Electric Feat - Electric Feat

Κάποιες φορές, δεν είναι ανάγκη για έναν καλλιτέχνη να είναι ο Giorgio Moroder ή ο Aphex Twin. Τουτέστιν, δεν χρειάζεται να λυγίζει υπό την «υποχρέωση» του να σερβίρει μουσική από το μέλλον. Ορισμένες άλλες φορές δεν χρειάζεται καν να είναι κάποιος Bob Dylan ή Notorious B.I.G.: να αφουγκράζεται ευλαβικά τα τεκταινόμενα του παρόντος και να τα μεταφέρει πιστά σε νότες και γραμμές. Κάποιες φορές, λοιπόν, η «παρελθοντολαγνεία» (ας την βαφτίσουμε «vintage-ο-λαγνεία» αν θέλετε), κάνει καλό. Θα μου πείτε εσείς, δεν έχει υπάρξει κορεσμός από κάτι τέτοιο στις μέρες μας; Ιδίως στο ευρύτερο ιδίωμα του ροκ που, βαδίζοντας ολοένα και πιο ανέμπνευστα στο μέλλον, έχοντας προ πολλού απωλέσει τα εμπορικά του σκήπτρα, πατάει πάνω σε ώμους γιγάντων μπας και αναβιώσει;

Η απάντηση θα λέγαμε ότι είναι «όχι», με μικρό όμικρον. Ναι μεν δεχόμαστε μια τάση προς το παρελθόν αλλά αυτή οφείλει να έχει σεβασμό προς αυτό καθώς και ένα γενικότερο νόημα ύπαρξης. Ο Prins Obi έχει, κατά πως φαίνεται, πολλά απωθημένα εμφωλευμένα εκεί στα τέλη 60s-αρχές 70s – ακριβώς σε εκείνο το σημείο που η ψυχεδελική ροκ εναγκαλίζει (και μεταλαμπαδεύεται σε) proto-metal ανησυχίες. Αυτή τη φορά, όμως, οι αιχμές του είναι πολύ πιο σαφείς και στοχευμένες από , ας πούμε, το κλείσιμο του ματιού των Baby Guru και των Dream Warriors στο kraut. Έφερε μαζί και τρεις φίλους του για πορωμένα, fanboy-ίστικα τζαμαρίσματα – η παρέα συμπληρώνεται με τους Dr. Nanos, Madam Manthos και The Tree. Εγένετο, λοιπόν, Electric Feat.

Μουσικά βρισκόμαστε σε έναν πλανήτη που βασιλεύουν οι Cream και οι Blue Cheer, σιγοντάρουν από κοντά Alice Cooper (η 5μελής μπάντα, όχι ο σόλο καλλιτέχνης), Jefferson Airplane και πρώιμοι Deep Purple, ενώ πάνω από όλα αυτά απλώνεται η αμείλικτη, θεοσκότεινη σκιά των (πρώτων τριών δίσκων των) Black Sabbath. Κατά συνέπεια έχουμε στα αυτιά μας μια κολεξιόν από 10 βρώμικες δημιουργίες συντεθειμένες με καλογυαλισμένη ευσυνειδησία ως προς το ίδιο το ποιόν τους – όσο καλογυαλισμένη μπορεί να είναι μια «ευσυνειδησία» υπό την επήρεια παραισθησιογόνων ή της κληρονομιάς αυτών. Το “Lizard Queen”, από τα κομμάτια που ξεχωρίζουν, αποτελεί (πέραν από τον ίδιο τον τίτλο) σαφή ερωτική επιστολή στους Doors, με τα vibes της σύνθεσης (και όχι την ίδια τη μουσική αυτή καθαυτή) να παραπέμπουν στη σπουδαία αυτή μπάντα και το Δημάκη με τη σειρά του να μπαίνει για τρία περίπου λεπτά στα παπούτσια του Jim Morrison. Η εναρκτήρια μπασογραμμή του “Leather Jacket” (από τα αδιαμφισβήτητα αριστουργήματα του δίσκου, μαζί με το κυκλοθυμικού tempo “Fogdancing” και τον ατμοσφαιρικό, ογκώδη επίλογο του “Bring Something from the Night”) ίσως να φέρει στη μνήμη το Σαμπαθικό “N.I.B.”, υποδεικνύοντας παράλληλα τον κομβικότατο ρόλο του μπάσου στο συγκεκριμένο δίσκο – lead παίξιμο αλά Jack Bruce και Geezer Butler δηλαδή. Βέβαια, η πλέον ρητή αναφορά (και φόρος τιμής) στο doom της επιδραστικής τετράδας από το Birmingham είναι η πιο αργή –και μάλλον πιο έντονη- στιγμή του δίσκου με τίτλο “Son of Evil” – ένα δίλεπτο που ξεφεύγει λίγο από τη fun, feel-good πορεία που έχει χαράξει το εξειδικευμένο rock’n’roll της παρέας.

Συνοψίζοντας, μια τετράδα φίλων με αδιαμφισβήτητα κοινές επιρροές μαζεύτηκαν κάποια βράδια με μπύρες σε ένα υπόγειο, πιάνοντας τα όργανά τους για να υποβάλλουν τα σέβη τους σε μητέρες και πατέρες, δημιουργώντας ταυτόχρονα ένα σύνολο κομματιών που μια χαρά θα κολλούσε σε δίσκο κάποιου εκ των προαναφερθέντων σχήματων εάν είχαν κυκλοφορήσει πέντε δεκαετίες πριν. Ο δίσκος αποτελεί ένα σύνολο δέκα εύπεπτων ροκ κομματιών, δεν απευθύνεται αποκλειστικά σε εγκυκλοπαιδικούς γνώστες της ψυχεδέλειας και του πρωίμου μέταλ αλλά σε λάτρεις του ροκ γενικά, ενώ καταφέρνει να αφήσει υποσχέσεις για εκρηκτικές λάιβ εμφανίσεις. Παραφράζοντας μια γνωστή «προφητεία», θα λέγαμε (αν είχαμε υποπτευθεί την εν λόγω κυκλοφορία κάποια χρόνια πριν) ότι «θα είναι 2020 αλλά θα είναι σαν 1970».