King Krule - Man Alive!

Δικαίως ο King Krule αντιμετωπίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της εποχής του. Παρόλο που βρίσκεται στα mid '20ς του, έχει καταφέρει ήδη να έχει πολλές και σπουδαίες κυκλοφορίες. Μάλιστα έχει δημιουργήσει έναν τελείως προσωπικό ήχο, που κάνει τα κομμάτια του να είναι απολύτως αναγνωρίσιμα ως προς το ποιος είναι ο δημιουργός τους. Έχει αφομοιώσει τις πολυσυλλεκτικές επιρροές του και έχει κατασταλλάξει σε κάτι που μπορούμε να ονομάσουμε ''King Krule ήχο''. Το ''The Ooz'' του 2017 είναι ο δίσκος που τον εκτόξευσε και πολύ λογικά όλοι περίμεναν το επόμενο βήμα του. Αυτό ήρθε φέτος και φέρει τον τίτλο ''Man Alive!''. Και στο νέο του πόνημα ανακατεύει, ως σύγχρονος ηχητικός αλχημιστής, trip hop, post punk, jazz και ότι άλλο βρει εύκαιρο και μας παραδίδει ένα αποτέλεσμα με μία τελείως urban αισθητική. Ναι ο κόσμος του King Krule δεν είναι χαρούμενος ούτε πετάει στα σύννεφα. Αντίθετα είναι κλειστοφοβικός και σκοτεινός. Αποτυπώνει δηλαδή, το ζοφερό κλίμα που μας περιβάλει. Και μάλιστα το κάνει πολύ καλά.

Στο ''Man Alive!'' ο King Krule μεταμορφώνεται χαμαιλεοντικά από οργισμένο punk σε ερασιτέχνη crooner και από τζαζίστα σε κακόφημα μπαρ σε hip hopper του δρόμου. Μπορεί να μοιάζει παράδοξο αλλά όλα αυτά γίνονται στο ίδιο album και μοιάζουν τελείως φυσιολογικά. Αυτό είναι που μας φανερώνει το ταλέντο του και ότι καταφέρνει να διακριθεί σε πολλά και διαφορετικά τερέν. Το σαξόφωνο-ξυράφι του ''Stoned Again'' θυμίζει Magazine, ενώ το εναρκτήριο ''Cellular'' μπλέκει τις πρώτες και πιο ενδιαφέρουσες ημέρες του Tricky με jazz πινελιές. Στο ''Supermarche'' αναβιώνει τη σκοτεινή ατμόσφαιρα του ''Metal Box'' και στο ''Comet Face'' ακούγεται πιο απειλητικός από οποιονδήποτε ''σκληρό'' rapper. Στα ''The Answer''  και ''Perfecto Miserable'' δοκιμάζει τις φωνητικές του δυνατότητες πάνω σε αφαιρετικές μελωδίες και στο ''Alone, Omen 3'' δίνει στο trip hop μία σύγχρονη χροιά. Η indietronica τον εμπνέει στο ''Airport Antenatal Airplane'' και στο ''Slinky'' κλείνει το μάτι στους Red Snapper. Δοκιμάζει την τύχη του στα blues με το ''Underclass'' και στο ''Energy Fleets'' ακούγεται νοσταλγικά μελαγχολικός.

Ο King Krule δεν διστάζει να καταπιαστεί με οτιδήποτε του γυαλίσει το μάτι. Ξέρει ότι δεν έχει μία τεχνικά άρτια φωνή, αλλά τα φωνητικά του, όντας απολύτως λειτουργικά για το υλικό του, είναι από τους βασικούς συνδετικούς κρίκους ενός πολυσύνθετου ηχητικού σύμπαντος. Ένα σύμπαν τελείως ταιριαστό για την εποχή που δημιουργήθηκε. Αποτυπώνει μία εποχή που ο καθένας μόνος του, ψάχνει την επικοινωνία μέσα από την οθόνη του κινητού του και την αποδοχή μέσω των post στα social media. Μία εποχή με πολλούς ''φίλους'' και ελάχιστους φίλους. Από αυτή τη γενιά ξεπήδησε ο King Krule και αυτή τη γενιά εκφράζει ιδανικά.