείο και τα γκρίζα χρώματα των στίχων αφήνουν μικρές χαραμάδες φωτός άρα και ελπίδας. Το ''Ποπ 81'' είναι αυτό που περιγράφει ο τίτλος του. Ένα μπητάτο ποπ κομμάτι με κολλητικό ρυθμό και ένα ρεφραίν που εύκολα πιάνεις τον εαυτό σου να το σιγοτραγουδά στον δρόμο. Το ''Χωρίς Αύριο'' παλαντζάρει εύστοχα στα πρωτόλεια techno beats και στο punk attitude. Την λογική των Sleaford Mods αγγίζει στο ''Είμαι Ο Σκλάβος Μου'', ενώ στο ''Κυριακή Ξημερώματα'' παρουσιάζεται η πιο dreamy πλευρά του Πολιούδη. Στο ''Λίπασμα'' ανατρέχει στην big beat σκηνή και το ''Φόλα'' μας θυμίζει τους πάλαι ποτέ σπουδαίους Asian Dub Foundation. Η ''Σταγόνα'' φέρνει στο νου όλους τους λόγους που αγαπήσαμε τους Στέρεο Νόβα και ο δίσκος κλείνη με την υπέροχη συναισθηματική μπαλάντα που ακούει στο όνομα ''Διαδρομή (Θάνατος Στη Μοναξιά)''.

Η εγχώρια σκηνή πάντοτε δυσκολεύονταν να είναι χορευτική. Ο Mazoha δεν το κάνει. Το ''Μπάστρδο'' είναι ένας ξεχωριστός χορευτικός indie δίσκος. Το πνεύμα των πρώτων διδασκόντων New Order έχει φιλτραριστεί από το σήμερα και το τελικό αποτέλεσμα είναι συναρπαστικό. Είναι ένας δίσκος που ο δημιουργός του δεν διστάζει να εκτεθεί στο κοινό, παρουσιάζοντας τις πιο απόκρυφες και σκοτεινές σκέψεις του. Όμως το σκοτάδι δεν είναι κυρίαρχο. Υπάρχουν νότες αισιοδοξίας που αυξάνονται από τα beats της μουσικής. Ο Πολιούδης καταφέρνει να μιλήσει για τις σκέψεις πολλών ανθρώπων της γενιάς του, που έχουν αποτύχει σε πολλά αλλά είναι ακόμα εδώ και εξακολουθούν να κάνουν όνειρα. Απευθύνεται σε αυτούς που έπεσαν, αλλά κατάφεραν να σηκωθούν. Και αυτός μάλλον είναι ένας από αυτούς.