Τα Παιδιά Της Παλαιότητας - Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών

''Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών'' ονομάζεται ο τρίτος δίσκος από Τα Παιδιά Της Παλαιότητας. Αλλά δεν έχει σημασία αν ο δίσκος υπογράφεται από Τα Παιδιά Της Παλαιότητας ή από τους Κόρε Ύδρο για όλους αυτούς που έχουν φτιάξει μία φανατική σέχτα οπαδών του Π.Ε. Δημητριάδη. Τους αρκεί που στα αυλάκια του περιέχονται οι στίχοι, η μουσική αλλά κυρίως η περσόνα και η κοσμοαντίληψη του Δημητριάδη. Για αυτούς οι Κόρε Ύδρο και Τα Παιδιά Της Παλαιότητας ή οτιδήποτε άλλο προκύψει στο μέλλον είναι απλώς οι ξενιστές ενός καλοκρυμένου ή όχι και τόσο μυστικού, που περιμένουν να ξαναέρθουν σε επαφή μαζί του για να δουν την εξέλιξη του σε σχέση με το χρόνο, αλλά κυρίως για να νιώσουν. Εξάλλου αυτό το συναισθηματικό δέσιμο είναι αυτό που έχτισε τον μύθο του Δημητριάδη και των μπαντών που βρίσκονταν γύρω του. Ο ίδιος ο Δημητριάδης δηλώνει στις πρόσφατες συνεντεύξεις του ότι αυτός είναι ο δίσκος της ζωής του, το γράφει και στο σημείωμα του συνθέτη στο ένθετο. Πόσο αλήθεια αλλά και πόσο ψέμα ταυτόχρονα. Αλήθεια, γιατί αντικειμενικά είναι ένας δίσκος πλουραλιστικός, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, ανοίγεται σε μεγάλο εύρος θεματολογίας χωρίς να περιχαρακώνεται συναισθηματικά και όπως απολύτως εύστοχα τον περιγράφει ο Δημητριάδης χρησιμοποιώντας μία ρήση του Καρούζου, είναι μία προσπάθεια να τραγουδηθεί το χαρωπό πένθος. Αυτή η χαρμολύπη είναι διάχυτη από την αρχή μέχρι το τέλος. Είναι και ψέμα όμως, γιατί κάθε δίσκος που έφερε την υπογραφή του Δημητριάδη ήταν ο δίσκος της ζωής του τη χρονική περίοδο της κυκλοφορίας του.

Μεγαλώνοντας ο Δημητριάδης, δεν νιώθει την ανάγκη να ανήκει κάπου. Ίσως λίγο στη Κέρκυρα. Αλλά σίγουρα δεν νιώθει την ανάγκη να ανήκει αυτός και τα τραγούδια του στους εναλλακτικούς, οι οποίοι είναι κυρίως αυτοί που τον αγκάλιασαν, αλλά ούτε και στους έντεχνους, με τους οποίους πάντοτε είχε μία απροσδιόριστη σχέση. Προχωρά μόνος τους, ακολουθώντας απαρέγκλιτα το όραμά τους σαν ένας καλόγερος του κόσμου, χωρίς να νοιάζεται ούτε που απευθύνεται ούτε που κατατάσσσεται. Ανένταχτος στις συμβατικές περιγραφές, μπορεί να αγγίξει κάποιον που ακούει από Λεξ μέχρι Arctic Monkeys και από Ρέμο μέχρι Παυλίδη. Όλους δηλαδή.

Το ''Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών'' είναι ένας βαθύτατα συναισθηματικός δίσκος, που μουσικά συνοψίζει τη μέχρι τώρα πορεία του Δημητριάδη και των συγκροτημάτων του, με πολύ καλή παραγωγή και σπουδαίες ενορχηστρώσεις. Μία '80ς αισθητική, με αναφορές τόσο στην εγχώρια pop κουλτούρα αλλά και σε σπουδαίους Έλληνες συνθέτες περασμένων δεκαετιών (Χατζηνάσιος, Σπανός κτλ) διανθίζεται με μία σύγχρονη ενορχηστρωτική ματιά. Δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει μπουζούκι σε κάποια σημεία του δίσκου, χωρίς όμως να στρέφει το βλέμμα στο λαϊκό τραγούδι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εναρκτήριο ''Σε Ποιον Ανήκει Η Κέρκυρα'', όπου το μπουζούκι οδηγεί σε ένα επικό φινάλε για ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Η ελαφρά jazz ατμόσφαιρα κυριαρχεί στο ''Τα Απέραντα Θέρη Μου'', ενώ το ''Τα Πληγωμένα Μηνύματα Αναθεωρημένα'' είναι από τις πιο συγκινητικές στιγμές της δισκογραφίας τους. Στο ''Η Χώρα Που Άλλαξε Όνομα'' ακροβατεί εύστοχα μεταξύ προσωπικών αναφορών και κοινονικοπολιτικών σχολίων και το ''Η Εξαφάνισής Του'' αποτελεί μία από τις ξεχωριστές στιγμές, όπου ο δημιουργός μοιράζεται χωρίς περιστροφές με το κοινό του τις βαθύτερες σκέψεις και φοβίες του. Το ''Πυροτεχνήματα Στα Γενέθλιά Της'' ξεκινά με ένα χαλαρό πιανάκι για να κλιμακωθεί και να οδηγηθεί στο ξέσπασμα του φινάλε, που αποτελεί και μία από τις πιο εκφραστικές ερμηνείες του. Το εξομολογητικό ''Τα Αναμνηστικά'' φλερτάρει με το rock, ενώ στο ''Ο Ρόλος Της Ζωής Σου'' ανοίγει διάλογο με τον ίδιο του τον εαυτό. Η επτανησιακή παράδοση των κανταδόρων διανθίζει το κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό του ''Το Τελευταίο Δημοψήφισμα'' και τα χαμηλότονα ''Το Καλύτερο Παιθαίνει Πάντα Πρώτο'' και ''Η Πιο Τρελή Πρωτομαγιά'' είναι σίγουρο ότι θα βρουν την ταύτιση που αποζητούν από τον σκληρό πηρύνα ακροατών τους, θυμίζοντας τους δικά τους βιώματα. Για το τέλος έχουν κρατήσει το πιο pop και up tempo ''Το Δηλητήριο Στις Σελίδες'' να θυμίζει έντονα εποχές Κόρε. Ύδρο.

Το ''Ενθύμιον Νεανικών Συντροφιών'' είναι ο καλύτερος δίσκος από Τα Παιδιά Της Παλαιότητας και δικαιούται να αποτελέσει ορόσημο για το ελληνικό τραγούδι. Μακριά από τη μιζέρια και τη κλάψα του εντέχνου, αλλά βαθύτατα εξομολογητικό και συγκινητικό. Ένας δημιουργός απελευθερώνεται από τις προσωπικές του εμμονές, απλά μιλώντας για αυτές. Ελληνικό σε κάποια σημεία αλλά και ευρωπαϊκό σε άλλα. Αυτή είναι όμως η κουλτούρα της Κέρκυρας και ο Π.Ε. Δημητριάδης ανήκει σε αυτήν, όπως και η Κέρκυρα σε αυτόν, για να απαντήσουμε στο ερώτημα του εναρκτήριου κομματιού.