Algiers - There Is No Year

Μία από τις πλέον ιδιάζουσες περιπτώσεις του indie - (όχι-και-τόσο) underground, οι Algiers με το καλημέρα της δεκαετίας, συνεπείς στο ανά περίπου διετία δισκογραφικό ραντεβού τους, παραδίδουν την τρίτη LP δουλειά τους με τον όχι ιδιαίτερα αισιόδοξο τίτλο “There Is No Year”. Από την άλλη βέβαια, ο εκάστοτε μουσικόφιλος οφείλει να αισθάνεται κάτι παραπάνω από απλή αισιοδοξία, μιας και το συγκεκριμένο σχήμα παραδίδει, εκτός από χρονολογική, επιπρόσθετα και ποιοτική συνέπεια – με μια πάντοτε ευπρόσδεκτη τάση διεύρυνσης του ήδη καθιερωμένου ηχοχρώματος.

Εάν ο πρώτος δίσκος παρουσίασε μια μπάντα έτοιμη να τρίξει τα δόντια σε μουσικό και κοινωνικό κατεστημένο, με θορυβώδες αμάλγαμα βιομηχανικής soul/gospel ηλεκτρονικών καταβολών και μπόλικου punk attitude αλλά και αιχμηρής στιχουργικής, η συνέχεια με το δεύτερο δίσκο ανέβασε τις ταχύτητες και άρχισε να εδραιώνει έναν μικρό μύθο γύρω από το ποιόν και την αύρα της μπάντας – συνοδευόμενο από εκρηκτικές live εμφανίσεις-, ενώ προσέθεσε και ένα κομβικής σημασίας τέταρτο μέλος στα ντραμς που ακούει στο όνομα Matt Tong (με θητεία στους κάποτε πολλά υποσχόμενους Bloc Party). Κατά συνέπεια, ο τρίτος (και, σύμφωνα με τα παραδοσιακά κλισέ μουσικογραφιάδων, «δύσκολος») δίσκος υποχρεούται να μάθει από ό,τι προηγήθηκε, πορευόμενος παράλληλα σε σχετικά αυτόφωτα πλαίσια.

Με μια πρώτη ακρόαση αυτό που παρατηρεί κανείς είναι ότι η προηγουμένως εμφατική fuzzίλα έχει υποχωρήσει χάριν δημιουργίας μιας υποβλητικής ατμόσφαιρας που αναδεικνύει δυσοίωνα synths, μελαγχολικό πιάνο και τις οργισμένες απαγγελίες του αδιαμφισβήτητου πρωταγωνιστή Franklin James Fisher. Η παραγωγή, υπεύθυνη για την οποία είναι ο εκλεκτικός Randall Dunn, περνάει ένα σχετικά πρωτόγνωρο γυάλισμα στον ήχο τους. Παραδόξως, τα δύο κομμάτια που ξεχωρίζουν, επιδεικνύοντας μια πιο παιχνιδιάρικη διάθεση, δεν έχουν κυκλοφορήσει σαν singles (ακόμα): τα “Unoccupied” και “Chaka” είναι εν δυνάμει συγκρατημένα club bangers σε εναλλακτικά στέκια, με το δεύτερο να αποτελεί μια άκρως επιτυχημένη απόπειρα για δημιουργία ενός μίνι synthpop, goth-disco ύμνου – ίσως δε ο τίτλος του να αποτελεί κλείσιμο του ματιού στη σπουδαία Chaka Khan. Πέραν αυτών, το ομότιτλο εναρκτήριο κομμάτι κάνει το δικό του statement με ένα άκρως αγχωτικό beat να το οδηγεί – τα (πανταχού παρόντα) ηλεκτρονικά drums του Tong αποδεικνύουν για άλλη μια φορά τη δυναμική που έφερε ο ίδιος στη μπάντα. Επιπλέον, ξεχωρίζουμε το αργόσυρτο “Hour Of The Furnaces” καθώς και την πιο αυθεντική (με την παραδοσιακή έννοια) punk στιγμή που μας έχουν προσφέρει οι Algiers με το απροκάλυπτα in-your-face “Void”. Ο εν λόγω δίσκος δεν έχει κάποιο ξεκάθαρο filler, κάθε κομμάτι αποτελεί ένα ζωντανό οργανισμό που απαιτεί το χρόνο του. Όλα αυτά συνοδεύουν το στίχο και την ερμηνεία του Fisher, λιγότερο καταγγελτικό και περισσότερο με διάθεση να προκαλέσει εσωτερική και εξωτερική επανάσταση σε ένα δυστοπικό παρόν που ασφυκτιά από κοινωνικοπολιτικά ερεθίσματα. Για άλλη μια φορά η καλλιτεχνικά ειρωνική (;) προσθήκη της αισθητικής του gospel αποδίδει καρπούς - ύμνοι προς την αφύπνηση της μάζας και όχι προς κάποια θεότητα.

Συνοψίζοντας, οι Algiers παραμένουν άκρως ενδιαφέροντες, ανοίγοντας την πόρτα και σε νέους ακολούθους με αυτό το δίσκο. Δίνουν δυναμικά το παρόν - τρέφουν επιλεκτικά τον πλουραλισμό - σήμα κατατεθέν τους, αφήνοντας παράλληλα αιχμές σχετικά με το τι είναι ικανοί να μας δώσουν, τουτέστιν μια πολλά υποσχόμενη παρακαταθήκη για το μέλλον διά μέσω δυναμικού δισκογραφικού παρόντος που δεν φανερώνει όλα του τα χαρτιά. Αυτή η παρτίδα πόκερ μεταξύ μπάντας και κοινού θα κρατήσει αρκετά ακόμα απ’ ό,τι φαίνεται – λίγοι μπορούν να υπερηφανευτούν ότι έχουν καταφέρει κάτι ανάλογο στις καθ’ όλα υποψιασμένες μέρες μας.