Destroyer - Have We Met

Είναι ορισμένοι τραγουδοποιοί που είναι πιο ιδιαίτεροι από τους υπόλοιπους. Είναι αυτοί που έχουν αφομοιώσει τις πλουραλιστικές επιρροές τους, έχουν προσθέσει τα δικά τους προσωπικά στοιχεία και έχουν προχωρήσει την τέχνη τους ένα βήμα μπροστά διαφοροποιούμενοι από οτιδήποτε γίνονταν γύρω τους. Τέτοιοι ήταν ο Leonard Cohen, ο Bob Dylan, ο Scott Walker κ.α. Πραγματικά σπουδαίοι και συνάμα τελείως διαφορετικοί και πρωτοπόροι για τον χώρο τους. Τέτοιος είναι και ο Destroyer. Ο κατά κόσμον Dan Bajar είναι ένας ιδιοσυγκριακός δημιουργός που ντύνει τους ποιητικούς και συχνά σουρεαλιστικούς στίχους του, με υπέροχες μελωδίες synth folk αποχρώσεων. Οι συνθέσεις του θα μπορούσαν να στέκονται συνοδεία μίας κιθάρας και λίγων πλήκτρων. Ο Bajar δεν αρκείται σε αυτό. Η δική του folk μπορεί να γίνεται εννίοτε glam και εννίοτε lounge. Δεν διστάζει στο να ενώσει είδη που μεταξύ τους φαντάζουν αταίριαστα. Αυτό κάνει και στο φετινό ''Have We Met'', το οποίο παρεμπιπτόντως είναι μία από τις κορυφαίες στιγμές της σχεδόν εικοσιπενταετούς πορείας του.

Ο δίσκος ξεκινά εντυπωσιακά με τη λουσάτη pop του ''Crimson Tide'' να μας θυμίζει μία μοντέρνα εκδοχή των Style Council. Την μοναδική αναφορά στο άλλο συγκρότημα του Bajar, τους The New Pornographers, τη βρίσκουμε στο παιχνιδιάρικο ''It Just Doesn't Happen'', ενώ στο ''The Television Music Supervisor'' δίνει έμφαση στους στίχους του, απαγγέλοντας πάνω σε μία anbient μελωδία. Κομμάτια σαν το ''Kinda Dark'' μας δείχνουν από έχουν αντλήσει έμπνευση μπάντες σαν τους Radio Dept. και τα υπέροχα πλήκτρα του ''The Raven'' μας ταξιδεύουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, μελωδικό και ταυτόχρονα γαλήνιο. Η folktronica εκπροσωπείται επάξια απο το ''University Hill'' και το ''Cue Synthesizer'' δίνει νέο νόημα στη ρομαντική synth pop. Το ''The Man In Black's Blues'' θα μπορούσε να παίζει στο lounge κάποιου ξενοδοχείου που θα ήθελε να επιλέγει ''ψαγμένες'' μουσικές και ο δίσκος κλείνει με τον σπαραξικάρδιο μινιμαλισμό του ''Foolssong''. Στο ''Have We Met'' η παραγωγή αναδεικνύει τις αρετές του δίσκου. Άλλοτε αφαιρετική και άλλοτε pop, ακολουθεί τις διαθέσεις του Destroyer, συμβάλλοντας καθοριστικά στο τελικό αποτέλεσμα. Το σημαντικότερο όμως είναι τα ίδια τα τραγούδια, που επιβεβαιώνουν ότι ο δημιουργός τους είναι ένας πραγματικά σπουδαίος και σύγχρονος τραγουδοποιός.